Sana Pwede Tayo ✔ [Completed]

72th

Soon to be

NAKAKATRAUMA  ang gabing iyon. Pilit ko iyong hindi isipin ngunit bumabalik talaga sa ala-ala ko. Medyo nadismaya pa ako sa mga pulis sa gabing iyon. As usual, They're late, Syaka palang sila dumating na nawala na ang Papay ko.

Namamanhid na ang puso ko sa sakit ngunit wala ng luhang lumalabas saking mga mata. Nauubusan ba ng luha ang tao? o sadyang pagod na ang mga mata ko sa kakaiyak.

Two weeks since that night happened, but it's still so fresh on me. Harap- harapan kong nakita kung paano nya pinatay si Daniel at si Papay. And even in this four corners of my room it's like I saw what exactly happened, Nailibing na nga sila pero ako heto, parang nanginginig parin.

I lost my bestfriend, I let go the man I love and then, I lost my father. How can I be happy after all of this when the world are making me feel unwanted, unworthy. The world are keep on telling me that I don't have the rights to smile, to be happy, and to live my life without any pique, complaint and resentment.

Si Chris, ang lalaking kayang magpasakit sa akin at kayang magpangiti sakin, ngayon ay pilit kong iniiwasan. He always visits me here but I don't have the urge to faced and talk to him. Everytime he come here, nasa kwarto lang ako laging nagmumokmok. I don't know if he already knows what happened yesterday pero mahigpit ko namang binilinan si Mamay at Julia na huwag na munang ipagsabi ang nangyari.

FLASHBACK

I woke up feeling dizzy and regurgitate. Mabilis akong dumiretso sa lababo at nagsuka. Ngunit tubig lang naman ang isinusuka ko.

Oh damn, nahanginan ata ang tiyan ko dahil sa hindi ako nakakakain kagabi. Minsan rin, nalilipasan ako ng gutom dahil sa pagdadamdam sa gabing iyon. Isang linggo't tatlong araw na ang nakalipas mula nang ilibing sila pero ako, hindi parin nakamove-on.

I washed my hands before going back to my bed. I sighed onerously. Pinipikit ko ang mga mata ko dahil parang nakikita ko talaga ang nangyari sa gabing iyon.

Jusko! Pagpahingahin nyo naman ako!

Syaka lang ako nagmulat nang may kumatok sa pintuan.

"Sino yan?" I asked in a quite tone.

"Si Julia ito," agad ko iyong binuksan. When she saw me, she immediately scanned me from head to foot.

"Oh? You're pale! Are you okay?"

Umupo ako sa kama at tinabihan nya lang ako.

Even if I feel so luckless, I'm still so lucky for having a bestfriend like Julia, She visits me here frequently, because she knew that in all of the people on that night, I'm the most affected one. Yeah, That's all what I feel, I'm the most affected, Because somehow, I blamed myself for the death of my father and friend.

"Hoy!" Nagising ang aking diwa sa tawag nya.

"U-h, ano ngang sinasabi mo, Julia?"

She pressed her lips "Hay naku! Tulala ka na naman, ang sabi ko bakit ka namumutla?"

"Ah, wala lang. Hindi lang maganda ang -" naputol ang dapat kong sabihin dahil bigla na naman akong nakaramdam na nasusuka ako kaya tinakbo ko ang lababo sa banyo at sumuka.

"Oh my god! Nagsusuka ka!" She shouted outside.

"Hindi nga maganda ang pakiramdam ko" ulit ko pagkalabas ng banyo.

Sya naman ay nakapameywang na sa harapan ko. "Omg! Baka! Baka buntis ka!" Diretsong saad nya.

Napahawak ako sa noo ko. "I'm not" I trailed off.

"Are you sure? Dinalawan ka na ba this September?" Usisa nya.

I'm bit fluttered by her question kaya hindi ako nakasagot. Last week na ngayon ng September at hindi pa ako dinadatnan. Malakas ang kutob kong maaaring tama ang hinala ng kaibigan ko, pero hindi parin ako sigurado. Sa dami ng nangyari sa akin, mula nong nakidnap ako at nagtago sa poder ng Monteverdi. Hindi ko na regularly na nabibisita ang OB ko.

Mabuti nalang at hindi nya na ako inusisa ngunit nang babalik na sana ako sa kama ko ay bigla nalang akong nahilo hanggang sa nagdilim na ang paningin ko.

----------

When I woke up, I'm lying on my bed. At nakita ko sina Mamay at Julia sa tabi ko habang nakatayo sa harapan ko ay si Doctora Valerie, Our family doctor.

"Mabuti at nagising ka na, Anak? May nararamdaman ka pa ba?" Si Mamay.

"Maayos naman ako"

"We have something to tell you girl!" Nakangising sabi ni Julia.

Medyo bumangon ako at umupo. "Ano iyon?"

Doctora Valerie eyed me with a smile plastered on her lips. "Congratulations Sofia! You are 3 weeks pregnant!"

END OF FLASHBACK

And that's it. I'm carrying Chris baby, Our baby. At mas lalong naging buo ang desisyon ko na umalis dito at huwag nang magpakita pa kay Chris.

I promise, I will love my child eternally.

Gusto sana ni Mamay na sa probinsya na ako magbakasyon but I refused her offer. Maaring masundan ako ni Chris doon kaya nagdesisyon akong kina Ante Melda muna ako, pinsan ni Mamay na nakatira sa New York. Doon ko ipagpapatuloy ang pagbubuntis ko hanggang sa manganak ako.

I am still enamoured on Chris. I still love him. But I don't want to get involved with him anymore, especially now that I'm soon to be a mommy, Ayoko nang maulit pa ang mga masasamang nangyari sa buhay ko. At mas lalong ayokong mapahamak ang anak ko.

Kahit pa sinasabi ni Patricia na nagsisisi na sya, kahit pa nakakulong na sya. Ayoko paring maniwala sa kanya lalo pa't sya rin pala ang nag-utos na ipasunog ang hotel namin. Natatakot ako sa kanya at sa pamilya nya, natatakot ako hindi para sa sarili ko kundi para sa pamilya at anak ko.

Maybe soon, if I'm ready. If the wound of my heart will be healed. I will be back here, I will bring back our hotel. For now, I want to focus on my pregnancy. I want to give my full attention on the fetus inside my stomach. I can't wait to see my child. I will give my child my whole love and care. Cause my child deserves to be love and I will make sure that he/she will never feel unworthy and unwanted in my arms.

***

Yuhoo, Tatlong kembot nalang epilogue na yeii! Thank you for the opportunity.

Lovelots❣

-Pinkdreamer426