Lifetime Series #1: The Abiding Amor (COMPLETE)

Chapter XXXIX:

The same with this chapter! Giissshhhhh! I don't know the reason why??? 😭I'm frustrated!! But I'll try! 😓😩

Chapter 39♕:

       After two months na nakauwi na kami ng Pilipinas, isang araw isinugod sa Hospital si Neoma, hindi ko akalain na mawawalan siya ng malay sa aking mga braso. Parang tinutusok ng isang libong karayom ang aking dibdib, ng makita ko siyang walang malay.

"Mahal na Reyna? Kamusta ang pakiramdam mo?", nag-aalalang tanong ko sa kanya.

She smile weakly at me at tumango. Kagit masakit kailangan kong tanggapin na mas nanghibina na ngayon si Neoma.

Dalawang araw na kaming nandito at sa loob ng dalawang araw na 'yon ay ang gusto niya langa y umuwi na sa kanilang bahay. Pero kailangan pa naming hintayin ang kanyang result. Kaya naman wala siyang nagawa.

"You need to rest", sabi ko sa kanya. Nakaupo ako sa kanyang gilid at hinawakan ang kanyang kamay.  Pero ngumiti lang siya sa akin.

"M-mahal na H-hari? Di-diba m-malapit na ang pa-pasukan?", tanong niya sa akin. Tumango naman ako habang lumalapit sa kanya at niyakap ang aking mga braso sa kanyang baywang while she is leaning in my shoulder. "W-why did-n't y-you en-enroll?", tanong niya sa akin.

Lihim akong mapait na ngumiti. "Siguro hindi muna sa ngayon, alam mo naman kailangan kitang alagaan", sagot ko sa kanya habang hinahaplos ang kanyang buhok na unti-unti nang lumalagas.

"H-hindi mo n-naman ka-kailangan ei--"

"Hindi ko kayang pumasok na iniisip kung okay ka lang ba? Kung ano na ang nangyayari sa'yo? Kung masama naman ba ang pakiramdam mo? At ang mas malala kong buhay ka pa ba", nanghina ako sa aking sinabi kaya naman ay hinalikan ko na lang ang kanyang buhok na para bang doon ako kumukuha ng lakas.

"M-mahal na H-hari, ma-magpahinga kana. B-babantayan ki-kita nandito l-lang ako hi-hindi kita iiwan. Ka-kailangan mo ng p-pahinga k-kagabi kapa w-walang tulog. Y-you need to r-rest", sabi niya sa akin.

"Hindi mo ako iiwan? Pero alam kong darating din ang araw na iiwan mo ako kahit na anong gawin ko wala na along magagawa", doon na bumuhos ang luha ako, hindi ko mapigilan ang pag-agos nito.

"W-hen t-that time c-came, y-you n-need to l-let me g-go. K-kahit a-alam n-nating m-masakit", kaya pinikit ko na lang anga king mga mata dahil hindi ko na gustong marining kong ano pa ang sasabihin niyang iba.

"'Wag mo lang akong iwan. Iloveyou!",dahil sa pagod ko hindi ko na alam kong sumagot ba siya.

     "ILOVEYOUMORE, Mahal na Hari ko", sagot ko sa kanya pero naramdaman ko lang ang pagbigat ng hininga niya na nagsasabi na tulog na siya. Hinaplos ko ang kanyang buhok at hinalikan siya sa noo. Unti-unting nagsibagsakan ang ang mga luha. "M-mahal n-na H-hari, a-alam m-mo gusto k-kong s-sabihin sa'yo na h-hindi kita iiwan p-pero hin-di ko na-man k-kayang p-panin-digan. At sa ban-dang h-huli ikaw l-lang din ang m-masasaktan. Ka-ya mas m-mabuting hin-di ko na l-lang sa-bihin sa'yo. B-basta lagi mo lang ta-tandaan na mahal na mahal kita. Ka-hit man n-nasa la-ngit na ako i-kaw at i-kaw lang ang ma-mahalin ko", I whispered to him and kissed his forehead once again.

Maya't-maya pa ay dumating na sila ni Mommy at Daddy, sinenyasan ko sila na medyo hinaan nila ang kanilang boses at tinuro si Nanna. Lumapit si Mom at Dad sa akin, at hinaplos ang aking unti-unting lumalagas na buhok.

"How are you feeling, Mah Luna?", tanong ni Mom sa akin at hinalikan ang aking noo.

"I-im okay, Mom. I want to go home", sabi ko sa kanya. Pero mapait niya lang akong nginitian alam ko naman ei, kaya tumango lang ako sa kanila.