"လွှာ...နောက်ကျလှချည်လား..."
"အေး...ဒီနေ့က ကိုကြီးဆုံးတာ၅နှစ်ပြည့်လေ...
ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုဆွမ်းသွားပို့နေလို့.."
"သြော်..ဟုတ်လား..."
"အေး...ဒါနဲ့ ဆက်ရောမတွေ့ပါလား...
မလာသေးဘူးလား..."
"မိလွှာတို့ကတော့ လုပ်ပြီ...
နင်မျက်လုံးထဲမှာ လင်းဆက်တစ်ယောက်ပဲမြင်တာလားဟယ်...
ငါတို့ကပဲ မရှိသင့်တဲ့လူတွေကျနေတာပဲ.."
"အဟက်...မဟုတ်ပါဘူးဟာ...
ငါက မတွေ့လို့မေးတဲ့ဟာကို..."
"မိလွှာရာ နင့်အကြောင်းကိုငါတို့ကမသိရှာဘူးဆိုတော့..."
"ဟုတ်ပါ့...နင်တို့၂ယောက်တွဲရင်တွဲလိုက်ကြတော့....
ငါတို့မျက်စိနောက်နေပြီ..."
"အဟက်...ရှင်တို့လူကမှ ကျွန်မကိုမဖွင့်ပြောတာကို..."
"အံမယ်...အံမယ်...
အဲ့တာဆို..ရှင်က ဟိုကဖွင့်ပြောရင် လက်ခံမယ်ဆိုတဲ့သဘောပေါ့..."
"အင်း....ဟီးဟီး...
မပြောနဲ့တော့ဟာ...ငါရှက်တယ်...
ဟာ....ဟိုမှာ လာနေပြီ...
နင်တို့ဘာမှမပြောနဲ့တော့နော်..."
"အခုမှ လာရှက်နေသေးတယ်...
ခုနကတော့ သူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ..."
"တော်တော့ဟာ...မပြောနဲ့တော့..."
သူငယ်ချင်းတွေကရယ်နေကြပေမဲ့..ပန်းဝတ်လွှာလွှမ်းမှာတော့ မျက်နှာကြီးနီရဲကာ အရှက်ပိုနေသည်..။
"ဘာတွေရယ်နေကြတာလဲ?..."
သူငယ်ချင်းတွေရယ်နေကြတာမို့..ထိုင်ခုံမှာမထိုင်ရသေးခင် လင်းဆက်သွင်မေးလိုက်သည်..။
"ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့..."
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဟာ...
သူတို့သိတဲ့အတိုင်း အမြဲရယ်နေကြတာ..."
"သြော်....ဒါနဲ့ ဇင်မောင်ရော မလာသေးဘူးလား..."
"အေး...မလာသေးဘူး...
ငါ့ကိုနောက်ကျမယ်လို့ပြောတယ်..."
"သြော်..."
"ဒါနဲ့ နင်ကရော ဘာလို့နောက်ကျနေတာလဲ?..."
"သြော်...အဲ့တာက ကိုကိုလေ...
ဘုရားသွားမယ်ဆိုလို့ ငါလည်းအတူလိုက်သွားလိုက်တာ...
အခုလည်း သူလိုက်ပို့တာလေ..."
YOU ARE READING
Lay (ေလး) (completed)
Fantasyအရာအားလံုးဟာ..အက်ိဳးရွိလို႔အေၾကာင္းျဖစ္လာတဲ့အတြက္..ငါဘာကိုမွစိတ္ထဲမထားပါဘူးေမာင္.......
