LİLA İLKESİ /Yarı Texting/

💭13.İLİŞKİ💭

Selaaammmm...

Bölüm Şarkısı: Şükran Ay ~ Kahpe

İlke ve Lila'dan kopamıyorum. Saniye başı onları düşünüyorum. Kafayı yiyeceğim sonunda ksxkksxkkdkxd.

Bir de Eser Buğra'nın soy adı Ak'tı ben bunu değiştirerek Keser yaptım haberiniz olaaaa...

Bölümü oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın olur mu?

İyi Okumalar :)

💭💭💭

"Kahpesin... Kahpesin... Valla billa kahpesin."

Eve geldiğimden beri Koray bu şarkıyı açmış ve bana bakarak inatla söylemeyi sürdürüyordu. Şarkının o cümlesi geçtiği zaman tekrar geri açıp aynı geri söylüyordu ve bunu tekrar tekrar yapıp paradoks oluşturuyordu adeta.

"Koray yeter artık ama. Gitsene artık evine."

Alar'ın konuşmasıyla kapının pervazında durmuş olan Koray, telefonunun ekranına basarak şarkıyı durdurttu ardından gözlerini benden çekerek Alar'a baktı.

"Yalnız ben bu evde kalıyorum."

Gözlerim Alar'a döndüğünde onun bakışları zaten üstümde oyalanıyordu.

"Bunu eve kim aldı?

Başımı yana doğru eğdim.

"Sen aldın Alar."

Cümlem üzerine Alar koltuğa iyice yaslanıp avucunun içiyle alnına doğru vurdu.

"Bu çocuğu eve aldığım güne lanet olsun o zaman daha ne diyeyim ben."

Alar'ın tepkisine hafifçe güldüğümde Koray kapının pervazından uzaklaşarak salonun ortasına doğru geldi.

"Darıldım, gücendim valla sana Alar."

Başımı iki yana doğru sallayarak koltuğa iyice yaslanarak gözlerimi kapattım. Evet, ailemden ayrı yaşıyordum ve Alar, Koray ve Eser bana ev arkadaşlığı yapıyordu. Daha doğrusu ilk Alar ve Eserle eve çıktık, ardından Korayda araya kaynadı bir şekilde.

Koltuktan kalktığım gibi kapı çaldığın da gözlerim hemen Alar'a döndü.

"Kızlar mı?"

Sorumun üzerine kapatmış olduğu gözlerini açarak başını salladı.

"Kızlar."

Koray'a baktım.

"Odama geçeyim öyle aç kapıyı."

Koray hızla başını salladığında salondan çıkarak en koridorun en sonunda ki odaya gittim. Kapıyı hızla açıp içeri girdiğimde hala uyumakta olan Eserle karşılaştım. Neredeyse akşam olmuştu bu hala uyuyordu. Yatağına doğru ilerleyip uyanması için dürteceğim sıra cebimde ki telefonumun titremesi ile Eser'i boşverip kendimi büyük camın hemen yanında olan yatağıma attım.

Başımı yastığa bıraktığımda cebimde ki telefonu çıkartarak kilit ekranını açtım. Ve o an... Onun adını bildirim panelinde görür görmez kalbime bulunduğu yer dar geldi. Orası ona yetmedi, oraya sığamadı. Her seferinde böyle oluyordu, ne zaman güzel mesajlarını okusam, ne zaman fotoğrafını görsem, ne zaman bildiririm panelinde onun adını okusam kalbim kalplikten çıkıyordu.