LİLA İLKESİ /Yarı Texting/

💭10.GÜZEL KADIN💭

Selaammm...

Bölüm Şarkısı: Emrah Demiralp ~ Güzel Kadın

Ulan, kısacık bir süre zarfı buradan ayrı kaldım ve deli gibi İlke'yi özledim.

Bu arada canım İzmir, en çok size büyük geçmiş olsun. Sonra bize, Türkiyemize büyük geçmiş olsun.

Bu bölüm İzmirli Vatandaşlarımıza itafen yazıyorum.

Bölümü oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın olur mu?

İyi Okumalar :)

💭💭💭

"İlk buluşmada seni kitapçıya çağırmak yanlış oldu sanki."

Gözlerimi Lila'nin üstünden çekemiyordum. Buraya geleli tam tamına iki saat olmuştu. Baya erken gelmiştim, Lila'yı beklemenin zevkini ve heyacanını tatmak istediğim için. Neredeyse yarım saat önce de Lila gelmişti. Altında lila renk eşofmon, üstünde ise siyah, ona oldukça bol gelen bir sweet vardı. Saçlarını omuzlarına doğru salmıştı. Sırtında da küçük beyaz bir sırt çantası vardı.

Ela gözlerine baktığımda başını hafifçe aşağı doğru eğerek önüne düşen bir tutamanı kulağının arkasına sıkıştırdı, ardından hafifçe tebessüm etti.

Ulan, o tebessüm için ölürüm ben be.

Başını kaldırarak gözlerimin içine baktı. Başını dikleştirdi ardından yana doğru hafifçe eğdi. Yüzü ciddileşti. Tekrardan başını dikleştirerek yüzünü yüzüme yaklaştırdı.

Bu kadar fazla yakınımda olması anımda ayarlarımı bozarken neye odaklanacağımı şaşırdım. Burnuma dolup taşan kokusunu solurken gözlerimi o güzel ela gözlerden çekemedim.

"Teknik olarak bu bizim ilk buluşmamız değil." Cümleleri kulaklarıma dolduğunda kaşlarımı havalandırarak hafifçe başımı geriye doğru çektim. O ise pozisyonunu hiç bozmadı, dudağının köşesini ısırarak başını hafifçe yukarı aşağı salladı. "Bingo! Hatırlamayacağımı sandın değil mi?

Bu sefer başımı yana doğru ben eğdim.

"Neyi?"

Cümlemi kurar kurmaz omzuma küçük bir yumruk yedim. Sertçe yutkunup nefesimi tuttum.

"Hadi ama İlke! Ahmet abi bana göz damlasını verirken yanında oturmakta olan kişi sendin! O an bunu anlamamak için aptal olmak gerekirdi." Başını bana doğru tekrardan yaklaştırdı. "Ve ben bunu anlamayacak kadar aptal değilim." Başını geriye doğru çektiğinde tutmuş olduğum nefesi havaya doğru bıraktım.

Beynimde yeni yeni ampüller yanmaya başladığından rahat bir nefes alıp verdiğim doğrudur. İlk başta dediklerinden gerçekten gram dahi bir şey anlamamıştım. Birden o kadar yakınlaşması devrelerimi yakmama sebep olmuştu adeta.

"Benim olduğumu şuan mı çözdün yoksa o an mı anlamıştın?"

Lila hafifçe gülümseyerek kaküllerini düzeltti.

"O an anladım. Ahmet abi oraya kimseyi oturtmaz. Aslında oturmayı geç oraya kimseyi sokmaz. Ve parçaları birleştirirsek. Yani sana numaramı vermesi daha sonra senin vermen gereken şeyi onun bana vermesiyle o an orada oturanın sen olduğunu anladım. Ama tabi bunu kitapçıdan çıkıp eve yürürken çözdüm."