The Lost Helianthus (COMPLETED)

Prologue

My life is fucked up.

I haven't gotten enough sleep since last week. Sa pagkakatanda ko ay 1 am na ako nakatulog.

Sure, it was common for teenagers like me to sleep late and wake up late, but I prefer sleeping early and wake up early. I can make my day productive that way.

Mas pipiliin kong makatulog nang maaga dahil minsan ko lang maranasan iyon. Eversince I acquired this fucking chronic illness, hindi ko na naranasan ang kumpletong eight-hour sleep. Hindi ko kayang ipikit ang mata ko nang hindi nag-aalala na baka hindi na ako magising kinaumagahan.

A year of dwelling and accepting this disease, I learned to control my blood sugar. Hindi na gaanong tumataas pero minsan ay masyadong mababa naman. The worst part is, hindi ko namamalayan na mababa iyon. Dati ay kaya kong maramdaman dahil nahihilo, nanginginig, o nagiging lutang ako. Ngayon ay minsan na lang. That's why I'm afraid to sleep because I don't know if my blood sugar droop low and I have this constant fear that if I sleep, I'll never wake up to a day, week, or even months due to coma.

Mas madali kong malaman na mataas ang blood sugar ko. When my throat run dry, peeing several times, and an unquenched thirst despite drinking too much, I know that I'm encountering hyperglycemia.

I cannot consider irritability as a sign of any of the two because I am temperamental. Malilito lang ako dahil baka normal lang ang blood sugar ko pero sobrang naiirita ako sa paligid ko. I should blame my zodiac sign for that.

Nah.

I'm just being a bitch sometimes... or most of the time.

Pagkatapos kong uminom ng tubig ay kinuha ko ang phone ko at nag-browse sa social media. It's only 5 am and my breakfast time is 7 in the morning. Ibig sabihin ay may oras pa ako para gumawa nang kung ano-ano habang naghihintay.

I opened Facebook using my another account, that no one knows. Not even my friends. Iba rin kasi ang gamit kong pangalan kaya hindi nila alam na ako iyon.

Tumingin ako sa mga balita at nagtingin-tingin ng mga comments sa isang article.

I grinned when I spotted some comments worthy to reply to.

Marites Dimagiba
Hindi ko alam kung bakit ang lakas nilang pumuna pero hindi nila mapuri iyong mga magagandang nagawa nila?

I typed my reply to that comment.

Nanala Filipina
Bakit kailangan pumuri? Asians tayo 'di ba? Dapat sanay na kayo na hindi tayo pinupuri bagkus laging pinopoint out ang mali natin. Parang hindi kayo naging estudyante. Saka, it's their role to do their jobs well. Naiiba sila sa atin. Hindi sila nagtratrabaho sa kumpanya na kailangang gawin ang trabaho nila nang maigi para mapuri at mapromote. Kung ganoon rin pala ang hanap nila, sana nag-apply sila ng posisyon sa corporate world at hindi tumakbo kung ang hina lang ng loob nila.

Nanala also mean sunflower, the reason why I chose it. Kahit nakatago man ang identity ko, gusto ko pa ring malapit sa katauhan ko iyon.

I scrolled to other articles and found another interesting comments.

Kulas Manaloto
Ang dami na namang mga kabataan dito na kumukuda pero wala namang nagagawa.

Nanala Filipina
Alam niyo po kasi, kaya kami kukuda dahil kami ang maiiwan sa bansang ito. Kayo, mamamatay na kayo pero kami maiiwan sa lugar na hindi naman namin gustong tirahan kung ganito kagulo. Kami ang maghihirap dahil kami ang sasalo sa mga mali ngayon kaya kami ang mas may say kasi agnas na kayo, kami buhay pa. Kami ang haharap sa mga inflation at magbabayad sa utang ng bansa pero kayo, happy happy na lang sa impyerno o langit.