AYNI ÇIKMAZDAYIZ

Bölüm 12

Bölüm için medyaya şarkı koyamadım :( İsterseniz kendiniz açıp dinleyebilirsiniz şarkıyı bölümü okurken.İyi okumalar...

Notu da alıp içeri girdim. Şuan zerre kadar uğraşasım yoktu. Bu yüzden direk banyoya girdim. Kısa bir duşun ardından üzerimi giyip saçımda havluyla yatağıma oturdum. Dünden bu yana olan yaşananları düşündüm.Gün nasıl başlamıştı nasıl bitmişti. Sınıftan ilk çıktığım zaman belkide kaçtığımı zanettiler ya da korktuğumu ama kimse böyle bir şey yapacağımı tahmin etmemişti. Ben bile o sınıfın içindeyken farklı düşünmüştüm. Umursamamayı düşünmüştüm. Sonra gelip gerçekler acıdır denilince arkamdan içimde bir his belirdi. Ve o hisle beliren bir fikir...

Geçen senenin başların da bu tarz bir olay yaşanmıştı. Ece daha yeni 9.sınıfa yeni başlamıştı. Tabi ki o zaman 12ler için 9lar her zaman bir av gibiydi. Hiçbir şeyden haberleri olmayan masum bir av. Bu avlardan birine takılan biri de Ece'ydi. Geçen sene mezun olan bir çocuk vardı. Ece de her okula yeni gelen gibi bu çocuğun ne mal olduğunu bilmeyen sadece tipi için sevenlerden biriydi. Bir gün bu çocuk bir şekilde Ece ile çıkmaya başlamış. Bunlar bir aya yakın çıkmışlar. Artık çocuk ne yapmışsa Ece den bir kaç uygunsuz fotoğraf almış. Çocuğun arkadaşı da bu fotoğrafı bir şekilde ulaşmış ve okulun sayfasında paylaşmış. Tabi okul da bunlar yayılınca Ece'nin adı çıkmıştı. Her gün insanlar rahatsız etmeye farklı imalar da bulunmaya bazıları da eyleme dönüştürmeye başlamış. Bu böyle olunca Ece artık daha fazla dayanamamış. Ve bir gün bir şey yapmaya kalkışmış.

O gün de ben şans eseri işim çıktığı için farklı bir yoldan eve dönerken küçük bir kalabalığa rastladım. Kalabalığın yanına gidince Ece'nin bir inşaatın en üst katına çıktığını gördüm. Ben de o zaman herkes gibi görmüştüm fotoğrafları ama o çocuğu da bildiğim için pek tepki vermemiştim. Ece ağlayarak beni rahat bırakın beni ikna edemezsiniz sakın gelmeyin atlayacağım tarzı şeyler söylüyordu. Onu orda görünce çok korkmuştum. Böyle saçma bir olay yüzünden intihar etmesine göz yumamazdım. Daha polis ekipleri de gelmediği için Ece'nin görmediği bir an da binaya girdim. Ece'nin olduğu kata çıkmaya başladım. Onun olduğu kata gelince beni görmüştü.

"Sakın gelme yoksa atlarım."

"Eceydi değil mi sakin ol Ece. Sakın böyle bir şey yapma."

"Hayatım bitti benim be hayatım. Kimsenin yüzüne bakacak halim kalmadı. Ölüp kurtulmak istiyorum sadece."

"Ece sen ne saçmalıyorsun? Sırf üzerine böyle bir komplo kurulduğu için kendi canına mı kıyacaksın bunu gerçekten yapacak mısın?"

"Kimse bana inanmıyor ki. Ailem bile. Ben atlamassam da hayatım olmayacak. Artık herkesin bana bakışları değişti. Artık kaldıramıyorum. Ya ben kimseye atmadım öyle bir fotoğraf öyle biri değilim yemin ederim."

"Ece ben Şura bak sana söz veriyorum her şeyi düzeltebilirim. Senin öyle biri olmadığına kalpten inanıyorum. Bak nefes alıyorsan her zaman umut vardır. Hem bunu böyle yapanlar intihar etsin. Seni böyle bir pisliğe sokanlar. Hadi gel inan bana elini ver seni kurtarayım bu çukurdan"

Ece önce çekinerek yavaş adımlarla uzaklaşmıştı kenardan sonra bana doğru gelirken ben koşup elini tutup sarılmıştım. Nasıl ağlamıştı titreyerek. O günden sonra ona söz verdiğim gibi bir şekilde hallettik olayı. Fotoğrafları kız giyinirken çekmişti şerefsiz Ece'nin haberi olmadan sonra da arkadaşı görünce böyle bir pislik yapmış.

Bu olaylardan sonra o iki çocuk okuldan atıldı. Ön yargılar da yavaş yavaş kalkınca Ece de bir itiraf sayfası açmıştı. İyi kötü herkesin sırlarını öğrenecek bir sayfa. Kimseyi mecbur kalmadıkçada ifşa etmemişti. Ta ki bugüne kadar. Bende istemezdim böyle olsun ama bu dünya böyleydi işte. Eğilirsen ve sessiz olursan basamak olarak seni eziyorlardı.