Waarom hij? ✅

23: mijn hart

'Aarde aan James. Wat was dat?' vraag ik nog een keer.

Hij lijkt me eindelijk te horen, want hij kijkt me aan. Dan haalt hij zijn schouders op. Serieus?

'James vertel me wat er aan de hand is.' 

'Je zou het toch niet snappen en Evy al helemaal niet.' zucht hij. 

Waar heeft hij het nou weer over? 

'Stoort het jou niet dat ze zich gewoon aan al die jongens geeft?' vraagt hij. 

Die zag ik niet aankomen. 'Je weet dat het me stoort, maar ik heb het haar al duizend keer gezegd. Ze denkt dat ze het verdient.' 

James zucht weer. 'Toen die laatste jongen haar had gedumpt kwam ze naar mij.' 

Waar wilt hij heen met dit verhaal? Ik knik, zodat hij verder kan praten.

'Ze was er echt kapot van en zei dat ze nooit meer aan zoiets zou beginnen. Nu doet ze gewoon weer precies hetzelfde. Ik snap het gewoon niet.' 

Ik knik begrijpend. Niemand snapt wat er in Eef haar hersenen omgaat. De ene keer zegt ze dit en doet ze dat. Zo is ze nou eenmaal. 

'Ik bel haar straks wel. Ze weet dat je het goed bedoelt.' stel ik hem gerust.

Hij lijkt niet erg gerust, maar dat komt nog wel. James knikt alleen maar afwezig.

'Dus hoe gaat het nu met Daniel?' vraagt hij uit het niets. Ik voel meteen het bloed naar mijn wangen stijgen. Hij lacht om mijn reactie. Nou. 

Ik stomp hem en zeg: 'Ik heb hem niet echt meer gesproken sinds vanmorgen.' 

'En waarom niet? Je vind hem duidelijk leuk.' grijnst hij. Dat is toch niet zo duidelijk, of wel? 

'Als mijn moeder daar achter komt gaat ze me nooit meer met rust laten.' lach ik. Hij knikt en lacht met me mee. Mijn moeder is zo dramatisch. Ze lijkt wel een beetje op Evy op dat gebied.

Net voor het avondeten kom ik thuis. Mijn ouders zouden niet zo blij met me zijn als ik te laat kom. Dus ben ik er net op tijd. Ik zie dat mijn vader de tafel dekt en mijn moeder nog bezig is met koken als ik de keuken in loop. 

Ik zeg ze gedag en loop het hoekje om naar de woonkamer. Mijn hart ontploft bijna als Daniel daar met mijn broertjes zit. Wat komt hij nou weer doen? Ze zien mij alle drie niet, want ze zijn bezig met een spel. Snel ga ik er weer vandoor. 

'Mam waarom is Daniel hier?' sis ik naar haar als ik weer in de keuken ben. Ze glimlacht vrolijk naar me. 'Hij zei dat hij je wilde spreken, dus nu blijft hij ook eten.' Ze vertelt het alsof dit het beste nieuws van de wereld is. 

'Oh hé No. Je bent er eindelijk.' Daniel zijn stem klinkt achter me.

Ik schrik me kapot en draai me om. Daar is hij weer en hij is er niet lelijker op geworden. 'Hai.' zeg ik droog. Mijn moeder kijkt me raar aan en Daniel grinnikt. Wat een gezelligheid. Ik ben benieuwd waar Daniel me over wilt spreken. 

Helaas kom ik daar pas na het eten achter, want mijn vader zegt dat we aan tafel gaan. Mijn broertjes komen juichend aangerend. Ze houden nogal van spaghetti. Een van de weinige dingen die ze lekker vinden.

Sem begint enthousiast te spaghetti te eten, terwijl Bram allemaal dingen aan Daniel vraagt. Die jongens kunnen ook niet rustig aan doen. En hoe kan je zoveel vragen hebben? Daniel beantwoord ze gewoon allemaal, terwijl ik hem aankijk alsof hij buitenaards is. Ik was allang gek geworden. 

Ik praat met mijn vader over school en mijn moeder zit alleen maar om zich heen te kijken. Ze vindt het helemaal fantastisch dat Daniel hier is. Dat noem ik pas een vreemde ouder. Helaas vraagt mijn vader ineens naar biologie en moet ik wel vertellen dat ik een proefwerk heb. Yes.

Hij maakt zich alweer helemaal druk over dat ik school niet ga halen, als ik geen betere cijfers ga halen voor bio. Thanks pap, dat weet ik ook wel. 'Rustig pap het gaat al beter. Ik krijg toch bijles van de jongen die hier letterlijk aan tafel zit.' Als ik dat zeg kijkt Daniel me ineens aan. 

'En dat gaat dus goed?' vraagt mijn moeder aan Daniel mij totaal negerend. Ik had haar gisteren al verteld dat het goed ging. Hij knikt naar mijn moeder en vertelt haar hoe goed ik ben in biologie. Mijn moeder vuurt ook nog eens een paar vragen op hem af en ik houd me er maar buiten. 

'Dus wat vind je van Noa? Ze kan soms nogal moeilijk doen, maar jullie zijn vast closer geworden toch?' 

Oh 

Mijn

Hemel.

Wie zegt er nou zoiets? Ik spuug zoals gewoonlijk mijn drinken terug in mijn glas en kijk mijn moeder boos aan. 'Mam!' zucht ik. Daniel ziet eruit alsof hij elk moment in lachen gaat uitbarsten. Toch gebeurd dat niet en kijkt hij mijn moeder serieus aan. 

'Ik mag haar wel.' 

Nou yay. Dankje Daan. 

'Wat lief Daantje.' zeg ik tegen hem. Hij trapt me onder de tafel tegen mijn been aan. Ik trap hem terug, want ik ben nou eenmaal gewelddadig. Hij begon hoor. 

Mijn moeder kijkt ons veel te vrolijk aan. Ik moet echt snel die DNA test gaan uitvoeren. 

Als we klaar zijn met eten, dan wilt Daniel mijn ouders eerst helpen, maar mijn moeder laat hem niet helpen. Ze is te vasthoudend, dus Daniel laat het dan ook maar. Nu kan ik hem eindelijk spreken. Ik sleur hem mee naar mijn kamer, want nu wil ik ook weten waar hij het over wilt hebben.

'Waarom wilde je me spreken?' Zenuwachtig kijk ik hem aan. 

'Nou ehh. Ik wil je wat vertellen, maar ik weet niet echt hoe en je gaat me waarschijnlijk uitlachen en oké ja ik ga het wel gewoon zeggen.' ratelt hij. 

Het is echt te schattig hoe hij daar staat. Hij is zelfs nog zenuwachtiger dan ik. Ik denk dat ik al weet wat hij gaat zeggen. Nou ja ik hoop het vooral, maar wat zou hij anders willen zeggen. 

'No je bent raar en je obsessie met kerst is nog raarder, maar je bent leuk. En ik wil graag dat je mijn vriendin wordt.' 

Mijn hart smelt, maar ik moet nog 1 ding doen. 'Voor ik wat zeg hierover, eerst dit.' zeg ik. En ik loop naar mijn slaapkamerdeur toe. In één beweging trek ik hem open. En zoals ik al dacht staat mijn moeder daar. Mijn broertjes zie ik net wegstormen. Wat een leuk gezin. Ze weten niet zo goed wat privacy betekent. 

Schuldig kijkt mijn moeder me aan en ze haast zich weg. Hier spreek ik haar later wel over. 

'Dus.' 

'Dus.' 

Ik loop weer naar Daniel toe en stop recht voor hem. Dan pak ik zijn gezicht vast en druk mijn lippen op die van hem.