LİLA İLKESİ /Yarı Texting/

💜28.HAYAL KIRIKLIĞI💜

Selammm...

Bu sefer sizi direk bölüme alacağım ama öncelikle şunu söylemek istiyorum. Bölümü aşırı duygu yoğunluğu ile yazdım ve elbette sizde okurken hissedeceksiniz. O yüzden lütfen bölümü acele ile okumayın, rahat kafayla sakin bir şekilde okuyun :)

Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın olur mu?

İyi Okumalar...

💜💜💜

Lila Altun

Yanaklarımın her yeri gözümden akan yaşlar sayesinde ıpıslaktı. İçim acıya acıya ağlıyordum resmen. Her dakika başı dudaklarımdan hıçkırık kaçıyor, babamın öfke dolu gözleri gözlerimi bulduğunda ise dilimi ısırarak dudaklarımı zorda olsa birbirine bastırıyordum.

Daha bir saate yakın bir süre önce İlke'lerin evinde gülüp eğlenirken, şimdi İkra'nın evinde kendimden geçercesine ağlıyordum.

İlke'yle masa altından birbirimizle uğraştığımızı Eser masada oturan herkese duyurduğundan utanmaktan ve İlke'ye karşı duyduğum hafif sinirden dolayı masadan kalktığım gibi mutfağa kaçmıştım.

Ne olduysa o an oldu zaten.

Arka cebimde duran telefon acıyla çaldı sanki.

Arayan babamdı ve bulunduğum konumdan kaynaklı elim ayağım boşalmış ve anında zangır zangır titremeye başlamıştım. Ben yalan söyleyemezdim ki. Söylesemde unuturdum ve yakalanırdım.

İnsan söylediği yalanı unutur muydu?

Unutmazdı daha doğrusu unutmamalıydı ama ben unutuyordum işte.

Zorda olsa telefonu açmıştım, babam bana konuşma fırsatı vermeden nerede olduğumu sormuştu ben sadece ikra'nın ev demiştim. Daha evin devamını getiremeden suratıma kapatmıştı telefonu.

O an içimi kötü bir his kapladı. O kadar kötü bir histi ki o, peşimden gelen İkra ve Neslihan'a tek kelime etmeden dış kapının hemen yanında ki dolaptan eşyalarımı alıp evden çıkmıştım. Peşimden İkra ve Neslihan'da gelmişti tabi.

Apartmandan çıktığım gibi de babamı demir kapının hemen arkasında görmüştüm. Öfke dolu ama daha çok hayal kırıklığı ile dolup taşan gözleriyle göz göze geldim.

O an kendimden nefret ettim.

Babamın gözlerinde görmüş olduğum o hayal kırıklığı ile kendimden utandım.

Tek kelime dahi etmemiştim. Aynı şekilde babamda etmemişti. Sadece İkra bir kaç şey söyleyerek onun evine gitmemizi sağlamıştı.

Şimdi de işte İkra'nın evinde küçük oturma odasında babamla beraber oturuyorduk. Daha doğrusu ben ayaktaydım, o bana en uzak olan koltukta oturuyordu. İkimizden de ses çıkmıyordu.

Ben sadece ağlıyordum o da yan tarafında bulunmakta olan camdan dışarı bakıyordu. Dudaklarımdan hıçkırık kaçtığın da ise gözleri bana dönüyor daha sonra tekrardan camdan dışarı bakıyordu.