Lifetime Series #1: The Abiding Amor (COMPLETE)

Chapter XXIX:

       I WAS preparing my self as I entered the room. I slowly open the door and then I saw Nanna with many apparatus. He was weak I can say it. I can’t stop my eyes from watered, I was thankful that Selene will be there for me.

“Ate, just sit for a while”Selene guided me towards the chair beside Nanna. I don’t know, why I feel so weak. This is not me. I am strong as ever. I nodded at her and then I sit. “Ate you should take a rest for a while,so that you can gain your strength” alam kong nag-aalala siya sa akin.

I smile at her weakly, “I am okay. I want to be here, gusto ko kasing kapag gumising si Nanna nandito kaagad ako. Kahit hindi ko alam kong maalala niya pa ako or baka makalimutan na.”sabi ko sa kanya. She hug me tight.

“Ate, Kuya will never forget you, maybe his mind but not his heart”sabi pa niya sa akin. I smile at her when I hear what she said.

“Thank you Sis!”sabi ko sa kanya.

“No probs, Ate. I am here!”sabi pa niya sa akin. Tumango lang ako.

“Nasa’n pala sila tita at tito?”tanong ko sa kanya.

“They go home for awhile, to get some clothes and ofcourse fooddsss!”masayang sabi niya pero alam kong nasasaktan siya. Mahal na mahal pa naman niya ang kuya niya.

“Owwww, okay”tahimik na kaming dalawa ulit.

  Tiningnan ko lang si Nanna habang natutulog. I gently hold his arms and caress it. I want him to hold my hand tight as I hold his hand, but nothings happened. Nagpaalam muna si Selene na lalabas at pupunta sa cafeteria para bumili ng makakain. Kaya ako lang at siya ang naiwan dito.

“Mi Caballero. I am here na. Gumising ka na please. I missed you already. Kahit na hindi mo na ako maalala okay lang basta gumising ka lang.”hindi ko mapigilan ang mga luha ko. “Mi Caballero naman ei. Kasalanan ko talaga sana sinabi ko na lang sa iyo nakinakabahan ako, sana hindi ka na nagkaganito. Mi Caballero alam mo ba mahal na mahal kita. Alam mo ‘yan diba? Kaya gumising ka na pleaseee!”pakikiusap ko sa kanya. “Gumising kana pleaseeee, kahit hindi na para sakin, kahit para sa sarili mo.”I burst into tears again. I help it. I can’t stop my eyes to watered as I watch him weak.

Halos kalahating oras akong naghintay kay Selene bago siya dumating. Binigyan niya ako ng pineapple fresh juice, syempre alam niya na paborito ko ito. Bumili na rin siya ng pancake. Uminomako ng juice at kumain ng isang pancake and then I’m full.

“Ate, ate this one also”inabot niya sa akin ang isang strawberry cup cake. Umiling lang na lang ako. “I’m full already!”I give her a small smile. She just nodded at me and then continue eating.

Someone’s knock the door. Kaya napatigil kami ni Selene. Pumasok doon si tita, tito, mom and dad. Ngumiti sila sa akin pero bakas ang kanilang pag-alala. Alam kong si mom ay mahihirapan ganoon din si dad pero hindi lang nila pinahalata ito, dahil gusto nilang maging matapang para sa akin. I gave them a weak smile.

“Hindi pa ba siya nagigising?”tanong ni tita. Umiling lang ako bilang sagot.

“But I know he will be fine!”sabat naman ni mom. Tumango lang si tita at hinawakan ako sa balikat at mahinang pinisil ito, pinaparamdam nila sa akin na nandito lang sila para sa amin.

“Maraming Salamat Iha, sa pagbabantay at pagtitiis mo kay Nanna”sabi ni tita.

“Okay lang po ‘yon tita, kasalanan ko naman ei”mahinang sabi ko na halos pabulong na. Dahil hindi ko naman mapipigilan ang mga luha ko.

“Neoma, hindi mo kasalanan. Ilang ulit ba dapat naming sabihin sayo, wala kang kasalanan okay?”sabi ni tita. Kaya tumango na lang ako.

“Mah Luna, magpahinga kana kuna. Umuwi na muna si Coolleen at babalik na lang siya bukas kapag tapos na ang klase nila”sabi ni mom.

“Hindi po mom. Sasabihin ko po kay Coolleen na sa weekend na lang siya pupunta dito. Mahihirapan pa siya niyan ei”sabi ko kay mom.

“Segih. Ikaw ang bahala. Pero kailangan mo munang magpahinga!”sabi ni mom habang palapit sa akin. Pero wala akong balak na iwan at bitawan ang kamy ni Nanna.

“No, mom. I want to stay here as long as Nanna didn’t wake up. He needed me mom.”matigas na sabi ko.

“Pero My Denise. Kailangan mo rin magpahinga. Alam namin na hindi maganda ang pakiramdam mo nitong mga nakaraang araw kaya you better sleep.”sabi naman ni dad.

“Magpapahinga ako pero sa isang kondisyon. Dito ako matutulog sa tabi ni Nanna. Take it or leave it.”I finally said. Kaya kinuha na lang ni mom at dad ang aking unan at kumot para maging komportable ako.

Makalipas ang dalawang oras ay hindi pa rin ako makatulog. I was playing his hands as I hummed a song. Pero unti-unti ako nakaramdam ng antok. I kissed his forehead and then I whispred ‘I love you’and then I dozed off to sleep.


     HINDI na namin alam ang aming gagawin sa anak namin. Sabi ng doctor ay kung hindi bukas ay sa susunod na araw na raw lalabas ang resulta. Hindi ko alam pero bakit kinakabahan ako. Lalong-lalo na ngayon hindi ko alam kong ano na ang gagawin namin. Hindi na rin siya daw papasok kasi hindi naman siya daw makapag-focus. Tsaka si Nanna lang daw ang inaalala niya sa ganitong sitwasyon.

Kaya hindi siya namin mapilit. Hindi namin alam kong anong oras siya kagabi natulog kaya ayon. Hanggang ngayon tulog parin pero hawak-hawak niya ang kamy ni Nanna.

They are reminding me, of her father. We are like them also. No one can break us, pero sinubok kami ng panahon at kinaya namin.

Alas nuwebe na ng umaga nandito kami ngayon sa bahay para ipagluto ang anak namin ng makakain. Pero hindi ki alam kong kakainin niya talaga. Dahil ang alam ko magmula na dymating kami sa hospital. Pineapple juice at pancake lang ang kinain niya.

I cooked chicken adobo for her hoping na sana kakain siya. Alam ko ang nararamdaman ng anak ko ngayon hindi ko siya masisisi dahil kung sa akin nangyari ‘yon, ‘yon din ang gagawin ko.

I am proud of my daughter, despite of the challenges she faced she become stronger. She is stronger than ever. She stood still as she face challenges. But when it comes to her loveones, she is the most vulnerable person I’ve ever seen.

Pinagpatuloy ko na lang ang aking ginagawa habang si Apollo naman ay nasa labas namimitas ng sunflower and red roses para sa anak namin. Na kahit sa ganung bagay ay masiyahan siya. Kumuha rin ako ng libro at inilagay sa bag.

Bumalik na kami kaagad ni Apollo sa hospital para ang mga magulang naman ni Nanna ang makapaghanda.

Pagdating namin sa hospital nakita ko na nagkakagulo naman malapit sa room ni Nanna kaya kinabahan ako ng sobra. Nang makita ko ang babaeng kinakarga ng lalaking nurse at sinakay sa stretcher nalaglag lahat ng dinala ko.

“Mah Luna!!!”naluluhang sigaw ko habang sinusundan ang stretcher. Papuntang ER. Agad naman akong dinamayan ni Apollo na medyo naiiyak na din.

Anong nangyari sa anak ko?

Bakit siya nagkakaganyan?

Ano ba ang nagyayari sa kanya?

Bakit hindi niya sinasabi?

Hindi niya ba alam na may mga magulang siya?

Paulit-ulit na tanong ko sa aking sarili. Gusto kong magalit pero hindi ko kaya. Anak ko siya ei. Kailangan niya lang sabihin sa akin kung bakit hindi niya sinabi ang mga nararamdaman niya. Maya’t-maya pa ay lumabas na ulit ito.

Agad akong tumayo at tiningnan ang anak ko. Mahimbing siyang natutulog. Tinawag naman akj ng Doctor ang mga nurse na lang daw ang magdadala kay Lyna sa kanyang pwesto.

“Doc ano po ba ang nangyayari sa anak namin?”kaagad na tanong ko sa Doctor.

“You’re daughter is stress lately and then her body is tired, hindi na nito kaya, kaya naman nag-colapse siya. Sa sobrang pagod diguro at kulang sa tulog.”sabi niya sa akin.

“Maraming Salamat Doc.”tanging sabi ko sa kanya at umalis na rin siya. Sumunod kami kaagad ni Apollo kay Luna. Nadatnan siya naming natutulog ng mahimbing. Hinaplos ko ang kanyang noo at inayos ko ang kanyang buhok. May dextrose na rin sa aknayang kaliwang kamay.

“Mah Luna, kung ano man ang problema mo sabihin mo sa amin ha? Nandito lang kami para sa’yo. Hindi ka namin pababayaan ng dad mo. Tatabdaan mo ‘yan ha? We live you anak!”kina-usap ko siya habang natutog. Pasimple kong pinahiran ang aking mga luha.

     TINITINGNAN ko lang ang aking asawa habang kinakausap ang aming anak. Kahit na ito ay natutulog. Hindi ko alam kong ano na ang nangyayari sa kanya, kung anong gagawin sa kanya. Paano siya namin maaalagaan kong siya mismo nagsasabi na kaya niya nadaw ang kanyang sarili.

Oo alam naming malaki na siya at alam naming sa panahon ngayon she is trying her hard to be string at her situation. And I unterstand her.

Physically she is strong but mentally and emotionally she is weak and vulnerable. Kaya naman hindi siya namin iiwan. Kaya mananatili kami dito hanggang o kailan kayo matatahimik

I was looking straight at her as she sleep peacefully. Lumapit ako kay Julia para damayan siya at ei-comfort. I don’t want to see her cry that’s my motto. Don’t you dare make a girl cry even you’re a billionaire you are stupid. Woman must be loved, faithfully.

“Hindi ko lubos maisip kong anong nangyayari sa anak natin Apollo.”sabi niya sakin.

“Ganoon rin ako Hon. Pero sa kanyang sitwasyon ngayon ang kailangan lang nati ay alagaan, supportahan at mamahalin siya.”sabi ko sa kanya habang niyayakap siya mula sa likuran. Tumango-tango na lang siya pinahid kaunti ang luha sa kanyang mga mata.

“Sana bukas paggising niya okay na ang lahat ano?”dagdag pa nuya kaya ngumiti na lang ako.

“Oo nga. We need to pray for our daughters safety”sabi ko sa kanya. “Inly GOD knows!”dagdag ko pa. Bumalik na kami sa sofa at umupo. Habang niyayakap ko pa rin siya.

“Eh paano na ang kasal natin?”tanong niya. I just smile at her.

“’Wag kang mag-alala okay lang naman kahit na hindi tayo makasala sa susunod na buwan basta’t qng isipin lang natin ngayon ay ang kapakanan ng anak natin. We make sure that she is safe and sound”hinalikan ko siya sa noo.

“Thank you so much Hon”sapag-intindi sa akin.

“Ano ka ba sanay na ako sa’yo no?”pagkulit ko sa kanya. Ito lang ang tanging paraan para mabawasan ang aming kalungkutan.

“Sanay daw, panong sanay?”tanong niya pa kaya mahina akong natawa sa akanya.

“Sanay na mahalin ka mula’t simula hanggang katapusan”banat ko pa tumawa na lang siya at pinisil ang aking mukha.

“Ayyiieeee. Ayiieeeee!Masaya ka na?”pambabara niya, pero alam kong nakikilig siya.

“Pero kinikilig ka?!”panunukso ko sa kanya.

“Oo na.. Ikaw na Apollo ka talaga. Ipatapon kita sa moon ei”sabi pa niya sa kin.

“Ipatapon mo ako? Sad naman? Sino na ang magpapasaya sa’yo?Kung wala na ako”may halong pag-iinarte pa ako. Kaya naman ay tumawa siya ng napakalakas mabuti na lang at natakpan ki kaagad ang kanyang bibig baka kasi magising pa ang anak namin.

Matapos ng aming pagbabangayan naisipan na naming matulog. I was hugging her as she sleep in my arms. I love holding her, until forever.


    I WAS in school nag-iisip ako ng magandang gawin kapag dumalaw ako kay Beshiiyyy ko ng bigla na lang nahulog ang keychain na hawak-hawak ko. Isa ito sa bigay ni Beshiiyyy kaya iningat-ingatan ko. This key chain has a Paris design. Kaya kinabahan ako ng bongga.

Hindi ko alam ang gagawin ko kung papasok pa ba ako o pupunta ng hospital at tiningnan ang kalagayan ng kaibigan ko. I don’t to lose her. Dali-dali akong pumasok sa ladies room para ayusin ang sarili ki. Hindi ko kasi mapigilan ang pagpatak ng luha sa mga mata ko.

Kaya naman tinawagan ko si tita. Pero hindi siya ma kontact ganoon din ang cellphone ni Beshiiyyy at ni tito. Wala naman akong number ng pamilya ni Nanna. Kaya sobrang nag-alala na ako. Hindi ‘yon pwede.

Dali-dali na lang ako pumunta sa classroom kasi may test pa kami sa aming terror na guro. Hindi siya basta-basta. Kaya naman ng pumasok siya sa classroom at tumahik ang lahat.

Ako tahimik ako dahil hindi ko alam kong ano ang uunahin ko. Ang kapakanan ko at kinabukasan or ang nag-iisang kaibigan ko. Mabuti na lang at naalala ko ang sabi ni Beshhiyyy noong tumawag ako. Pwedw lang daw ako pupunta doon kapag weekend na kaya naman excited na ako bukad. pinagpatuloy ko pa rin ang pagkuha nito.

After namin kumuha ng test ay umalis kaagad ako para bumili ng makakin subrang nagugutom na talaga ako ei. Pero pagpadok ko sa cafeteria ay nakita ko ang ex kong nakikipaglandian sa new gf niya. At oo naging ex ko siya. Mabuti n alang at nandyan si Beshhiyyyy nang nararamdaman ko ang sakit sa lalaking ito. Pero isa lang ang masasabi ko. Mahal ko pa siya. Kaya nga iniiwasan ko.

Hindi na lang ako tumuloy sa cafeteria lumabas na lang ako sa school at bumili ng french fries at juice sa labas ng paaralan. Agad din akong bumalik kasi may isang test pa kami. Tapos may dalawang kalse pa. Kaya naman pumasok na ko.

“Go ghourl!”cheer ko sa sarili ko habang papasok ako ng paaralan. Mabuti na lang at hindi ko nakasalubong ang walang hiyang lalaking ‘yon. And then my day went fiineeee!

Nang uwian na. Hindi ko akalain na nagugutom naman pala ako. Ang hirap kasing makinig sa mga sinasabi ng prof mo. Isa akong accountant sa parehong school ni Beshiiyyy. Kaya nga palagi kaming magkasama ei, kaso palagi talagang late na akong umuwi, minsan may sundo minsan wala.

Tahimik lang akong lumalakad habang nakikinig sa musika ng bigla na lang may sumulpot sa harap ko. Sa sobrang takot ko hindi ako nakaalis sa tinatayuan ko. Subrang kinakabahan ako pakirandam ko hindi na ako makahinga.

“Cooll! Breath”kilala ko ang boses nito. Kaya biglang nakahinga ako. Nung pakiramdam ki na okay na ako. Walang pagdadalawang sinuntok ang tumama sa kanyang magkabilang pisngi.

“Don’t you dare do that again!”galit na sigaw ko sa kanya. And then I slapped him hard on the cheeks. At umalis na ako hindi ko na hinintay na magsalita pa.

    I WAS breathing heavily. It seems like I can’t breath. Nagising ako dahil sobrang basang-basa ang buong katawan ko. Na para bang bago ako galing marathon. Na nginginig din ako sa sobrang lamig. Nakita ko ang aking mga magulang na nakahiga sa sofa habang niyayakap ni dad si mom para silang dalawa bumagksak.

Hindi ko na lang sila ginising baka makakaabala pa ako. Alam ko naman kasing pagod ein ang mga  ko kaya naman tiniis ko na lang at natulog ulit. Pero maya-maya naman ay basa na ulit ako. Hindi ko na alam kung anong yayari da hinasabin ka ha?

Nakatulog na rin ako sa wakas. Pagakagising ko sa umaga wala na tao sa loob siguro kanina pa sila gising pero ang hindi ko maintindihan ay ang pagsakut ng ulo na ko parang binibiyak nga ispada.

Sobrang sakit kaya napahawak na lang ako sa aking ulo at piniga ito. And then, parang ang hina-hina ko na nanakit ang aking mga joints. Hindi ko alam kong bakit. Pero mas masakit ngayon ay ang ulo ko.

Pinilit kong umalis sa aking kama pero hindi ko kaya. Sobrang sakit na niya. Kaya na pahiga ulit ako habang tumutulo ang mga luha ko gusto kong sumigaw, para mawala ang sakit pero hindi ko magawa.. Sobrang sakit ang nararamdaman ko. Nakahiga lang ako habang hinihintay kong kailang darating sina mom ar dad. Gusto ko nang mkita si Nanna. Pero parang nag-iba ang aking sistema.

Kaya naman hinintay ko na lang sila. Halos kalahating oras ko silang hinintay bago sila dumating.

“Mah Luna are you okay?”tanong kaagad ni mom sa akin bakas sa mukha niya ang pag-alala.

Tumulo na lang ang luha ko sabay iling kay mom na hindi ko na kaya. Minsan, kahit ano kapa kalakas maranasan mo rin ang malukmok at masasabi mong ‘hindi ko na kaya’. Tulad ko ngayon. Agad namang lumapit si dad kay mom at sakin dahil umiiyak na si mom.

“My Denise ano ba ang masakit sa’yo? Sabihin mo naman ohhhh! Andito lang kami hindi ka namin iiwan”sabi ni dad at hinalikan ako sa noo.

“Sobrang sakit na. Sobrang sakit na ulo ko, parang ang hina-hina ko na. Ang aking mga joints sumasakit rin. Hindi ki alam kong bakit ganito. P-pero kaya ko to”and then I totally burst into tears when I say that.

“You need to fight, we need to fight. Kaya natin to. Katuwang natin ang Panginoon!”pagbibigay ng pag-asa sa amin ni dad.

“Together!”sabi ni mom at tumango lang ako.

“Sandali dito muna kayo at tatawag ako ng Doctor.”dali-daling lumabas si dad para tumawag ng Doctor. Habang si mom ay hinahaplos-haplos niya ang aking buhok at hinalikan ang aking noo.

“You will be fine right?”sabi niya sa akin.

I smile at her a weak one, “I will. Mom!”sabi ko sa kanya and then she smile.

Maya’t-maya pa ay dumating na ang Doctor. Nakahinga langa ko.

“Mrs. Mr. Pwede bang lumabas kayo muna?”pakiusap niya sa kina mom and dad.

Tumayo siya sa gilid ko at chenek ako. Hindi ko alam pero may binigay siyang sobre sa akin pagkataoos niya akong check-upin.

Hindi ko alam kung anoba nasa loob nito. I smile at her and then I whispered thank you but still kinakabahan ako ng wala sa oras and then. I want you to open the door when another nurse.

“Ms. Inumin mo muna daw ito.”sabay lahad niya sa akin ng gamot. Pagkatapos noon ay kinuha ko ulit ang white envelop and I open it gently.

Hindi ko alam kong ano ito pero masama taga ang pakiramdam ko dito ei. Kaya uminom ulit ako ng tubig bago ko tuluyang binuksang ang nakatuping papel.

Pero may isa pa talaga nakabalot. I was my CBC report at kung ano-ano pa pero isa lang ang nakakuha ng attensiyon namay nakasulat na.

‘CHRONIC MYELOGENOUS LEUKEMIA (CML)


  I was shock and the my eyes started to watered.

A/N:

Thank you for readinggg! Keep fighting NyNyiiieeess! 🧡