Zlęknione, trwogą przeżarte, nieuchwytne
Myśli rozproszone
Biegają i gonią się po podwórku rzeczywistości
Myśli-dzieci grające w berka.
Jedna przekrzykuje drugą
Więc nie słyszę żadnej z nich.
Czasami wpadną na siebie
Wtedy z moich oczu lecą łzy.
Czasami któraś się zaśmieje
Wtedy wstaję z łóżka, podlewam kwiaty.
Czasami potknie się o gałęzie drwin
Wtedy zaszywam się w głębi kołdry.
Czasami wszczynają bójki
Nie lubię wtedy ludzi.
Kłócą się ze sobą kłócąc się ze mną
Komplikują i marudzą
Rozproszone myśli-dzieci, dyktatorzy
Dyrygujący moim pojęciem rzeczywistości.
Gdy władze odzyskam chwilowo
Gdy jedząc śniadanie nie słyszę myśli-dzieci
Wiem, że gdy tylko się poruszę
Myśli-dzieci ponownie wybudzą się ze snu.
