08 : Passing by of time

4 0 0
                                    

CHAPTER 08

Time flew so fast dragging me elsewhere. It has been a month since I started working for Zane. A month and a week since our first meeting in the Jollibee. A month and a week since he started to helped me cope up financially and socially with my life.

Wow. Hindi parin mag-sink in sa utak ko na isang buwan ko na palang kilala si big boss. At hanggang ngayon ay pinagpipilitan ko parin sa kanyang bayaran ang fifty thousand.

"Get over it, Via. Don't worry about it."

Kinamot ko ang aking kilay dahil sa stress.

"Seriously Zane, I can pay now. Nakapag-ipon naman na ako para roon, e," pilit ko pa.

"Keep your money for something else more important."

"Kaya nga ibabayad ko sayo."

"I mean, instead of paying it to me, invest it for your needs and wants. Expire na ang fifty thousand ko, just forget about it."

I sighed deeply. Kapag usapang pera at utangan ay ang hirap niyang kausap talaga.

"It doesn't mean you're rich and has a lot of money in your pockets, you can easily throw those piece of paper on people who badly needs it. Poor one's value things they don't have, because it is very hard to want something you know you can't have just yet."

It wasn't a way of insulting big boss– kasi hindi ko kailanman magagawa 'yon– but a way of waking him up.

"It is not easy for me to live a life full of principles. I am not being ungrateful and mean to you... I am really thankful and please, I can only be at peace once you accept it," dugtong ko.

Bumuntong hininga siya at alam kong stress din siya sa pinaglalaban naming dalawa.

Natahimik kami sandali nang may dumaang doctor at nurse sa gilid namin. Nang mawala na sila sa paningin ay nagpatuloy siya.

"You think so low of me."

It wasn't a question, it was a statement.

Bahagya akong nagulat at nataranta. Hindi naman ganoon kasi ang pinapahiwatig ko! Mali ba 'yong choice of words ko? O baka mali 'yong grammars ko?

"No! Hindi–"

"You think I would use money against you?"

Natigilan ako sa diretsahan niyang tanong na 'yon. Ni hindi ko inaasahang ganoon pala ang iniisip niya... Hindi ko alam na alam niyang iyon nga ang pinoproblema ko.

"Hindi naman talaga sa ganoon pero–"

"And why would I even do that to you? You think I am like that kind of person? Via, hindi naman kita tinulungan para suklian mo rin ako sa huli. I helped you wholeheartedly. Wala akong inaasahang kapalit o kabayaran kagaya ng iniisip mo."

Nalaglag ang panga ko at natahimik. Hindi ko naman sinasadyang saktan siya at nakumpirma ko nga 'yon sa nakikita ko sa mukha niya. Hindi ito nakangiti pero hindi ko rin mabasa kung ano ang expression na 'yon. Hindi siya sumisigaw. Sa katunayan nga ay kalmado lang ang boses niya at para bang nakikipag-usap lang ng kaswal. Pero it was Zane. Isang buwan ko nga lang siyang kilala pero tingin ko kabisado ko na ang ibang bagay sa kanya.

His eyebrows were not furrowed like the times when I caught him pissed off in some things related to his job, his nose didn't crinkled and his voice didn't even raised when he spoke like one time when I saw him got mad to some big people. Napadaan kasi ako sa conference room at salamat sa glass wall ay nakita ko ang mga boards and politicians sa loob. Iyong isa naman ay nautusan akong maghatid ng medical cases kay Zane at sa kasamaang palad ay nasa gitna siya ng meeting, I don't have any choice so I went in... I could still remember how shock I was when I learned how scary he was when he's mad; first hand and by experience.

Try, And Make Me (COMPLETED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon