Lifetime Series #1: The Abiding Amor (COMPLETE)

Chapter XXXVI:

Chapter 36♛:

    SOBRANG natatakot ako sa kanyang boses. Tiningnan niya lang ako pero unti-unting lumambot ang kanyang ekspresyon. He was looking straight to my eyes. I was crying so hard. My head started to ache pero binalewala ko lang ito.

“S-sorry,” the first word I say. Nakayuko na ako. Hindi ko kayang salubungin ang mga titig nila. “F-from the day na sinabi ng Doctor sa a-akin. G-usto kong sabihin ito sa i-inyo,” I am trying my very hard not to cry in front of them while explaining. “M-mom, D-dad,” I was looking straight to them. “Pero natatakot ako. Natatakot ako na baka hindi niyo matanggap, marami na akong iniisip noon na negatibo.” napayuko ulit ako. Walang ni isa sa kanila ang nagtangkang magsalita. They let me speak, like it was my freedom to speak. “And then,” I looked at Nanna and give him a weak smile. “Naisip ko na kailangan kong suwayin kayo at gagawa ako ng mga bagay na hindi ko kayang gawin kahit na sa panaginip ko. Hinding-hindi ko kayang gawin sa inyo.”umiiyak ako ng sobra. ”I know that I hurted the both of you, M-mom, D-dad. Pero trust me. Hindi ko ginusto ‘yon. Hinding-hindi ko gusto,” sambit ko sa kanila.

Tiningnan ko si Nanna. I give him a weak smile. “Nanna, Mahal na Hari,” and then I clearly see his tears streaming in his cheeks but he didn’t bother to blink. He was looking at me straightly. “You’re in comatose that time. I keep telling you, I gave you a hint. But how could you react in all I say because hindi mo naman ako naririnig,” mahinang sabi ko sa kanya. “And the worst hindi mo ako na-naalala,” sobrang hina ng pagkasabi ko.

“Maraming beses kong gustong sabihin sa’yo. Remember yesterday?” tiningnan ko siya pero nakatingin lang siya sa akin without expression and without blinking his eyes. “Pero hindi ko pala kaya.” ani ko. “Hindi ko kayang mawala ang lalaking mahal ko. Ang lalaking bumuo sa akin. Ang lalaking minahal ako ng sobra. Ang kaisa-isang lalaking minahal ako ng ganito. Maliban sa ama ko. Ang lalaking nagparamdam ng tunay na pagmamahal na kahit sino hindi makapagbibigay sa akin. Ang lalaking tinawag akong ‘My Queen’. Ang lalaking tinuri akong isang tunay na reyna. Ang lalaking gusto akong makasama habang buhay. Pero paano ko pa siya makakasama habang buhay kong ako mismo ang iiwan sa kanya?” I give him a weak look. “S-sorry kasi hindi ko man lang agad sinabi sa inyo. Ang gusto ko lang naman ang makasama kayo ng matagal pero ito ei. I have a CHRONIC MYELOGENOUS LEUKEMIA (CML).” and then napaupo na lang ako sa sahig.

“I AM DYING!” buong tapang nasigaw ko.

I am hoping na sana kainin na lang ako ng lupa. Na sana hindi ko na makita na umiiyak ang aking ina, at ama. Na sana hindi ko makita kong gaano kasakit para kay Nanna. Na sana hindi ko makita kong paano nawalan ng pag-asa ang nag-iisang kong kaibigan.

Walang lumapit sa akin kahit isa. Wala rin nagtangkang kumilos. One last time I looked at them. I am trying to be strong. I smile sweetly and genuinely. First I looked at, Mom and Dad. “M-mom, D-dad. I’m so-sorry. I’m not that strong princess you have. I am not as strong as moon who will continue to shine even in the darkest place. But always remember that whatever happens. I am always be here for you both.” sabi ko sa kanila. Habang mabilos na pinunasan ang aking mga luha. “I love you M-mom and D-dad.” Tiningan ko na rin ang pamilya ni Nanna na umiiyak lalong-lalo na si Tita at Selene.

“Besshiyyyyy,” pagtawag ko sa kanya. “Thank you for being my best companion, and bestfriend. I will always treasure you. For the rest of my life.I love you.” sabi ko sa kaniya that makes her cry so hard and now she’s holding her mouth.

“Tita, Tito, Sistah!” I am trying my very hard how to control my tears but it didn’t stop from flowing. “Thank you for treating me like your own daughter and Sister for Selene. You’re the best family in me. Please take good care of Nanna kapag ano ang nangyari sa akin—,“ pero natigilan ako ng biglang sinipa ni Nanna ang isang lamesa at natumba ito.