AŞKIN BÖYLESİ ( BTS ver. 2 )

BÖLÜM 20

Aşkın Böylesi

.....

''hazır mısın?'' dudaklarımı ısırıp küçük bavuluma bir şeyler doldururken kafam o kadar doluydu ki... şuan gerekli eşyalarımı doldurduğum bavul gibi. Annem'in sesi kulaklarımda uğuldarken ona cevap verecek güçte bile değildim.

Beynim, eskileri hatırladıkça bedenim yeniden ölüyor gibiydi.

''Taehyung...'' başımı kaldırıp yatağımın karşı tarafında bana bakan anneme baktım. Yüzüm asıktı ama bu gitmek istemediğimden değildi. Lanet olası Jungkook'u düşündüğümdendi. Annem elindeki tişörtlerimi düzenlice katlayıp gri bavuluma yerleştirirken bakışlarımı ondan ayırıp odama baktım.

Dolabımdaki kıyafetlerimin yarısını alırken şimdiden kafamı dinlemek istediğimi anlamıştım ama aklım hala Jungkook'da kalacaktı. Bu kesindi.

'' Taehyung, biliyorsun gideceğin yer babanın büyükannesine ait olan küçük bir ev. Baban bugün orayı temizlemesi için temizlikçi tutmuştu. O gelene kadar...konuşalım mı oğlum'' annemin sakin sesi damarlarımda sakinleştirici etkisi yaratırken başımı salladım.

Bir süre buralarda olmak yoktu.

Bir süre kimseyi görmek yoktu, buna Jungkook'da dahildi.

Bir süre kafamı dinlemek vardı.

''anne... o günleri tekrar yaşamak istemiyorum. Büyüdüm ama bu, o anılardan korkmama engel değil. Hala korkuyorum'' titreyen sesimle bavulumu kapatan anneme baktım. Benim kadar o da korkuyordu. Bunu titrek aldığı nefesinden anlayabiliyordum.

'' sana o anıları unutturmak isterdim ama... elimden bu kadarı geliyor. '' bavulumu kapatıp yataktan indirirken yatağımın üzerine oturup bağdaş kurdum. Yalnız kalmak iyi gelecek gibiydi. Ama her şeyden uzaklaşmak... Jungkook gibi, bu bana iyi gelecek miydi?

''biliyorum anne. Ama yine de korkuyorum''

''korkma. Yanındayız, her zaman.'' Bavulu yatağın ucuna bırakırken yanıma oturup hüzünlü gözleriyle bana bakıyordu.

İnsan bazen anılarını unutmak istiyor, benim gibi. Zamana bırakıyor ama... zaman hiçbir zaman onun yanında olmuyor.

'' tek başıma yapabilecek miyim anne'' elini saçlarıma getirip okşarken onun sevgisinde boğuluyordum. En azından beni seven birileri vardı. Ya da yalancı olarak düşünmeyen...

'' bir süre... sadece bir süre o evde kal. İstediğin zaman bizi arayabilirsin oğlum. Dışarı çıkma, baban eve yiyecek de alacak. İstediğin bir şey olursa da dışarıdan sipariş et, ev zaten şehir dışında gibi bir yerde. Sessiz sakin bir yerde... kafanı dinlemen için ideal'' derken yüzüne yerleştirdiği zoraki gülüşle saçlarımı karıştırmaya devam ediyordu.

Konuyu Jungkook'a getirmek istesem de dün olanlardan sonra... bana kızacağından emindim. Yani üstüne örtü örttüğüm ama hala hatırladığım anılarımı Jungkook yüzünden yeniden hatırlarken annemden korkuyordum.

Dediğini yapıp onu açık kalp ameliyatı bile yapabilirdi.

'' tamam... peki psikiyatris ile görüşmeye devam edecek miyim?'' ellerini saçlarımdan çekip omzuna koyarken dudaklarını ince çizgi haline getirmesi düşünüyor anlamına geliyordu. Biliyordu, psikiyatrislerden artık bıktığımı biliyordu.

''sana bağlı, içine atmak yerine birileriyle düşüncelerini paylaşmak için bir uzman yada biz... her zaman yanındayız''

''okul...''