Lifetime Series #1: The Abiding Amor (COMPLETE)

Chapter XXVIII:

    I CAN smell the worst smell for me. A hospital scent. Hindi ko alam kong bakit ako nandito, perp parang—. Napatigil ako sa pag-iisip ng maalala ko ang nangyari. Napabalikwas ako sa pagbangon.

“Mah Luna, magpahinga ka muna.”nag-aalalang sabi ng mom ko. Umiling lang ako habang tumutulo ang mga luha ko.

“Ilang oras na ba akong nakatulog mom?”pahikbi na tanong ko.

“Dalawang oras, My Denise”sabat naman ni dad. Pero binalewala ko lang iyon. Ang tanging laman lang ng isip ko ay ang kalagayan ngayon ni Nanna.

“Nasan si Nanna mom?”hindi ko na mapigilan ang luha ko sa pag-agos.

“Mah Luna—“hindi ko pinatapos si mom. Dahil sa kaba ko.

“M-Mom sagutin niyo naman ako pleaseeee…”pakikiusap ko sa kanya. Tumingin ako kay dad na nakatingin lang kay mom. “D-dad?”pero walang isa sa kanila ang sumagot sa akin. Sobrang kaba na ang aking nararamdaman.

“Mom! Dad! Nasaan na si Nanna?!!!”pasogaw na tanong ko sa kanila. Umiling na lang si dad. Na mas nagpakabasa akin. “ANONG NANGYARI SA KANYA???!!!SAGUTIN NIYO NAMAN AKO OHHHHHH! ANO BA?”hindi ko alam ang aking gagawin sa mga oras na iyon.

Hindi ko alam kong saan siya hahanapin, hindi ko alam kong anong nangyari sa kanya at mas lalong hindi ko alam ang nangyari sa kanya.

Gusto ko nang mamatay nang dahil sa kanya. Napatigil ako sa pagsigaw ng bumukas ang pintuan. Lumabas doon ang pamilya ni Nanna.

Tumakbo ako papunta kina tita, tito at kay Selene. Niyakap lang nila ako. Habang patuloy ako sa pag-iyak at ganoon na rin sila. Kaya mas lalo akong kinabahan.

“Tita, Tito, Sis. Nasaan na ang aking Caballero?”tanong ko sa kanila.

Binitawan ako ni tita at hinalikan sa noo. “Neoma, nasa OR ngayon si Nanna”bigla akong napatigil sa aking narinig.

“OR? OR? Operating Room? Bakit?”sunod-sunod na tanong ko sa kanila.

“Neoma, nang umuwi si Nanna galing sa inyo. Naaksidente siya nabangga siya ng isang truck. Mabuti na lang at hindi malala ang kanyang kalagayan”paliwanang ng kanyang ina.

“Mabuti? Sana hindi ko na lang pina-uwi si Nanna kung nalaman ko na ganito pala ang mangyayari. Sana sinabihan ko na lang siya na kinakabahan ako. Sana hindi siya na aksidente. Sana walang gasgas ngayon ang aking Caballero. Sana maganda ang kanyang kalagayan. Sana—“hinawakan ao ni tita at iniharap sa kanya.

“Neoma, iha. ‘Wag mong sisihin ang sarili mo. Walang gustong mangyari ‘yon. Kaya sana magpalakas ka. Para kay Nanna. Para sa sarili mo.”sabi ni tita.

“Sa sarili ko?”tanong ko sa kanila. “Okay ako ei. Si Nanna ang hindi okay mgayon. Kaya dapat siya ang inaalagaan ko!”sabi ko sa kanila habang tumutulo ang mga luha ko.

Lumapit si mom sa akin at niyakap ako ng mahigpit. “Mah Luna, kailangan mo ring alagaan ang sarili mo—“pero hindi ko pinatapos si mom. Kumalas ako sa kanyang pagkayakap at lumabas ng pinto na walang lingon-lingon.

“My Denise!”sigaw ni dad pero binalewala ko lang.

“Mah Luna!”sigaw rin ni mom.

“Iha!”sabay na sigaw nina tita at tito. Ang tanging laman lang ng isip ko ay makita si Nanna, at alagaan siya. Alam ko sa sarili ko na okay ako at kailangan ako nga lalaking mahal ko.

Hindi ko hahayaan na mawala siya sa buhay ko hindi ko kakayanin. Hindi ko alam kung saan ako patungo, kahit saan saan na ako pumunta. Naikot ko na ang halos tatlong floor pero hindi ko pa na kita.

Maya’t-maya pa ay nakita ko na ang Operating Room. Dali-dali akong lumapit roon at nagtangka akong buksan pero agad akong hinarangan ng mga nurse at doctor.

“Miss hindi po kayo pwede—“hindi ko na pinatapos ang sasabihin ng nurse. Naupo na lang ako dahil hindi ko na mapipigilan ang mga luha na unti-unting namumuo sa aking mga mata.

“Miss okay lang po ba kayo?”nag-aalalang tanong niya. Sa hindi ko inaasahan, sa kauna-unahang pagkakataon umiling ako sa nurse.

Tinulungan niya akong tumayo at pinaupo niya ako sa waiting area sa labas ng operating room. Wala siyang sinabi kundi ang yakapin ako ng mahigpit.

Hindi ko inakala na may mga taong maiintindihan ka kahit hindi ka tinatanong kung ano ang nararamdaman mo.

“Kaya mo ‘yan. Alam ko na ang lalaking nasa loob ng Operating Room na ito ay mahal na mahal mo. Kaya lakasan mo ang loob mo para sa kaniya. Kailangan ka niya”nakangiting sabi niya sa akin. “Payong kaibigan lang!”saka umalis na kaagad siya at bumalik sa loob ng OR.

Hindi ko man alam kong sino siya pero binigyan niya ako ng lakas na loob para labanan ang aking kahinaan, at ‘yon ay si Nanna. Tahimik lang akong nakaupo sa waiting area sa labas ng OR habang nag-iisip kong ano ang maganda kong gawin. Pero hindi parin tumitigil ang mga liha ko at mas lalong hindi ako makapag-isip ng mabuting gagagwin.

“Hay naku bata ka, andito ka lang pala!”may pag-alala sa boses ni mom habang tumatakbo at nakasunod sa kanila sina tita at Selene. Niyakap niya ako kaagad ng sobrang higpit. Ganoon din ang ginawa ni Selene sa akin kaya ko na mismo ang lumayo sa kanila.

“’Wag niyo ako ei comfort. Please!”matogas na sabi ko habang nilalabanan ang mga luha na unti-unti naman umagos sa pisngi ko. Tumalikod ako sa kanila, pagharap ko

Hindi na lang ako nagsalita habang patuloy lang sa pag-agos ang aking mga luha. I encouraged my self yo be strong for Nanna. But he was my weakness also.

“Iha, ‘wag kang mag-alala magiging matapang si Nanna para sa’yo. Alam mo namang ikaw ang lakas niya diba?”sabi naman ni tita. Tiningnan ko sila ng matapos ko na ayusin ang sarili ko. I smile at then sadly. And then I hug them tight without saying a word.

After a minute, we silently wait outside the Operating Room. I silently wiped the tears in my cheeks that continue to fall. I was praying and begging GOD not to take Nanna away from me. I am praying for his safety and for his recovery.

After a twenty minutes, we haven’t see Nanna even his tiny hair. Half an hour, nothing. Two hours, no Nanna. Two hours, nothing happens. Three hours, I was just looking at the door of the OR.

Niyaya ako nina mom and dad na umuwi, ganoon na rin ang sinabi nina tita. Pero hindi ko kayang iwan si Nanna na nag-iisa. Gisto ko kapag gumising na siya ako kaagad ang kanyang makikita. So, as a hard-headed daughter hindi ako sumama sa kanila.

Sobrang kaba na ang akinv nararamdaman sa mga lumilipas na oras. Hindi ako nakakain, hindi rin ako umiinom man lang. I feel I’m lifeless. Sinabihan din ako nina tita at tito na kumain saglit at sasamahan ako ni Selene pero iling lang ang aking sagot.

“Neoma, alam mo hindi ito magugustuhan ni Gabriel na malaman niyang hindi ka kumakain, at hindi kapa makatulog. Hindi ka man lang nagpapahinga. Alam mo magagalit ‘yon sa'yo”paliwanag ni tita sa akin, pero sa sobrang tigas ng ulo ko umiling lang ako.

“Hihintayin ko po siya Tita. Kahit anong mangyari. Hindi ko siya susukuan”pinal na sabi ko sa kanila. Kaya wala silang nagawa nagpaalam si tita at tito sa amin ni Selene para bumili ng makakain sa cafeteria nitong hospital.

“Ate, magpahinga ka naman oh, magagalit talaga si kuya niyan”may pag-alala sa boses ni Selene.

“Hihintayin ko siya kahit anong mangyari.”tanging sagot ko sa kanya. Kaya napabuntong hininga na lamang siya at napipilitang tumango. Tahimik na lang kaming dalawa habang hinihintay kung kailan dumating sina tita o kung kailan magigising si Nanna.

Half hour after dumating na sina tita and then may dala silang chocolate cake, pancake at pineapple fresh juice. My favorites but for the first time, hindi ko pinalingan ng pansin ang pagkain. Binalik ko na lang ang tingin ko sa closed door ng OR.

“Selene anak, kumain  ka na muna”binigyan siya ng kanyang ama ng pagkain. Nagpasalamat naman siya at ngumiti.

Tumabi naman si tita sa akin. “Neoma, kumain ka na muna iha. Pleasee lang para kay Nanna.”mahinang sabi ni tita. Everytime I heard his name I can’t stop my tears.

“Okay lang po ako Tita. Maraming salamat na lang. Mamaya na lang siguro, busog oa naman ako”hindi ko inalis ang aking mga mata sa pintuan ng OR. Hinihintay kung kailan lalabas si Nanna.

Maya’t-maya pa ay dumating na ulit sina mom and dad. Dinalhan din nila ako ng pagkain but still they end up sighing. Hindi ko talaga lubos maisip ang nangyari sa kay Nanna and then suddenly—

I stood straight preparing my self for all I heard. Isa’t-isang lumabas ang mga doctor mula sa loob at ang panghuli ay ang head ng team.

“Doc kamusta na po siya?”mahinahon pero kinakabahan na sabi ko sa Doctor.

“Doc kamusta na po ba ang anak ko?”may pag-alala na sa boses ni tita habang tinatanong ang head mula sa OR.

“Please calm down every—“pero hindi ko napigilan ang sarili ko at nasigawan ko siya.

“Paano kami kakalma. Ganoon na ang kalagayan ng mahal ko? Kakalma ako?”may galit na talaga ako. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Hindi ko alam kong anong nangyayari sa kanya.

“Mah Luna”mahinang sabi ni mom sa akin at tinabihan ako.

Pinahid ko ang mga luha ko, hindi ko alam na umiiyak na pala ako. Humagulgol na lang ako at niyakap si mom. Habang nakikinig sa sinasabi ng Doctor.

“Mr. Mrs. Okay na po ang anak niy”sabi niya kina-Tita. “Pero may problema po tayo”sabi niya doon na ako na bahala kaya bumitaw ako kay mom at seryosong tiningnan ang Doctor. “May possible pong magka-amnesia ang pasyente dahil sa impact ng pagkabangga sa kanya. At hindi po natin alam kong kailan siya magigising. Comatose pa po siya ngayon at dadalhin na lang siya namin sa private room. Ngayon po ang mabuting gawin ay ipanalangin natin ang kanyang mabilis na paggaling. We need to Trust GOD with his situation”seryosong sabi ng Doctor. At nagpaalam na siya.

Amnesia?

Comatose?

Hindi alam kung kailan siya magigising?

‘Yan ang paulit-ulit na sumagi sa isipan ko. I cry so hard I can’t breath. My heart is aching. My head hurts and it’s so painful. I want to gain my strength but it can’t.

“No.. Not now. Mi Caballero needs me!”sabi ko sa sarili ko and then everything went black.



                I WAS holding her kaya nasalo ko siya kaagad. Sobrang nag-alala na ako sa aking anak. Hindi ko na alam kong anong nasaisipan niya. Sa mga karanasan niya sa buhay, kasama niya ako. Pero sa ngaying sitwasyon hindi ko na alam ang gagawin ko.

“Mah Luna… .anak…”sabi ko sa kanya, niyuyugyog ko pa siya pero wala na talaga siyang malay. Tinulungan ako ng kanyang ama para dalhin siya sa Emergency Room. Habang ang pamilya naman ni Nanna ay naghihintay na lang sa kanyang room.

Agad kaming inasikaso ng mga Doctor. I can see IV fluids, I whispered sorry to my daughter. I know that she hate hospital. “Mrs. We have to run some test for your daughter, if that’s okay with you”sabi ng Doctor.

“Do everything Doc.”sabat naman ng ama ni Neoma. Kaya tumango na lang ako. Habang nanginngiligid ang aking mga luha. “Everything will be fine, Hon”bulong niya sa akin at hinalikan ako sa noo. Sobrang pasalamat ko na ngayon karamay na siya namin ni Neoma sa lahat ng bagay.

“She will be fine. She is strong”tumatango ako sa kanya at hinayakap siya ng mahigpit. Lumapit ang isang Doctor kay bumitiw ako.

“Ma’am, Sir. Excume me. Pwede ba akong magtanong, tungkol sa anak niyo nitong nakaraan na mga araw?”nagtatakang tiningnan ko ang Doctor at tumango. “Maraming salamat po Ma’am. First question po, Palagi bang nilalagnat ang anak niyo?”tanong niya. Naalala ko nitong mga nakaraan parang oo.

“Sa tingin ko, Oo hindi ako sure kasi kapag tinatanong siya palaging okay lang ang sagot niya.”sagot ko sa Doctor. “Palagi po siyang matamlay pero hindi niya oinapakita sa amin lalong-lalo na kay Nanna but I knew that Nanna can sense it. Kaya hinayaan na lang namin si Nanna na alagaan siya. Hindi naman kasi nakikinig niyan sa amin ei. Palaging okay lang ako ang sagot niya”paliwanag ko sa Doctor.

“I see. Thank you Sir, Ma’am for your cooperation!”she slightly bowed her head and smile at me. Tumango langa ko sa kanya.

“Ano ba ang nangyayari sa anak natin?”tanong ko kay Apollo. Hindi ko na rin mapipigilan ang mga luha ko sa pag-agos.

“Magiging okay siya. Diba ikaw na ang nagsabi malakas siya. Kakayanin niya ‘yon”sabi niya sa akin. “At hindi ang anumang sakit ang papatay sa kanya.”matapang na sabi niya pero alam kong nag-aalala na siya sa anak namin.

“Malakas siya tulad natin. At mas lalong tulad ko.”sabi ko sa kanya. Na ikinangiti niya.

“Talaga? Ikaw ang malakas ei ako kaya!”hindi talaga magpapatalo ang isang to ei.

“Huyyy! Ako iniwan mo pa kami ng anak mo pero napalaki ko siya”deretcong sabi ko kaya napatigil siya.

“Alam mo naman ang dahilan kung bakit ko kayo iniwan diba? Pero alam mo naman na nandito lang ako sa mga taong lumipas para sa inyo. Kahit anong mangyari hindi ko kayo iiwan. Kahit tanggalan ako nga mana, itakwil. Okay lang basta nandito lang kayo sa tabi ko. You and My Denise is my wealth and also lifeline. Period so tumigil kana!”natatawang sabi niya sa akin. Sa sobrang guilty ko niyakap ko na lang siya.

“I love you My Apollo!”bulong ko sa kanya.

“I love you too, My Juliah”sabay halik sa aking noo.

   
     Sa mga oras na lumipas naghihintay lang kami kung kailan magivising si Luna. Nakabantay lang kami sa kanya habang ang pamilya naman ni Nanna ay nasa kabilang kwarto kaharap lang namin. Hindi talaga pwede hinawalayin ang dalawang ito.

Hindi pa rin naman gumising si Nanna dahil siguro sa nangyari sa kanya. Ang aking Luna naman ay sa sobrang pagod siguro at walang kain kaya siya nag collapse limang oras lang naman siya natutulog at hanggang ngayon tulog pa rin.

Gabi na rin. At nang malaman ng kaibigan niya ang nangyari pupunta sana siya kaagad dito pero sinabihan namin na tapusin niya na muna ang klase niya. Kaya ayon pumayag na rin.

Maya’t-maya pa ay may kumatok. Iniluwal noon si Coolleen.

“Hi Tita, Tito. Magandang gabi po. Pasensya na po. Ngayon lang ako nakarating dito. Kayo kasi ei sinabi ko na man na mag-aabsent na lang ako!’magalang na bati at sabi niya sa amin. Umiling na lang si Apollo sa kanya pati na rin ako.

“Iha, alam namin na mahalaga ang anak namin sa’yo. Pero ‘wag ka nang magreklamo para rin naman saiyo ‘yon”sabi pa ni Apollo kaya tumahik na lang siya at tumango.

“Tsaka masaya kami dahil may kaibigan ang anak namin na katulad mo. Thank you for keeping our daughter”and then I give her a hug.

“You’re daughter is such a keeper Tita. So don’t worry I got her.”masayang sabi niya sa akin. “Is she okay na?”tanong niya.

“Hindi ko alam diyan sa kaibigan mo. Pero limang oras na natutulog ‘yan.”sabi ko. Nilapitan niya si Luna at hinalikan sa noo.

“Beshiiyyy, pagaling kana. Kailangan ka na nang Knight mo!”bulong niya dito habang hinahaplos ang buhok ng kaibigan niya.

“Iha, pwede bang bantayan mo muna siya kahit sandali lang?”pakiusap ko sa kanya. “Kukuha lang kami ni tito mo ng pagkain at mga damit na kakailanganin ni Luna”dagdag ko pa.

“Okay tita, no probs po.Ako na ang bahala sa kaibigan ko”sagot niya lang sa akin.

“Maraming Salamat talaga Coolleen. Ang cool mo talaga!”sabi ko na ikinatuwa naming tatlo.

“Ako pa! Kaya nga magkaibigan kami nitong anak niyo ei. Kasi we’re cool”tumawa na lang ako.

“Ohhh siya sigeh! Babalik na lang kami kaagad. Ingat!”sabi ko at tinapik ang balikat niya.

“Bye Iha!”sabi sa kanya ni Apollo.

“Bye tita, tito. Mag-iingat kayo!”sabi pa niya. And then we went home.


     I WASN’T left alone I’m with my bestfriend that currently sleeping. I don’t know kailan magigising. But I am lucky to taking care of her. She is my bestfriend after all

“Beshhiiyyyy. Gumising kana.. Marami akong chika sa’yo. Gusto ko nang advice. Ang galing mo pa naman diyan, dba? Ikaw pa!”kinakausap ko siya habang hinahawakan ang kanyang kamay. Nilalaro ko ito. “Beesshiiyyyy, ano ba ang nangyayari sa’yo. Hindi ka naman ganito noon auh!”himinga ako ng malalim. “Pero kahit anong mangyari, I am always here by your side. I got ya!”sabi ko sa kanya at hinalikan uli ang kanyang noo.

Umupo na lang ako sa sofa at kinuha ang aking mga libro at notebooks kailangan kong mag-review, kasi may test kami bukas. Hindi pa naman ako umiwi tinawagan ko na lang si mama na dito muna ako at babantayan ko nag kaibigan ko. Uuwi na lang lang daw ako paggising na siya.

I hate you calculus. Mabuti sana kong gising ang beshiiyyyy ko dahil magsi-sitting pretty naman ako habang siya ay nagtuturo sa akin, sabay answer na rin ng aking assignment.

Saan kapa nakahanap kana ng teacher may taga answer kapa. But I love her so much. She’s like my sister. She help me when I was bullied in our school. I know her story too. So that’s why I can say that she is a keeper. And I want to keep her for the rest of my life. No one can separate us.

Patuloy lang ako sa pagbabasa and then I write down some notes that I need to understand. Pero sobrang bobo ko talaga hindi ko pa rin maintindihan. Kaya na tawa na lang ako sa aking sarili.

One and a half hour passed Besshhiiyyyy is still sleeping. I looked at her. She seems tired and weak. Her eyebags is showing already. I don’t know what’s going on her.

I was tired reading books. I’m not like her she can read books all day long. But me, noooooo! I check my phone and texted mama that besshiiyyy is not waking up yet. I was scolling up and down in the twitter, instagram, and facebook and suddenly…

My besshiyyysss awake but she is crying so hard. I run towards her and then I hug her tight, this is the best thing that I can do to her. I can be her crying shoulder always. I let her cry.


      ALL I can do is hug my bestfriend. I want to go nowwww. I hate this place. I want to go to my knight. I want to take care of him. I want him to wake up that I was there. I move away from my bestfriend hug and then I hold her both hands.

“Where’s My Knight?”I asked her.

“He’s in the other room”may pag-alala sa kanyang boses.

Walang pagdadalwang isip. Kinuha ko ang lahat na naksaksak sa aking kamay. Even the IV fluid and the dextrose. Wala akong paki kong masaktan man ako, sanay na ako dyan.

“Beshiyyyy!”pagpigil ni Coolleen sa akin. Umiling lang ako.

“Besshiyyy please. ‘wag mo na akong pigilan kailangan ko siyang makita”tuluyan ko nang tinanggal lahat. Pinilit kong bumango kahit na medyo nahihilo ako. Inalalayan niya ako.

Lalabas na sana ako sa aking rrom dito sa hospital ay pinigilan niya ako, sanhi para mapatingin ako sa kanya.

“Whatever happens, I will always here supporting you. Know matter wthat happens. I love you!”that makes me cry so hard. I completely face here and give her a tight and loving hug.

“I love you too, Besshiyyy!”I was sobbing when I say that word to her, she just smile at me and the she give me a forehead kissed.

“I got ya!”she smile at me lovingly and then she helped me go out of my room, with the smile plastering in her face but she keep her crying eyes from me.

  Many people will leave you but there is one person that will keep you and for me, that’s your sister in heart. Our bestfriends.



A/N:
Keep your bestfriend NyNyiiieeess. Labya.. See you on the next chapter! ❤️