Propozycja nie do odrzucenia

48

Pov Viviane

- Dobrze, skoro obiecałem to mów czego chcesz - chociaż stara się to ukryć to widzę, że jest bardzo niechętny. To miłe uczucie przynajmniej raz z nim wygrać. - Tylko nie nic oderwanego od rzeczywistości typu nasz rozwód, bo na to się nie zgodzę. A tylko przepadnie ci życzenie.

Przewracam oczami na jego słowa. Nawet ja bym się na coś takiego nie odważyła. Nie jestem aż taka naiwna.

- Nawet nie liczyłam na coś takiego. Chcę byś wypuścił moją mamę. Pozwól jej wrócić do domu, a ja obiecuję, że nie będę z nią otrzymywać kontaktu jeśli mi na to nie pozwolisz - a przynajmniej Aiden będzie mógł sprawdzić co się u niej dzieje. Oczywiście dyskretnie, bo nie jestem głupia i zdaję sobie sprawę z tego, że mama będzie pod obserwacją.

Uśmiecha się, kładzie ręce ba moich plecach i przyciąga mnie do siebie.

- Niestety skarbie, ale tego zrobić nie mogę - gwałtownie od niego odskakuje. Czuję złość, bo moje żądanie wcale nie było zbyt wygórowane. Ja tylko poprosiłam by moja matka nie musiała już tkwić w ciemnym pokoju przykuta łańcuchami do ściany. Już nawet więźniowie mają lepsze warunki. A ona nie zrobiła nic złego, jedynie chciała mnie odzyskać.

- Jak tak to wracamy do domu, nie mam ochoty już na ciebie patrzeć! - idę do wyjścia, a on szybko łapię mnie za rękę przez co muszę tu zostać.

- Vi to nie tak jak myślisz. Po prostu twój ojciec miał zabrać twoją mamę jak nas nie będzie - strach przelatuje mi przez plecy. Tata ma negatywne nastawienie co do mojej mamy i nie zdziwiłabym się jakby był w stanie coś jej zrobić.

Po jaką cholere ja się zgodziłam na ten wyjazd? Mogłabym się domyśleć, że coś za tym stoi.

Jego ucisk na mój nadgarstek się rozluźnia.

- Wiesz co się z nią stanie? - on nie jest zbyt wiarygodnym źródłem informacji, ale nikt inny mi o tym nie powie.

- Nie, ale nie myśl już o tym - jak on może tego ode mnie wymagać. To moja mama, najważniejsza dla mnie osoba. A jak teraz sobie tak myślę jak ona przeze mnie cierpi to tracę całą chęć życia.

- Nie umiem.

- To może zagramy sobie jeszcze raz - proponuję. - Należy mi się rewanż. A ty się na czymś skupisz i nie będziesz się zadręczać - on naprawdę się zachowuje tak jakby ktoś go odmienił.

Mam nadzieję, że ten nie jest tylko poprawianie mi humoru nim się dowiem czegoś strasznego. Mam czarne myśli.

- Straciłam ochotę. I wracajmy już do domu, bo muszę jechać do taty i z nim porozmawiać - najpewniej to się skończy kłótnią, ale to nic. Nie pozwolę skrzywdzić mamy ani odebrać sobie Aidena.

Tylko dla nich jeszcze żyje.

Im więcej waszych konkretnych komentarzy tym szybciej kolejny rozdział.