Alef ♡ الـــ🌪ـــف [ Season1 ]

ج🐚مثلِ《جیم زدنِ دو نفره》🌑cb

دستای چانیول روی میز ستون شده بود و به سمت جلو خم شده بود.
از بالای چشم با نگاه تیزی به حرکات خونسرد بکهیون نگاه میکرد.

اینکه چطور به راحتی روی صندلیش لم داده و یک پاشو روی تکیه‌گاه صندلی کنارش گذاشته و پای دیگه‌اش رو هم روی اون یکی انداخته.

ماگ نسکافه رو روی شکمش تکیه داده. با دست چپ دسته‌ی ماگ رو گرفته و انگشت دست راستشو روی لبه‌‌ی ماگ میچرخونه.

-اگه برای گوشی همراهت شنود نذاشته باشن چی؟

بکهیون با بیخیالی ابروهاشو بالا داد. نگاهشو از مایع گرم توی ماگش گرفت و با حالت کسلی سرشو کمی کج کرد. نگاه بی‌حسی به چشمای چانیول انداخت.

-نقشه خراب میشه.

چانیول با حرص خنده‌ی هیستریکی کرد.

-فقط همینو میتونی بگی؟

بکهیون به چهره‌ی برافروخته‌ی چانیول خندید. خندیدن در اون لحظه از نظر چانیول درست مثل مست کردن وسط بندبازی بود. همونقدر احمقانه و خطرناک...

چند لحظه بعد پسر کوتاه‌تر در حالی که هنوز لبخندی به لب داشت با لحن پر تفریحی لب زد:

-انگار حسابی عقلتو از دست دادی وکیل پارک.

داشت از بازی کردن با اعصاب آدم صبوری که صبرش طاق شده بود، لذت میبرد.
پاهاش رو از روی صندلی پایین انداخت و صاف نشست‌. ماگش رو روی میز گذاشت و مستقیما تو چشمای چانیول زل زد.

-ما میریم دنبال تلفن عمومی چون حدس میزنیم تلفن من شنود داشته باشه. حالا ما با همین فرضیه یه نقشه داریم. و اگر حدسمون اشتباه باشه نقشه خراب میشه. به سادگی برمیگردیم سر جامون و تو با تلفن من تماس میگیری با دوست پلیست.

گره‌ی ابروهای چانیول شل شد. با خودش فکر کرد که چرا مسئله‌ای که اینقدر ساده از زبون بکهیون بیان شده بود، توی ذهنش اونقدر پیچیده بود؟

پلکاشو بهم فشرد و نفسشو آزاد کرد.
توی ذهنش به خودش حق داد که بعد از این همه سال دیدن بکهیون تو این وضعیت تونسته بهش حس بی‌اعتمادی بده و کلافه‌اش کنه.

با حالت آروم شده‌ای گفت:

-خیلی خب. بیا یبار دیگه مرور کنیم.

بکهیون سر تکون داد و نسکافه‌اش رو سر کشید. ماگش رو روی میز کوبید و با پشت آستینش لبهاشو خشک کرد.

با لحن سردی شروع کرد به توضیح دادن:

-اول من با یه لباسی که چهره‌ام مشخص نباشه میرم بیرون. اونا هم که مواظب خونه‌ان من رو میبینن.

[پسر جوون با هیجان صداش رو بالا برد:

-رئیس رئیس یکی اومد بیرون‌.