உயிர்வரை தேடிச்சென்று

4

"என்ன மனோ இது??"

"உனக்கு இப்போதைக்கு இது ரொம்பத் தேவைப்படும்னு தோணுச்சு. அதான். ட்ரை பண்ணிப் பாரு."

"ப்ச்.. வேணாம் மனோ.. நாளைக்கு வேலைக்கு வேற போகணும்.."

சலிப்போடு வேண்டாமெனவும் அவன் முறைக்க, வேகமாக அதை எடுத்து மடக்கெனக் குடித்துவிட்டாள் அவள். அவனும் அத்தனைநேரம் வைத்திருந்த இறுக்கமான முகத்தை விட்டு சிரித்துவிட்டான்.

"பொறுமையா... விக்கிக்கப் போவது.."

மீண்டும் பரிசாரகரிடம் சைகை காட்ட, மீண்டும் கோப்பை நிரப்பப்பட, இந்த சுழற்சி நான்கைந்து முறை நடந்தது. எப்போதோ காலேஜில் சகமாணவிகளோடு பெட் கட்டி அருந்தியது. அதன்பின் இப்போதுதான் மறுபடி. மதுபானத்தின் மெல்லிய ஆதிக்கம் பிடித்திருந்தது அவளுக்கு. எங்கோ மிதப்பதுபோல் சுகமாக இருந்தது. காரணமின்றிச் சிரிப்பு வந்தது.

தட்டில் இருந்த உணவையும் அவளே இடையிடையே உண்டுமுடிக்க, மனோ அமைதியாக பார்த்திருந்தான். நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்து வினோதமாக சிரித்துவிட்டு, மறுகணமே அழத்தொடங்கினாள் ரேணு.

அதை எதிர்பார்த்ததைப் போல அமைதியாகவே அமர்ந்திருந்தான் மனோ.

"டேய், எனக்கு மட்டும் ஏன்டா இப்படில்லாம் நடக்குது?? Why me??"
மேசையில் கையை ஊன்றி, அதில் தலையைக் கவிழ்த்து அவள் குலுங்கியழ, தோளில் தட்டிக்கொடுத்து ஷ்ஷ் என்று அவளைத் தேற்றினான் அவன்.

"இப்பவாச்சும் சொல்லு ரேணு... என்ன நடந்தது? ஏன் சொல்லாமக் கொள்ளாம திடீர்னு வேலைய விட்டுப் போன? ஏன் யாருகிட்டக் கேட்டாலும் பதில் சொல்ல மாட்டேங்கறாங்க?"

அழுகைக்கிடையே சிரித்தாள் அவள்.

"ஐ... சரக்கு ஊத்திக் குடுத்து.. என்கிட்ட வார்த்தைய வாங்கப் பாக்கறயா? நடக்காது.. நானெல்லாம்..." என்றபடியே அவள் விக்கிக்கொண்டே எழுந்து நின்று தள்ளாட, மற்றவர் பார்க்குமுன் எழுந்து அவளைப் பிடித்துக்கொண்டு, பில்லைக் கட்டிவிட்டு வெளியே கூட்டிச்சென்றான் மனோ.