Gözümden akan birkaç damla yaşı da başparmağıyla sildi. "Yemin ederim, yaralarını teker teker yeni bir yara açmadan sararım Hazal. Bıkmadan, usanmadan sararım." dedi gözleri dolu doluyken. "Senden hiçbir karşılık beklemem. Bana sadece yaralarını sar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sabah telefonun zil sesiyle uyanmıştım. Sabahın sekiz buçuğunda arayan akıllı insan, Fatih'ten başkası değildi.
Göz devirerek reddettim ve tekrar uyumak için başımı yastığa koydum. Ama benim büyük bir sorunum vardı ki sabah gözlerimi açtıysam bir daha asla uyuyamazdım. Bu huyumdan nefret ediyordum ama elimden bir şey gelmiyordu. Uyandığım zaman aklım kesinlikle çok alakasız şeylerle ilgileniyor ve o alakasız şeyleri dünyanın en büyük sorunu hâline getiriyordu.
Tekrar çalan telefonumu bu defa açtım. Şu an bu, gerçekten büyük bir sorundu. Bir telefonu reddettiysem ve tekrar o kişiye dönmediysem ve arayan kişiyle de samimi değilsem, karşı tarafın tekrar aramasına uyuz oluyordum.
"Ne var?"
"Sonunda uyanabildi prenses hazretleri. Onlarca kez aradım."
Sesinde öfkeden çok sitem gizliydi.
Tekrar göz devirdim. "Ne oldu?"
İç çekerek"Hazırlandın değil mi? Yola çıkıyorum. Kahvaltıya gidecektik ya hani." dedi iğneleyici bir şekilde.
Tasasız bir şekilde "Gelmeyeceğim, dediğimi hatırlıyorum." dedim.
"Ben de geleceğim, dediğimi hatırlıyorum."
"Iyi, gel."
"Ne?"
"Gel, diyorum."
Şaşırdığını çok net bir şekilde anlıyordum ama daha fazla uzatmamaya karar vermiş olmalı ki "Yarım saate oradayım." dedi ve telefonu kapattı.
Istediği kadar gelebilirdi. Birincisi; gelse bile ben gitmeyecektim. İkincisi; dedem asla izin vermezdi.
Dedeme bu konuda güvenmem de benim aptallığımdı.
Ama şöyle bir gerçek vardı ki ben bugün sözlenecektim. Kalbime çöken ağırlıkla tekrar yatağa uzandım. Bu zamana kadar hep gururlu bir insan olarak yaşamıştım. Ama şimdi gururumun ayaklar altına alındığını hissediyordum. Hissediyordum, değil zaten gururum ayaklar altına alınmıştı. Dedem gururu için beni evlendirirken benim gururumu ayaklar altına almıştı. Acıydı ama gerçekti.
Ben bu hayatı hak etmemiştim.
Hani derlerdi ya, Allah kimseye taşıyamayacağı yük vermezmiş, diye. Ben artık yüklerimin altında ezilmeye başlamıştım. Ben artık koca bir enkaz olmaya başlamıştım. Içimdeki yangını kimse görmüyordu. Kalbim paramparça olmuştu benim.
"Hazal?" Kapımın tıklatılması ardından da yengemin sesini duymamla yataktan kalkıp kapıyı açtım.
"Efendim yenge?" Bana şok içinde baktı ve odama girip kapıyı kapattı."Sen hâlâ hazırlanmadın mı?"
