Lifetime Series #1: The Abiding Amor (COMPLETE)

Chapter VII:

Thank you for the support! Enjoy reading everyone!! Hope you like it.

Pagkapasok ko sa bahay nakita ko kaagad si  mom sa sala na halatang nag-aabang sa akin.

Tumingi lang ako sa kanya. Hindi ko pa talaga kayang harapin siya ngayon. Sariwa pa kasi lahat ei.

"Mah Luna--"hindi ko siya pintuloy sa sabihin niya

"Please, 'wag ngayon."sobrang sakit talaga ei. Hindi ko alam kong bakit ako sobrang nasaktan.

"Mah Luna naman."nagmamakaawa na sabi ni mom. "Saan ka ba nang galing"tanong niya habang tinatalikuran ko na siya papasok sa aking silid. Hindi ko lang siya pinapasin.

"Masamang anak na ba ako?"tanong ko sa sarili. Sabay lock ng aking silid.

Alam kong sobrang nag-alala na ang aking ina sa akin pero hindi ko pa kayang harapin siya.

Mom, sorry!

Hindi ko mapigilan ang mga luha na umagos na naman. Kinuha ko ang aking cellphone at tiningnan ko kung online ba si Nanna. Laking tuwa ko ng makita ko na online siya. Dali-dali ko siyang minessage.

Mi reina:
Pwede ba kitang makausap?

Tanong ko sa kanya. Sana pwede kahit ngayon lang. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko.

Caballero:
Oo naman. Nandito lang ako sabi ko diba?

Sobrang pasalamat ko na may tanong tumutulong para pagaanin ang loob ko.

Mi Reina:
Park?    tanong ko sa kanya. Sana pumayag.

Nakahinga ako ng maluwag dahil sa reply niya.

Caballero:
Sure. Just give me 5 min. Wait for me outside!

Nagbihis na lang ako at dali-daling lumabas nasa sala parin si mom. Pero may kausap na siya. His eyes. Like mine. Is he??

"M-mah Luna, this is your father Apollo Feria"tumayo si mom at tumayo rin siya. Tiningnan ko lang siya mula ulo hanggang pala.

Mukha na naman siyang matinong tao kung babasihan mo ang kanyang kasuotan at pagkilos pero sobrang sakit iniwan niya lang si mom. Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya.

"Anak--"magsasalita pa sana siya pero inunahan ko siya.

"Wala ka bang bibig bakit ang ina ko pa ang kailangang magpakilala sa'yo? Hindi ka ba marunong magsalita? Oppsss.. Sinabihan mo pa la akong anak."tiningnan ko ang mga mata niya ng deretso habang binabanggit ang kataga na walang ekspersyon pero sa loob ko gusto ko na basagin ang pagmumukha niya.

"Luna!"singhal ni mom sa akin.

"Ikaw ang tatay ko di ba? Tinawag mo akong anak, pero iniwan mo kami. Alam mo ba ang pakiramdam na walang ama. Ha? Palibgasa kasi marami kayong pera hindi mahalaga sa inyo ang pamilya!"sigaw ko na sa kanya hindi ko na kasi mapipigilan ang sakit.

"Anak--"sambit niya.

"Anak?? May anak ka ba? Ai oo nga pala ako. Pero pasensya na ha? Hinding-hindi kita mapapatawad sa ginawa mo."dinuro ko siya, pagkatapos ay tumayo ako ng tuwid habang tiningnan si mom na nakatingin lang rin sa sakin. "Alis muna ako, wag niyo na akong hanapin. Pinagtitiwala ko ang tanong kasama ko. Hindi na naman siguro siya sinungaling"pagdidiin ko napayuko lamang si mom.

Kapag kasi ako nagagalit hindi ko na mapipigilan ang mga lumalabas sa bunganga ko.

Alam kong hinihintay na ako sa labas ni Nanna. Lumabas ako ng gate at nandoon na nga siya. He was leaning in his car's hood. Tumakbo ako sa kanya at yumakap agad. Humagulgol ako hindi ko mapigilan ang mga luhang umagos. I feel so hopeless, betrayed and loveless but when he hug me. My mind and heart is so comfortable. I feel love.