Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oy verip yorum yapmayı unutmayın lütfen...
FİNAL
"Ecem hanım Savaş bey bugün hapishaneden çıkıyor,düşünceleriniz alabilir miyiz?"
Yaşlı bedenim ayakta zar zor yürürken zar zor bakışlarımı muhabirlerde gezindirdim. Bedenim her geçen gün ıstırapla ve acıyla bütün oluşturmuştu.
Onu benden 45 yıldır almışlardı. Tamı tamına 45 yıl. O yirmi yıl ben nefes almayı unutmuştum. Beni hayata bağlayan tek şey ondan geriye kalan tek varlık, biricik kızımdı.
O olmasa çoktan kıymıştım canıma. Yaşlı ve buruşmuş tenimden bir damla yaş süzüldü. İlk defa mutluluktan ağlıyordum.
Çünkü; ona kavuşacaktım. Titrek bir soluk alıp yaşlı kalbimin atmasına yardımcı oldum. Tam 45 sene önce olmuştu her şey...
*
"Savaş ne olur beni bırakma" gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken yıkık bir şekilde ona tutunuyordum.
Polisler ellerini arkasından kelepçelemiş,onu benden alıyorlardı. Müebbet demişti savcı. Ben ne yapardım o kadar yıl, sevdiğim olmadan.
Nasıl nefes alırdım?
Tanrı dediğini yapmıştı.
Günahkar kulu yarattığı kuluna aşık olmuştu, tanrı kıskançtı.
Onu benden almıştı.
O gönlü güzel bir katildi. Mahkemedeki herkes onun suçsuz olduğunu biliyordu. Öldürdüğü her insan kötü ve art niyetli insanlardı.
Hakim bunu bile bile tokmağını vurdu. Adaletsiz dünyanın insanları buna göz yumdu. Ceza çoktan verilmişti.
Kollarına sardığım ellerimi koparırcasına ondan çektiler. Kollarım iki yanıma düşerken haykırarak acımı dışıma vurdum.
Ne buradaki insanlar anlıyordu acımı ne de adalet. Herkes biliyordu onun adaleti bilen bir katil olduğunu.
"Döneceğim" dedi gözyaşları yanaklarından süzülürken. Son kez direnip alnını alnıma yasladı. Son kez kokusunu soludum. Destek almak için omzuna tutunurken bayılmamak için direndim.
"Savaş" dudaklarım titrerken sözlerime devam ettim. "Ağırlaştırılmış müebbet hapis aldın" gerçekler ağır geldiğinde bir hıçkırık koptu dudaklarımdan.
Bunun acı bir gerçek olduğunu biliyordu. Siyahları koyulaşırken bana cevap veremedi. Sadece gözleri benimle acısını paylaştı. Beni göremeden öleceğine üzülüyordu.
