Make me blind

Nje treshe psikopate!

"Dhemb ee? Ne fakt cdo gje dhemb vetem se disa dhembin me shume e disa me pak, por cdo gje dhemb. Pavarsisht sa te fort jemi, perseri vazhdon e dhemb. Perseri vazhdojn e na zhgenjejn, e perseri besojm. Pse? Seriozisht pse?
Ne njerzit jemi me te vertet qenie te cuditshme! Na shajn, ofendojn, thyejn, tradhtojn, merzisin, lendojn,,, e ne prap besojm. Ndoshta jam un e till, ndoshta jan te gjithe, por seriozisht nuk arrij ta kuptoj. Pse pas cdo here perseri vazhdojm e shpresojm?
Por ne fakt kjo shpres na mban gjalle, e vetmja gje qe na mban ne jet edhe na jep force te vazhdojm perpara. Sepse jemi qenie iluzioniste! Jetojm ne iluzione edhe besojm cfare ato karakteri yne prano, vet vetja jon pranon. Pavarsisht vazhdojm besojm e imagjinojm me teper nga cfare duhet. Shume her realiteti nuk na pelqen por detyrohemi te perballemi me te. Edhe kjo gje ndodhi me mua! U detyrova te pranoja realitetin e hidhur qe jeta me kishte servirur perpara edhe te jetoja me te. Pranova nje realitet i cili me shkatrroi te gjith qenien time edhe me ktheu ne nje person tjeter. Kete her pas cdo lloj gjeje qe me ka ndodhur e kam kaluar vendosa te pranoj kete realitet duke u ber shkaku i pranimit te shume te tjerve, te cilet nuk kam pasur guximin ti pranoi! Keshtu qe po te them... MIRESEERDHE VETJA IME E RE! Mirseerdhe ne realitetin e erret te ferrit qe oferojn njerzit! Eja edhe behemi ne fati i ketij realiteti e te mos lem asnje e asgje te na perul perseri! KURRE ME!"

Mbylli syt sapo tha edhe fjalet e fundit edhe la goten e veres ne tavolinen afer saj edhe mbylli deren e ballkoniy gjigant ku shikonte henen qe ndriconte ate erresire qe mbante qielli.

- Ti i jep sado pak drite kesaj erresire qe mban qielli, por pyes veten ,zemres time kush do ta vej ne jete, e shpirtit tim te erret kush do i behet drite?- pyeti henen ajo!

-Kle...- degjoj ate ta therriste

- Po?- u pergjigj neutrale drejt saj.

- Si je?- pyeti ajo perseri.

- Mire! Si shkoj plani?- pyeti duke mos dashur te flas me shume.

-Cdo gje ne rregull!- konfirmoi ajo!

- U shkatrrua?- pyeti me nje buzeqeshje djallzore.

- Po! Tani pritet te shkosh te marresh ne dore ti cdo gje!- tha Anna drejt saj!

Ishte zgjuar ne menyre me te keqe duke u perball me ate cfare la mbrapa per disa kohe , por tani ishte mesuar edhe e kishte pranuar kete gje duke e ber realitetin e saj me te erret!

U kthye ne nje femer te forte edhe te erret.

- Ku eshte Felixi?

- Tani po vjen , beri gati cdo gje qe neser te shkojm drejt tyre edhe ti perplasim ne fytyre cdo gje.

- Mezi e pres ate momente.

- Jan vrare 200 nga rojet e tij. Maxi me nje kembe te plagosur edhe per Alexin nje plumb tjeter ne krah.- tha Anna duke qeshur drejt saj.

- Edhe pyes veten kush ishte fajtori per plumbat e tyre.- Ju kthye Klevina duke qeshur.

- Un jam e pafajshme e di ti.

- Ti gjithmone je e pafajshme.

- Sigurisht gjithmone jam.- konfirmoi ajo.

- Ku jan tradhtaret?-pyeti Klevina drejt saj.

- Ne dhomen tende te lojes zonja ime.- u degjua zeri i Felixit ne hyrje.

- O kush mka ardh mua o zot.- flet Anna drejt tij.

- Annush...- shkon drejt saj edhe e perqafon.

- Felix ku dreqin ishe?-pyet Klevina drejt tij.

- Zonja ime Zezë...- shkon Felixi drejt Klevines edhe i hedh doren ne qafe.

- Je gati per neser?

- Me shume se kurre!

Edhe nje buzeqeshje djallzore i kap te tre ne nje menyre dinake.

- Dua te luaj...- flet Klevina edhe ben nje fytyre si bebe.

- Shkojm te dhoma lojes?- pyet Felixi djallzore drejt saj.

- Shkojm.

Nisen te tre ne dhoken nentoksore ku dy burra ishin te varur nga duart edhe qendronin ne ajer.

- Ku jan lodrat e mija.- flet Klevina e buzeqeshue drejt dy djemve.

- Pra ju donit te fitonit kunder meje?-tha ajo duke qeshur perseri.

- Po nuk me mundni dot ne lojen time... akoma se keni kuptuar...- the edhe mori nje thike nga mjetet e lojes.

- Por do e mesoni...- tha ajo filloj te kalonte thiken nga balli deri ne fund te barkut duke krijuar nje vije gjaku edhe ulerima tek dy djemt.
Pastaj mori paketen e duhanit edhe ndezi nje cigare. E thithi nje her edhe pastaj filloj ta fikte ne trupin e tyre duke len shenja tek to.

- Dua edhe un te luaj.- tha Anna si nje femij drejt saj.

- Eja luajm bashke!- tha Klevina Djallzore.

Filluan duke torturuat te dy djemt. Anna i previ gishtat e duarve ndersa Klevina duke vizatuar ne trupin e tyre me thike. Ishin duke uleritur e bertitur po per ata te dyja ishte thjesh nje Kenge e bukur qe i bente veshet e tyre te lumtur.
Edhe fundi ju dha nga Felixi me nje plumb kokes.

Gjak kudo...

Buzeqeshje psikopate...

... ne fytyren...

....e....

...te treve aty...

Nje treshe psikopate!