Waarom hij? ✅

20: een muur

We zitten nu al een tijdje aan het avondeten. Mijn vader vertelt over zijn werkdag, terwijl mijn broertjes een discussie houden over wie de laatste komkommer mag. Serieus? Dus los ik hun probleem op door hem te pakken en op te eten. Ze kijken me allebei boos aan, maar ik luister rustig naar mijn vader en zijn vreemde werkverhalen. 

'Die klant wilde dus per se iemand spreken van het kantoor en hij bleef maar doorgaan. Uiteindelijk is hij eruit gezet, want hij had duidelijk wat op.' 

Vreemd verhaal. Niet vreemder dan dat er ooit een kip door het kantoor rende of die keer dat ik chocomelk uit de machine wilde halen, maar die het niet deed. Er gebeuren daar nogal vaak rare dingen. 

Gisteren hadden we het al over de bijles gehad, maar natuurlijk moet mijn moeder er weer over beginnen. 'Hoe was de bijles. Is er al wat gebeurd?' 

Ik spuug mijn drinken terug in mijn glas. I know. Dat is goor, maar hoorde je wat die vrouw vroeg. 'Super veel geleerd.' mompel ik dan. 

Mijn moeder kijkt me raar aan. 'En tussen jou en Daniel?' 

'Mam!' Mokkend kijk ik haar aan. Hoe vaak gaat ze het hier nog over hebben?

Mijn broertjes hoor ik ondertussen fluisteren en dan in de lach schieten. Als ik ze verdacht aankijk houden ze meteen hun mond. Glimlachend kijken ze me aan. Wat zijn die nou weer van plan?

'Noa wat vindt je nou niet leuk aan hem?' Mijn moeder blijft doorzeuren als een klein kind. Help.

Gefrustreerd kijk ik haar aan. 'We zijn vrienden nu.' 

'Laat ze toch Vera. Het komt vanzelf wel.' Bemoeit mijn vader zich er nu ook mee. Of ik blij moet zijn met die opmerking weet ik niet. Mijn moeder houd in ieder geval haar mond en grijnst alleen nog.

'Ik ga naar Sophie!' schreeuw ik voor ik de voordeur achter me dichttrek. Vandaag gaan we een film kijken. 'Tot straks!!' hoor ik nog vaag.

Binnen een paar minuten ben ik al bij het huis van de Martins. Het is zo chill dat ze dichtbij wonen. Ik loop gewoon via de achterdeur naar binnen, want dat doe ik altijd. Dit keer is het alleen aardig donker binnen. Ik loop verder naar binnen, maar het ziet er nogal verlaten uit.

Er moet toch iemand zijn, want anders laten ze de achterdeur niet open. Ik zet het licht aan en besluit boven maar te gaan kijken. Sophie zou toch niet vergeten zijn dat ik kwam. Als ik boven kom zie ik alleen licht branden onder de slaapkamerdeur van Daniel. Daar gaan we dan.

'Shit. Auw.' 

'No? Noa? Noa!!' 

Mijn ogen schieten open en ik zoek de persoon die me roept. Ik lig op de bank en kijk in het bezorgde gezicht van Daniel. Wat is er ook alweer gebeurd?

'Hai.' Is mijn droge antwoord. 

Hij rolt zijn ogen en kijkt me onderzoekend aan. 'Heb je nog ergens pijn?' 

Wat bedoelt hij? Ik probeer rechtop te gaan zitten, maar mijn hoofd vindt dat geen goed idee. Daniel ziet het en duwt me meteen terug. 

'Shit ik wist niet dat jij het was. Sophie zei dat je niet meer kwam.' Hij mompelt het meer tegen zichzelf, maar ik kan het goed verstaan.

Oh ja ik kwam hier voor Sophie. Hoezo ze zei dat ik niet meer kwam? En hoe kom ik eigenlijk op de bank? En heb ik mijn hoofd gestoten ofzo?

'Vertel me eerst eens wat er is gebeurd.' 

Daniel knikt. 'Je bent letterlijk tegen een muur gelopen.' 

Ik kijk hem aan om te kijken of hij serieus is. Ik opende zijn deur en ik kan me herinneren dat er ineens een muur was. Die was er altijd al, maar dat was ik even vergeten. Ik rende soort van de kamer in dus het kan best dat ik tegen de muur ben geknald. Altijd zo handig Noa. 

Dan begin ik mezelf uit te lachen. Wie loopt er nou tegen een muur aan? En dan was ik ook nog even buiten bewustzijn. Hoe lomp kan je zijn. Daniel lacht nu met me mee. 

Ineens denk ik terug aan Sophie. 'Waar is Sophie?' 

'Ze zei dat jij niet meer hierheen kwam. Dat ze naar jou ging.' 

Verbaasd kijk ik hem aan. Hoezo naar mij? We hadden gewoon hier afgesproken. Dus nu heb ik geen idee waar ze is. Ze is zeker niet bij mij, dan was ik haar wel tegen gekomen. 

'We hadden hier afgesproken. En je ouders?' 

Daniel denkt even na. 'Ze gingen Sophie afzetten en daarna gingen ze naar een etentje van werk ofzo.' 

'Maar als jij hier bent waar is Sophie dan?' Daniel lijkt er ook niks meer van te snappen. Ik ga weer rechtop zitten, dit keer wat langzamer en open mijn telefoon. Als eerste zie ik een berichtje van mijn moeder die vraagt hoe het gaat. Dan zie ik dat Soof me ook wat heeft gestuurd. 

No sorry, maar iemand had me echt nodig en ik moest weg. Ik hoop dat je het niet erg vind en ik spreek je morgen x.

Wat een vaag berichtje. Ik draai mijn scherm naar Daniel die het ook leest. Nogal wat vragen spoken door mijn hoofd, maar ik vraag alles morgen wel. Nu heb ik maar één vraag.

'Film kijken?' 

Daniel grijnst en knikt. 'Met jou altijd.' 

Hij scrolt door de films en we kiezen een comedy. Dat is altijd goed. Ik leun weer naar achter en pak een deken die ik over me heen gooi. Daniel springt op en komt dan terug met twee glazen dubbelfris en m&ms. 

Hij zet alles neer en ploft dan bijna bovenop mij. 

'Hey!' Verontwaardigd kijk ik hem aan. 

Hij schud zijn hoofd. 'Schuif eens op jij.' 

'Waarom?' 

'Omdat je de hele bank in beslag neemt.' 

'Helaas. Ik ben gewond.' 

'Ja wie loopt er ook tegen een muur.' 

Zogenaamd geschokt kijk ik hem aan. 'Jij?' 

Hij lacht en duwt me opzij. 'Nee ik ben niet zo lomp als jou.' 

Ineens besef ik dat mijn ogen naar zijn lippen staren. Meteen dwing ik mezelf een andere kant op te kijken. Wat is er mis met mij? Daniel lijkt het gezien te hebben, want hij grijnst. Nu ik hem aankijk is hij veel te dichtbij.

Shit. Hoe red ik mezelf hier nu weer uit?