Lifetime Series #1: The Abiding Amor (COMPLETE)

Chapter XXXI:

Chapter 31:
      ONE WEEK later.

Hindi pa rin nagising si Nanna. Sobrang nag-aalala na lahat sa kanya. He still in comatose state. Hindi namin alam kung kailan siya magigising.

Sa loob ng isang linggo nakabantay lang kami. Kung hindi ako sina mom at dad, pero palagi sina tita at tito. Si Selene kasi pumasok na sa paaralan. Hindi naman ako pumasok dahil hindi ko naman hahayaan na iwan si Nanna na mag-isa at sobrang natakot ako doon sa panaginip ko.

“Mah Luna, hindi ka pa rin ba papasok?”mahinahon na tanong ng aking ina.

“Hindi po.”simpleng sagit ko na walang pagdadalawang isip. Napabuntong hininga na lang si mom at dad sa aking sagot. Alam naman nila na hindi nila ako mapipilit na pumasok kapag hindi ko talaga gusto.

Mabuti na lang at nitong mga nakaraang araw ay binilhan ako ng mga libro nina mom at tita. Ito na lang ang binabasa ko kapag nabo-bored ako. Reading book is my escaped, from pain and sufferings. Kaya nilunod ko nalang ang aking sarili sa pagbabasa habang binabantayan si Nanna.

And then today, Saturday. Binabantayan ko si Nanna habang nagbabasa ng isang aklat na binili nina tita. Nakahawak ako sa kanyang kamay habang pinagpatuloy ang pagbabasa. Pero sa kalagitnaan ng aking binabasa ay biglang gumalaw ang kamay ni Nanna, sa sobrang bigla ko. Nabitawan ko ang libro.

Agad ko namang pinatunog ang emergency button para makarating ito sa nurse station. Hindi ko alam ang gagawin ako, ako lang mag-isa kasi ang nakabantay dito kaya naman hindi ko alam ang mararamdaman ko. May halong pag-alala, takot, saya at syempre sobrang galak. Nakahawak lang ako sa kamay ni Nanna habang humihingi ng tulong at naghihintay sa mga Doctor para magresponde.

Nakatingin lang ako sa kanya ng mabuti, unti-unti niyang minulat ang kanyang mga mata at deretcong nakatingin lang sa kisame ng kwarto.

Unti-unting nagsipatakan ang aking mga luha, hindi ko alam kong masaya o kaya’y malulungkot,pero bago pa nakarating ang mga doctor binitawan ni Nanna ang aking kamay na nakahawak sa kanya.

Sobrang nagulat ako sa ginawa niya mas lalo akong na iyak. Hindi ko alam kong totoo ba anag sinabi ng Doctor na magka-amnesia siya, ilang araw ko na rin ito pinaghahandaan, pero lahat ng iyon balewala dahil sa oras ng pagbitaw niya sa aking kamay parang sinasabi niya na ‘sino ka? Ba’t ka nandito? Ano ba kita?’wala akong nagawa kundi hinayaan ko na lang ang mga Doctor sa ginawa nila kay Nanna.

Nandito lang ako sa gilid malapit sa dingding. Nakatingin lang ako sa kanya. Chineck lahat ng mga Doctor ang vital signs niya. Matapos ito sa halos khensi minutos ng matapos sila. Mabuti na lang at dumating na sila tita at tito.

“Iha, kamusta si Nanna okay lang ba siya?”tanong nila sa akin. Hindi ko sila pinansin. Nakatingin lang ako sa kanya habang nakahiga sa kanyang kama.

My heart break into pieces. Hindi ko na kaya ang sakit na nararamdaman ko kaya naman agad akong umalis habang oinapahid ang mga luha ako. Tumakbo ako ng tumakno hanggang sa nararamdaman ko na hindi ko na maihakbang pa ang aking mga paa.

My bones are aching, parang mamatay ako sa sobrang sakit. Tiningnan ko ang lugar, I am one hundred and five meters away from the hospital. And then, suddenly, my head hurts. Sobrang sakit niya sinamahan pa niya ang sakit ng aking mga buto.

“Aaaaaaaaaahhhhhhh!!”sumigaw ako sa sobrang sakit. May mga taong nakakita sa akin pero hindi man lang nila ako tinulungan and then when my vision gets blurry I see a little girl run towards me and she catch me before my body fell in the road.

And then, everything went black.

     PAGPASOK namin ay hising na ang aming anak. Hindi ko mapigilan ang umiyak dahil sa saya. Sobrang saya ko dahil sa halos ilang linggo ay nagising na rin siya. GOD answered our prayers.

Hindi ko alam kong bakit umalis si Neoma. Pero hindi lang siya basta’t umalis umiiyak rin siya. Kaya hinayaan na lang namin siya.

“Mr. Mrs. McAnthony.”pagtawag sa amin ng Doctor. “Can I talk to you?”sabi ng Doctor sa amin. Kaya lumapit kami sa kanya, tiningnan ko muna ang aking anak na nakahiga sa kama. “Deretcohin ko na kayo. I am sorry. You’re son has a amnesia”doon na ako mas humagulgol parang binaksakan ako ng langit at lupa sa aking narinig.

“N-no Doc.”nauutal na sabi ko sa kanya pero hinawakan niya lang ako sa aking kamay at nagpaalam na umalis. Lumapit ako sa aking anak na nakahiga at niyakap siya. Sobrang naiyak ako dahil hindi man lang niya sinuklian ang aking yakap. This is not Nanna.

Kapag nagising siguro siya na naalala niya ako siya pa mismo ang yayakap sa akin. Kaya nga siguro umalis si Neoma kanina dito. Pero saan na kaya ang batang ‘yon?

“Anak? Naaalala mo ako diba?”pinipigilan ko ang aking mga luha sa pag-agos at inaasahan ang kanyang sagot na naaalala niya ako.

Tiningnan niya lang ako ng halos dalawang minuto at unti-unting umiling. Doon na ako humagulgol sa iyak agad naman lumapit si Apollo sa akin at inakbayan ako.

“Tahan na hon. Maalala niya rin tayo”sabi ng asawa ko na alam kong umaasa siya na mabalik talaga ang memorya ng anak namin. Niyakap ko lang siya at umiyak ng umiyak.

Hindi ko alam kong ano ang aking gagawin para lang bumalik ang kanyang memorya. Pero isa lang ang kailangan kong gawin tangapin ito at iparamdam sa kanya na kahit ano pa ang kalagayan niya mahal na mahal namin siya. Kasama na si Neoma.

Pero dalawang oras na ang nakakalipas pero hindi pa rin bumalik si Neoma. Hindi namin alam ko g nasaan siya.

“Balae nakita mo ba ang anak namin?”tanong sa akin Julia. Nagtataka tuloy siya ng makita niyang gising na si Nanna. “Gising ka na pala iho!”may halong kasiyahan sa kanyang boses pero unti-unting nawala ang kanyang ngiti ng tinitigan lang siya ng aking anak.

“Balae?”tanong ko sa kanya. Unti-unti naman nagsibagsakan ang aking luha.

“What?”napatakip siya sa kanyang bibig. “Pero tika nasan ang anak ko?”tanong niya ulit kay Neoma.

“Pagdating namin dito. Umalis siya kaagad, hindi namin alam kong saan siya papunta pero tumatakbo siya”.pagkwento ko sa kanya. Umiling-iling siya, hindi na siya nagpaalam at umalis na siya kaagad.

Nakita ko na nag-aalala siya kay Neoma. Pati nga ako na halos anak na ang turing ko sa batang ‘yon. Hindi namin alam kung saan siya ngayon. Lalong-lalo na hindi na niya kami madalas kinakausap malayong-malayo sa Neoma na nakilala namin sa mga nitong nakaraan na buwan.

Ang Neoma na masayahin, sweet, mapagmahal, maalaga hindi na nmin ‘yon nakikita sa kanya ngayon ang tanging nakikita namin sa kanya ay walang paki, si Nanna na lang ang kinakausap.

Naramdamam ko na hinihila na ako ng anatok kaya nakatulog na ako sa braso ng asawa ko.


       I WAS worried of my daughter. Hindi siya namin makita kahit halos na libot na namin ang buong hospital ngayon naman ay papunta na kami sa rooftop. Humingi na rin kami ng tulong sa mga staff ng hospital mabuti na lang at sinisiguro nila na mahahanap namin ang anak ko.

Pagdating namin dito. Walang tao. Bumalik na lang kami sa baba and then may tumawag sa amin na staff. Gusto daw kami makausap ng na assign sa cctv area. Kaya dali-dali kaming sumunod sa kanila. Pagdating namin doon ay may pinakita siya sa amin na kuha ng cctv nakita namin na lumabas ang aking anak sa hospital habang tumatakbo habang pinupunasan ang kanyang luha.

Habang pinapanood ko ang buong pangyayari hindi ko na napigilan ang luha ko. I saw my daughter, vulnerable and weak na hindi niya pinakita sa amin. I never seen this kind of girl/woman in my entire life.

Hindi ko alam kong saan siya hahanapin kaya lumabas kami ni Apollo at agad sumakay sa aming sasakyan at hinanap siya kong saan siya huli na kita ng cctv. Habang palayo kami ng palayo ng hospital sobrang bilis ng tibok ng puso ko hindi ko alam ko g bakit ganito.

Ang nasaisip ko lang ay ang anak ko, kaya mas nilakasan ko ang loob ko. Pinilot ko na di umiyak dahil gusto kong ipakita sa anak ko na matapang ako pagdating sa kanya. Halos one hundred meter away from the hospital may nakita akong nagkukumpulan na mga tao. May bata sa gitna habang humihingi ng tulog dahil may babaeng nakahiga sa kanyang paa.

Doon na ako parang binuhusang ng malamig na tubig ng makilala ko si Luna ko. Hindi ko na alam ang mga ginawa ko, nalaman ko na lang na tumatakbo ako sa gitna ng maraming sasakyan para makapunta sa kabilang daan. Sumisigaw na rin si Apollo dahil hindi na niya ako mapigilan.

Pero isa langa ng nasa utak ko. Ang maligtas ang anak ko. Nang makarating ako doon agad kong kinuha si Luna sa paa ng bata. Niyakap ko siya habang umiiyak.

“Mah Luna, ano ba ang nangyayari sa’yo?”hindi ko alam kong bakit kinakausap ko siya. Maya’t-maya pa ay pinarada na ni Apollo ang sasakyan niya at kinuha si Luna sa akin para dalhin pabalik sa hospital. Tinulungan rin siya ng mga tao roon. Tinulungan niya akong makatayo at pinasakay sa sasakyan.

Pagdating namin ng hospital agad kaming tinulungan ng mga nurse para madala siya kaagad sa Emergency Room. Hindi ko alam kong bakit siya nagkakaganoon, sobra na yata ito.


    I CAN smell the hospital scent when I open my eyes. White celling, IV fluids and dextrose in my arms. I don’t have any idea what happened next after closed my eyes in the road side.

“My Denise, are you okay?”tanong sa akin ng aking ama. Nakita ko sa kanyang mga mata na pilit nilang nilabanan ang kanila kahinaan. Tumango lang ako bilang sagot. Dumating din kaagad si Doctor.

“You are not feeling well Denise”nakangiti siya oero alam kong pilit ‘yon. Siya at ako lang naman nakakaalam ng sakit ko. I smile at her weakly.

“I’m okay, Doc. I am strong”’I have to be strong'pero hindi ako nakatingin sa kanyang mga mata dahil alam kong iiyak ako sa kalse ng tingin niya.

“If you say so. But first you need to drink your medicine. Mas lalong sumasakit ang ulo mo niyan kasi hindi ka umiinom ng gamot mo”sabi niya sa akin. Tinulungan niya rin akong makainom ng gamot ko.

“Doctora, pwede niyo na ba ‘tong kunin sa akin.”sabi ko sa kanya at tinuro ang mga nakasaksak sa akin na mga IVF at dextrose.

“Depende sa'yo”sabi niya dahil alam niya rin na pipilitin ko siya. Tumango ako sa kanya at unti-unti niya nang kinuha ito. Bumangon kaagad ako at lumabas sa aking kwarto ng walang paalam.

Pumasok ako sa kwarto ni Nanna. Huminga ako ng malalim at lumapit sa kanya. Nakatingin lang siya sa celling, nang maramdaman niya na may lumapit sa kanya tiningnan niya lang ako. Kaya tiningnan ko lang din siya ng walang emosyon sa aking mukha.

I walk slowly towards him and I gave him a small and weak smile. But he is starring at me as if he didn’t know me. So I hold his hand and then I kissed his forehead.

“H-how are you?”I asked him but I tried very hard not to broke my voice while questioning him. “Are you feeling good? What you want to eat?”I asked worriedly to him. But he didn’t bother to ansewer me. I was hurting and broken inside but I’ll try my best not to show it to him. “Do you remember me?”and finally I asked him with the question I have in me.

I’ll try not to break into tears when he moved his head as a sign of no. I breath heavily. Naupo na lang ako at hinawakan ang kanyang kamay dahil pakiramdam ko ay kahit anong oras man ay babagsak na ako ng tuluyan.

Umiling lang siya bilang sagot sa akin. Pilit kong pinigilan ang aking sarili sa sobrang sakit na aking nararamdaman parang triple na ata.

“Okay lang ‘yan ano kaba. Kaya mo ‘yan no?”nakangiting sabi ko sa kanya. “’Wag kang mag-aalala nandito lang ako, kahit napakasakit sa akin na hindi mo ako nakilala pero pangako nandito lang ako para sa’yo. You can count on me. I got ya!”I can’t stop my self from crying. And then, I cry a lot. I cry until my eyes can’t hold it anymore.

Nakatingin lang siya sa akin and then I was shocked when I see the drops of tears from his eyes. While watching me. I smile in what I saw. I know that he didn’t remember me, but still I’m happy because inside him he know what I feel. Wala na akong nagawa kaya niyakap ko na lang siya and I was surprise while he tapped my shoulder like he was comforting me.

I spend an hour hugging him while I sleep. I don’t know why I can sleep peacefully in his arms. I woke up because of the noisy inside the room.

Nakita ko ang apat na lalaki at isang babae. Babae? Kaano-ano ba siya ni Nanna? Maganda, sophisticated, halatang galing ibang bansa, mayaman at sobrang sexy. Nakita ko rin si Selene sa gilid na masakit ang titig sa babae. Pero bago pa kung saan-saan umabot ang aking pag-iisip inapproach na ako ng babae.

Ngumiti siya sa akin, so I smile back to her. Tiningnan ko si Nanna na natutulog din sa akin habang nakayakap sa akin. I smile in what I saw. I kissed his forehead before ako umalis sa kanyang tabi.

“Luna Neoma Denise bago mo ako patayin sa iyong titig. My name is Kianna Haye Roque bestfriend and cousin of this Nanna Gabriel”masayang sabi niya sa akin. Kaya natuwa ako sa aking nalaman akala ko kung sino na.

Isa’t-isang lumapit sa akin ang kanyang mga kaibigan. Nakita ko kaagad ang pagkakaiba ng kanyang kaibigan.

“My name is Matthew Santillan classmate and barkada ni Nanna”inilahad niya ang kanyang kamay sa akin for the shake hands. Tinanggap ko iyon while wearing a small smile. Siya ang approachable at friendly sa kanilang lahat.

“The man na mahal pa rin si Ex si Avyanna niya. This is Jupiter Caelum Martinez”natawa na lang ako sa kanyang sinabi mabilis naman siyang binatukan ni Jupiter daw.

“’Wag kang maniwala diyan Luna. Hindi totoo ‘yon”umirap pa siya. Pero parang ganoon na nga mahal pa niya ang ex niya.

“Luna Neoma—“hindi nila ako pinatapos sa aking pagpapakilala.

“Luna Neoma Denise Ferria the love of his life ni Nanna at ang babaeng dapat tawagin lang na Neoma ni Nanna. Dahil kapag tinawag ka namin na Neoma, sakit lang ng katawana ng bagsakan namin.”lahat sila ay natawa sa sinabi ni Matthew pati ako.

Magaan ang loob ko sa kanila at parang kilalang-kilala na talaga nila ako. Parang nakalimutan ko ang aking problema ng dumating na sila.

“The man na hindi crinush back, nang pinakamamahal mong si Coolleen kaya naman kong balak mong patayin ito. You’re free to kill this man. This is Coolleen Ex. This is Kenneth John Carlos.”tiningnan ko siya ng mabuti, gwapo siya pero sinaktan niya nag bestfriend ko mapapatay kita. I gave him a killer look.

“Bahala ka sa buhay mo!”sabay irap sa kanya. Yumuko lang siya sa akin dahil feeling ko nahihiya siya, dapat lang. Sinaktan mo ang nag-iisang best friend mo. Mamatay kana.

“Grave naman!”sabi niya pero hindi ko siya pinansin. Tumawa lang ang ibang mga kaibigan niya. Lumapit sa akin si Selene at niyakap ako. Niyakap ko na lang din siya.

“The man na hindi mahal ng mahal niya. Representing Sebastian Perez”tumawa ang lahat sa kanyang sinabi nakatingin lang ng masakit si Seb sa kanila. Ang habang kasi ng pangalan niya.

“And introducing again, This is Matthew Santillan”sabi ni Jupiter. “The man na hindi marunong magmahal!”sigaw nilang lahat. Pero hindi sumali si Kianna.

“This is Kianna, the woman na inayawan, the woman na dahilan kung bakit hindi marunong magmahal ang nag-iisang Matthew Santillan”nagsitawanan ang lahat. Hindi sila pinansin ni Kianna bumalik lang siya sa kanyang upuan at tiningnan ang buong barkada ng masakit.

“Thank you so much for coming here, everyone!”si Selene na ngayon ang aking spokeperson. “And please keep quite.”sabi ni Selene at tiningnan sila isa’t-isa ng matalim na titig. Kaya sabay silang nagtaas ng kamay bilang pagsuko at nagsibalikan sa kanilang upuan.

“Mabuti naman dahil mapapatay ko kayong lahat kapag nagising ito!”seryoso nasabi ko habang tinuturo si Nanna.

“’Wag niyong hahayaang magalit ‘yan guyss. Baka mapatay tayo ni Nanna kapag nagising siya na galit ang kanyang Reina!”kaya tumigil na lahat sila.

Hindi ko inalis ang aking mga mata kay Nanna habang nakikipag-kwentuhan ako sa kanyang mga kaibigan. Masaya silang kausap, minsan tumatawa sila pero hinayaan ko lang sila.

“So kamusta na siya?”sabi sa akin ni Jupiter.

“Hindi raw siya okay! Hindi man kasi ito nagsasalita ei”pinigilan ko namana ng aking luha sa pagpatak.

“Ano ka ba magiging okay lang siya. Matapang ‘yan ei. Palagi kaya kaming bagsak diyan. Lalong-lalo na at alam niyang andyan ka lang parati para sa kanya. Malalampasan niya ‘yan”doon na bumaksak ang aking mga luha.

“’Wag ka nang umiyak nandito lang naman kami ei. Para sa inyo ni Nanna”tinapik pa niya ang aking balikat. “Sabi nga ni Nanna kapag wala siya at busy siya babantayan ka daw namin ei. Ginawa pa kaming security guard, pero wala kaming mga baril”sabi naman ni Seb.

“Maraming Salamat sa inyo!”tanging nasabi ko lang sa kanila.

“’Wag ka nang magpasalamat may bayad to kapag magaling na si Nanna. Kukutungan talaga namin ‘yon ng bongga!”sabi naman ni Matthew.

“’Yon kung maalala pa niya kayo!”deretchong sabi ko sa kanila.

“Ano ka ba, eventhough he didn’t remember us but still our memories remains to his heart. We don’t know maybe tomorrow or maybe the day after tomorrow he will remember us. You. Luna. Don’t lose hope. Nanna will never let himself forget us.”pagpapalakas ng loob namin ni Ken.

“Yep. We need to trust brother for this. He can do this. He can make this.”sabat naman ni Haye. Pero nakita ko kung paano sumama ang tingin sa kanya ni Selene. Tiningnan ko lang silang dalawa.

“How many times I tell you that don’t call my brother as your brother”inis na sabi ni Selene ka Haye at inirapan ito. ‘Uon naman pala hindi pala papayag ang isang to. Natawa na lang ang mga magbarkada.

“Okay hindi na. Alam ko namang mag-aaway lang tayo. Kaya hindi ko na siya tatawaging brother, sis!”mataray din na sabi ni Haye.

“Don’t call me sis also we’re not sister!”saka niyakap ako ng mahigpit. The sweet Selene everyone.

“Fine!”sabi ni Haye at bumalik sa kanyang upuan.

After that conversation, nagising si Nanna while looking at the people one by one. Sinabi nila na kaya ni Nanna but then when Nanna laid his eyes in each one of them. Their face became difderent, Haye is starting to cry. So I did.

Bagsak ang balikat ng mga kalalakihan habang tinitingnan si Nanna. Nanna looked at me, and then I wiped my teared eyes. Tiningnan niya ako at senenyasan na lumapit sa kanya gamit ang kanyang ulo. Paglapit ko sa kanya niyakap niya ako na naging dahilan ng pag-iyak ko ng todo.

But when he hug me. I feel safe and protected. Isa lang ang hinihiling ko ngayon ito ay sana maalala na ni Nanna ang ibang importanteng tao sa buhay niya.

“Bro,naalala mo ako?”tanong ni Jupiter. Tiningnan lang siya ni Nanna. “Ako si Jupiter ang pinakagwapo sa lahat dahil dito sa Earth walang Jupiter so ako ang pinakagwapo!”natawa silang lahat kay Jupiter.

“Ako naman si Kenneth, one and only Kenneth. Wala lang share ko lang! Pagaling ka na bro.”tinapik pa niya ang balikat ni Nanna. Tiningnan lang din siya nito.

“Hi, bro. My name is Matthew. ‘Wag mo ako kalimutan saksak ko sa’yo mga assignment ko na hinaqa mo ei”sabi pa nito. Hindi ko lubos maisip sa gwapo niya nagpapagawa pa siya assignment kay Nanna ko. Pero nagkamali siya tiningnan lang din siya ni Nanna.

“Duh? I’m Sebastian ako ang pinaka-close mo hoy!”medyo sigaw na sabi niya kay Nanna. Pero ganoon din ang ginawa nito.

“Lastly, I am you’re cousin bestfriend. Kianna Haye. Bro—”pero ayon nakarinig naman siya ng salita kay Selene. Na papalapit sa amin ng kuya niya.

“What did I told you? Don’t ever said that!”matapang at seryoso na sabi niya.

“Okay! Ayon!”natawa na lang sila. Wala talaga silang magagagwa kay Selene.

Matapos ang pag-uusap nila nagpaalam na silang umalis pero bago pa iyon nila na gawa. Biglang nagsalita si Nanna.

“S-sorry!”tanging sabi niya na ikinaiyak ko, Selene at Kianna habang ang mga lalaki naman ay tumango lang and then they tapped Nanna’s shoulders.

“Payo lang bro. ‘Wag mong tagalan. Baka iwan ka niyan”turo pa sa akin ni Sebastian.

“Never.”sabi ko.

“oohhhh edi kayo na!”sabay na sigaw nila.

“ALL OF YOU GOOOO OUUTTTTT”kumaripas sila ng takbo at umalis.

Buong gabi kong binantayan si Nanna. Hindi na rin siya nagsalita pagkatapos ng sorry na ‘yon. He qas holding my hand and playing it with my bracelet.

“S-sorry!”sabi niya sa akin.

“Ano ka ba okay lang! Baka nga kong ako naman ang magkasakit hindi mo rin ako iiwan. Sana nga!”sabi ko sa kanya.

“P-pasensya ka na talaga dahil hindi kita naalala, kayong lahat at sana maiintindihan niyo ako. Hindi ko nga alam kong ba’t ako nandito. Pero sana ‘wag kang umalis sa tabi ko. Ang gaan ng loob ko sa’yo ei. Ataw ko na mawala ka sa paningin ko”tumingin siya ng deretcho sa aking mga mata while I was crying and looking at him. He dried my teary eyes. “And please don’t cry”sabi niya at hinalikan ako sa noo

Matapos niya akong halikan sa noo. Hindi ko mapigilan na yakapin siya ng mahigpit while sobbing.

And then, our night goes well. He qas playing my hair as if he knows me well.





Hope you like it!

See you on the next chapter, continue to support me. Please vote and comment.

Sorry for the errors!

Keep reading NyNyies! ♡