Waarom hij? ✅

8: verschrikkelijk perfect

Na ons spetterende watergevecht begin ik het nogal koud te krijgen, dus klim ik weer het water uit. Snap je hem. Spetterend. Ja oké, die was slecht. Terug naar mij die het water uit klimt.

Daar ging nogal wat mis, want ik gleed uit en belandde weer in het water. Erg handig ben ik niet. Bijna belandde ik boven op Daniel. Gelukkig bijna en niet helemaal. Dat zou pas gênant zijn, vooral omdat we allebei halfnaakt zijn. 

Ik probeer het nog een keer en deze keer beland ik veilig op het gras. Gelukkig kan ik nog iets. Daniel klimt nu ook het water uit en ploft neer op het gras. Vragend kijk ik hem aan. Ik lig toch liever op een luchtbed dan op het gras. Oh en het is echt heel koud. 

'Heb je nooit naar de sterren gekeken?' 

Doen mensen dat echt?

'Eh, nee?' 

'Kom dan.' 

Daniel klopt naast zich, dus ga ik maar langs hem liggen. In mijn freaking bikini om half 11 in de avond. Maar dan kijk ik naar boven en zie ik wat hij bedoelt. Wow. Nu vraag ik me af waarom ik dit nooit heb gedaan. Het ziet er mooi en rustgevend uit.

Een tijdje liggen we stil naast elkaar tot ik het echt koud krijg. 'Ik bevries echt nu.' geef ik toe en Daniel lijkt nu pas te merken dat het best wel koud is. 'Oh sorry.' zegt hij en hij springt overeind. Dan trekt hij mij ook overeind en gaan we snel naar onze tent. 

Daniel heeft iets bij elkaar geraapt en vertelt me dan dat hij zich buiten gaat omkleden. Eh oké? Sure. Bang dat hij weer binnenkomt kleed ik me in een snel tempo om. Waarschijnlijk ben ik nog nooit zo snel geweest. Ik bekijk mijn kleding en zie hoe ik eruit zie. Mijn grijze joggingbroek met mijn oude kersttrui. Verschrikkelijk perfect. Vooral verschrikkelijk.

'Ben je klaar?' hoor ik Daniel aan de andere kant vragen. Ik knik, maar bedenk me dan dat hij dat niet kan zien. 'Ja!' roep ik dan. Een seconde later ritst hij de tent weer open. Hij staat daar in een lange joggingsbroek zonder shirt. Is zijn shirt gestolen door zwieber ofzo? Zo kan ik toch niet normaal ademen.

'Slaap je altijd zo?' vraag ik doelend op zijn ontblote bovenlichaam. Hij lijkt het zich nu pas te realiseren, want zijn wangen worden lichtjes rood. Of het lijkt maar zo. Ik kan het niet goed zien en het is donker. 'Jupp.' is dan zijn antwoord. Dan kijkt hij naar mijn outfit. 'En slaap jij altijd zo?' grijnst hij. Lachend rol ik mijn ogen. 'Jupp.' antwoord ik dan ook. 

We kruipen allebei in onze slaapzak en dan bedenk ik me iets. Natuurlijk weer te laat. 

'Daniel we hebben onze tanden niet gepoetst.' 

'Wat een misdaad.' antwoord hij gapend.

'Ja en ik moet naar de wc. Jij niet?'

'Door jou nu wel ja.'

Ha! Nu moet hij wel mee.

Als we weer buiten de tent staan vraag ik me af of Daniel van plan is om halfnaakt naar de wc gebouw te gaan lopen. Blijkbaar wel, want hij loopt al weg. Oké dan. Zijn eigen keus. Vrolijk loop ik achter hem aan naar het wc gebouw. 

Als we naar binnen lopen gaat Daniel naar rechts en ik naar links. Ik loop een wc hokje binnen en doe daar wat je daar meestal doet. Als ik klaar ben loop ik weer naar buiten. 'No schiet eens op.' hoor ik Daniel zeggen die bij de opening van de deur staat. Ik glimlach naar hem en haal tevreden mijn tandenborstel uit mijn broekzak. Daniel rolt zijn ogen en laat mij m'n tanden poetsen.

Wanneer ik mijn tandenborstel weer ik mijn zak stop hoor ik Daniel praten met iemand. Het klinkt als een meisjesstem. Ik haast me naar buiten om te kijken wat er gebeurd. Ik haast me en het is niet eens maandag. Buiten aangekomen zie ik dat hij met een meisje van onze leeftijd staat te praten. Het meisje lacht terwijl hij tegen haar praat. Ik moet op onderzoek uit, dus loop ik naar ze toe.

Daniel glimlacht naar me als hij me ziet. Het meisje kijkt me niet zo vrolijk aan. Ze is wel knap, jezus. Haar heldere groene ogen stralen en haar donkerbruine haren zitten perfect in model. En haar outfit is geen joggingbroek met een oude kersttrui. Stop Noa. 

'Dit is Noa. Noa dit is Milou.' stelt Daniel ons voor. Waarom weet hij haar naam? Waar hadden ze het eigenlijk over? 'Hai, waar hadden jullie het over?' vraag ik nieuwsgierig. 'Over de club waar ik vanaf kom. Jullie zouden moeten komen morgenavond.' zegt Milou. Misschien is ze wel heel aardig. Toch zegt iets binnen in me dat ik haar niet ga mogen. 

'Dat lijkt ons leuk.' antwoord Daniel dan voor ons allebei. Ja natuurlijk. Heel leuk. Ik knik als Daniel me aankijkt. 'Tot morgen. Wij moeten gaan.' glimlach ik nep naar Milou, voordat ik Daniel meesleur. Mijn humeur is meteen omgeslagen. Waarom? Wat is er met me aan de hand? Daniel lijkt het ook te merken, want hij zegt niks meer. 

Ik ben dan ook blij als ik weer veilig in mijn slaapzak lig. Daniel kijkt me twijfelend aan maar zegt dan toch wat.

'No?'

Ik knik.

'Is er iets? Als je niet wilt gaan morgenavond hoeft dat niet.' 

Zijn groen bruine ogen kijken me spijtig aan. 

'Nee nee, dat is het niet.' 

'Wat dan wel?' 

Waarom denkt hij dat er iets is?

'Ik ben gewoon moe. Welterusten Daantje.'

'Hmm. Slaap lekker Noa.'

Hij lijkt me gelukkig te geloven. Waarom sloeg mijn humeur zo snel om? Kwam het door die Milou? Ik weet het niet. Met die gedachtes val ik in slaap.