The Lost Helianthus (COMPLETED)

Chapter Eighteen

Alek has been staring at me for too much. Wala naman kaming pinag-uusapan kaya hindi ko alam kung para saan ba itong pagtitig niya nang sobra-sobra.

It's making me uncomfortable. He was just sitting there beside me, watching my every move. Kaya nang hindi ko na makayanan ang pagkailang, iniangat ko ang kamay ko para takpan ang buo niyang pagmumukha at itinulak iyon palayo.

I thought he's going to make a reaction but he continued to gaze at me intensely. Humalukipkip ako at sinalubong na ang tingin niya at tinaasan siya ng kilay.

"What's your problem?"

"I should be the one asking that. What's your problem?" Pag-ulit niya sa tanong ko.

"Saan mo nakuha iyan? Mukha ba akong may problema?" Pinanliitan ko siya ng mata.

"Bakit? Wala ba?"

Hindi ako nakasagot agad at umiwas ng tingin. Inayos ko na ang ginamit kong plastic na pinaglagyan ng pinagbilhan ko ng ulam.

Mabuti at katatapos ko lang na kumain kaya may excuse ako para makaiwas. Just when I was about to stand up, he quickly grabbed the plastic I am holding.

He gave me a short glance. "Ako na. Fix yourself." Pagkatapos no'n ay naglakad na siya nang hindi lumilingon sa akin. I unconsciously touched my face. Do I really look like I'm not feeling well?

Kahit na tingin ko ay maayos naman na ang itsura ko ay inayos ko pa rin kahit papaano. It will be a shame if I won't follow what he commanded. Sayang iyong effort niyang lumabas para itapon ang kalat ko.

"Now, what?" Iyon agad ang sabi niya sa akin nang makabalik siya sa kinauupuan niya.

"What?"

He unconsciously scratched his head, I could guess that he's running out of patience. Tumingin ulit siya sa mata ko bago nag-lean forward para mas makalapit sa akin. Hindi ko iyon inaasahan kaya ako naman ang napaatras.

His eyes lingered to my face, like he's looking for a flaw that can tell that I have a problem. "You are quiet today."

"I am really quiet. Nagsasalita lang ako kung kinakausap ako."

Umiling agad siya na para bang hindi sang-ayon sa sinasabi ko. "It's not like that. Today's different. You are strangely quiet unlike before."

Tumaas ang isa kong kilay. "If you already know that I have a problem, bakit hindi mo na rin sabihin sa akin kung ano iyon? Para naman aware ako."

He sighed. "If you already think you can tell me your problem. I'm always here. I got the time," he said gently.

I softly smiled and tapped his cheek. "I am fine."

Hindi pa rin niya tinatanggal ang mata sa akin. Ilang segundo rin nagtagal iyon sa akin bago niya inilipat sa iba ang tingin niya.

Walang sabi niyang nilisan ang kinauupuan niya at bumalik sa proper seat niya. Ramdam kong hindi pa rin niya ako tuluyang pinaniniwalaan. If he truly believes me, he won't stick his gaze on me the whole time. Hanggang sa huling subject, parang hindi umalis ang pagtitig niya sa akin. Which leads me wondering if ever he learnt something today.

Kung ako kasi ang tatanungin, wala akong natutunan ngayon. Mas nababahala ako sa mga tingin na iginagawad niya sa akin kaysa sa mga lessons na hindi ko maintindihan ngayon.

Whatever, I can read all my missed lessons once I went home.

Hindi ko siya niyaya pa na pumunta sa library noong lunch. I don't have any will to flirt with him right now. I didn't even went near him and talk because I fear that he'll confront me.