Bella Amor Historia: Cristina Helen Stevens

Chapter XI

CRISTINA HELEN STEVENS

"How are you Len?"

Napasandal ako sa swivel chair bago siya binigyan ng malamig na tingin. "I'm fine. Doing great." I coldly said to him.

Wala naman siya naging tugon pa sa'kin at tumango na lang. Napailing na lang ako sa isip isip ko bago ibalik ang atensiyon sa ginagawa ko kanina.

Hindi ko alam kung anong pumapasok sa isip niya ngayon pero wala na akong pakialam dun.

Lagi ko na lang iniisip ang nararamdaman ng ibang tao. Pwede naman siguro sa pagkakataong ito, sarili ko naman ang isipin ko.

"Helen"

"Hmmm?" I hummed, still not looking at him.

"I'm sorry." He said. "For what happened."

Natigilan ako sa ginagawa ko at palihim na napahinga ng malalim. Gustong-gusto ko ng kalimutan ang nangyari mahigit dalawang linggo nakakalipas. Pero ito sila, patuloy na pinapaalala sa'kin ang araw na yun.

Hindi ba nila napapansin na ayaw ko ng maalala ang araw na yun at gusto ko ng kalimutan lahat.

Lahat-lahat.

Kahit pati ang nararamdaman ko para sa kanya.

I cleared my throat trying to composed myself. "May kailangan ka paba kuya? May sasabihin ka paba?" I paused and looked at him. "Kasi kung wala na, pwede ka ng umalis."

He just staring at me before he nodded slowly. "I just want to check on you Helen."

I raised my brow to him. "Like what I said earlier, I'm fine."

"Okay. I gotta go."

I nodded at him. "Okay."

Hindi ko na siya hinintay pang makasagot pa sa'kin at agad ko ng binalik ang atensiyon sa kanina kong ginagawa.

Kahit naman hindi ako nakatingin sa kanya, alam kong nandito parin siya. Ramdam ko ang kakaibang tinging binibigay niya sa'kin. Pero ipinagsawalang bahala ko na lang ito.

"Ahm." He cleared his throat. "Before I forgot, I just want to remind about the meeting later."

I nodded slowly before I decided to met his gaze. "Okay, thank you. You may leave now Mr. Stevens."

I saw the hesitation in his eyes but he choose to leave this goddamn office. I let out a heavy sigh and closed my eyes. Napahilot na din ako sa sintido ko.

Sa loob ng ilang linggong magpapamumukmok, maraming problema ang pumasok sa buhay naming pamilya. Para kaming binaha ng problemang yun. Kaya heto ako, nagpapaka-busy at unti-unting natutuwid ang gusot na nangyari.

Mas okay na din 'to.

May mapagtutuunan ako ng pansin kaysa ang isipin ang mga taong hindi naman dapat.

Wala sa sariling napatingin ako sa daliri ko kung nasaan ang tanda ng pagmamahalan naming dalawa.

Noon...

Mapait akong napangiti. Sana maging masaya siya. Sana maging kumpleto ang buhay niya kasama ang taong mahal niya. Sana maging mabuting asawa siya, at kung papalarin sila na magka-anak, sana maging mabuting ina siya.

Napahinga na lamang ako ng malalim bago umayos ng upo at ituloy ang ginagawa ko kani-kanina lang.

Hindi ko matatapos itong ginagawa ko kung magnumukmok lang ako dito at patuloy na sisisihan ang sarili ko sa nangyayari sa'kin ngayon.