🍉Psikopat ||𝓣𝓮𝔁𝓽𝓲𝓷𝓰 ❦ Tamamlandı ❦

P/0.6

___

Benim hayatım senden ibaretken, ben senin hayatının içinde bile değilim....

___

Hemen duşa girmek için bornozumu ve üzerime giyeceğim kıyafetlerimi ayarlamaya başladım.

Kıyafetlerimi ayarladıktan sonra banyoya girip kapıyı kapattım.

Sıkılmıştım bu olaylardan....

Hem de fazlasıyla....

İnsanlar ne  ara bu kadar kinci, önyargılı canavarlara dönüşmüşlerdi?

Hiçbir şeyin aslını bilmeden yorum yapıyorlardı ve bir olayı anlatan kişiye heme inanıyorlardı. Yalan olup olmamasına bakmıyorlardı bile....

Bir de karşı taraftan dinlemiyorlardı.

Gerçi bizim olayımız her ne kadar kanıtları olsa da yanlış kanıtlardı onlar...

Beni bir bataklığa atmışlardı ve şimdi nasıl çıkacağımız bilmiyordum. Yardıma ihtiyacım vardı.

Gelip birinin beni kurtarması lazımdı...

Çünkü eğer böyle devam ederse ben bu bataklığa daha da batacağım....

Çırpındıkça daha da aşağıya gömüleceğim.

Anonim vardı bir de değil mi?

Daha ben en yakınıma güvenemezsin anonime nasıl güveneyim?

Görmediğim birine nasıl güvenebilirdim ki?

Onu yalan söylemedeğine nereden inanayım? Beni kandırmadığına nasıl inanayım?

Beni sevdiğinin söylüyor ama ya yalansa?

Ben ona tutunamam. Çünkü eğer tutunursam ve bunların hepsi yalan olursa eğer, çıktığım o çukura yeniden saplanmış olacağım. Ve eğer bu olursa ben kaldıramam.

Şu an içimde öyle farklı duygular barındırıyorum ki...

Anlatmaya kelimeler yetmiyor...

Ben insanlara koşulsuz güvenirdim eskiden. Zaten insanlara kolay kandığım için başıma geldi bu olaylar...

İşte bu yüzden inanmıyorum anonimin sevgisine..

Belki de insanlara kolay kandığım için bana yazıyordur...

Belki de beni sevmiyordur, sadece alay etmek için bana yazıyordur..

Ki bu ihtimal hepsinden daha da ağır basıyor.

Ben artık çok yoruldum. İnsanların peşinden koşarak,onların beni defalarca sırtımdan bıçaklamasından... Herşeyden...

Ben yıllarca bir arkadaşımın olması için uğraştım.

Herkes birbiriyle kanka olurken ben uzaktan onları izliyordum.

Herkes grup ödevleri olduğunda kendine bir arkadaş bulurken, ben hep dışlanıyordum.

Veli toplantılarında herkesin anne babası gelirken benim kimsem yoktu.

Belki sıcakkanlı değildim, belki arkadaş canlısı değildim evet ama ben de bir insandım. Ben hayatım boyunca dışlandım.

Ama bunu hakedecek bir şey yapmadım....

Ben insanlara iyi davranmaya çalışırken kötü duruma düşüyordum.

Hep hayaller kurardım...

Gerçek olacağını düşünürdüm hep...

Ama olmadı. Hiçbiri gerçek olmadı.

Ben bu yüzden hayalleri sevmiyordum.

Gerçek olmayacağını bile bile kendimi kandırmak istemiyordum.

Yetimhanedeyken yaşadıklarım bunların daha kötüsüydü...

Orada da benim gibi annesi babası olmayan çocuklar vardı evet ama onların en azından başka akrabaları vardı. Ama benim onlar da yoktu...

Ben kimsesizdim....

Yıllarca bekledim gelmelerini....

Ama gelmediler... Ben pencereden onların gelmesini beklerken onlar kim bilir neler yapıyorlardı?

Ben okulda 'anne, baba' diyen çocuklara uzaktan bakarken siz neredeydiniz?

Hiç mi vicdanınız yoktu ya?

Bir çocuğu yetimhanenin kapısına bırakmak bu kadar kolay mı?

Ben çok şey istemedim ki!

Ben sadece yanımda duran bir ailem olmasını istedim...

Ama bu acımasız hayat bunu bile çok görmüştü bana....

♥BÖLÜM SONU♥

🌙🌙

Alina hakkında ne düşünüyorsunuz?

Ay üzüldüm ben ya!

Yazık Alinaşkıma

Hayat hikayesini daha öğrenmediniz tam olarak ama yine de ipuçları vermeye devam edeceğim.

Diğer bölüm çok hüprizli olacak😉

Beğendiyseniz oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın!!!

Sizleri çok seviyor ve öpüyorum♥

🌙🌙