Painful Desires (completed)

CHAPTER 20

Eto na ulit. Haha. Update ulit. Makabawi manlang sa matagal na hindi pag uupdate haha. Pasasakitin ko lang ang puso at ulo niyo. Mwaha. ♥

_________________ 

-CHAPTER 20-

“T-tulong..” naalarma ako nang marinig ko ang mahinang paghingi ng tulong ni Diana. Nagangat ako ng paningin and it broke my heart when I saw how hurt her face is. Nagkatinginan kami sa mata. Shit.

Biglang tumulo ang luha ko. Hindi ako makagalaw.

Putangina mo Tim tumayo ka na!

Doon lang ako nagising at mabilis na tumayo para lumapit kay Diana.

“O-okay ka lang ba?” nanginginig na tanong ko sakanya hanggang sa makalapit ako at mahawakan ko ang mukha niya.

She looked at me in the eyes. I know she’s seeking for help pero hindi ko alam kung paano ko siya matutulungan. She suddenly sobbed and cried hard in front of me while I’m holding her face. “H-he killed Sophia. H-he killed S-sophiaaaaa.”

Bigla ko siyang kinabig at niyakap. “Who killed her? Who’s Sophia?” gulong gulo ang utak ko at halos hindi maprocess ng utak ko ang sinasabi niya.

“My baby!” doon na humigpit ang yakap niya sa akin. “I’m s-sorry!” walang tigil ang paghingi niya ng tawad habang humahagulgol. Bumalik na ang alaala niya. Dahan-dahan kong hinaplos ang likod niya para kumalma siya.

Nagulat ako nang bigla niya akong itulak palayo sakanya. “Kasalanan mo! Kasalanan mo kung bakit namatay ang anak ko! KASALANAN MO!” bigla siyang naghisterikal at pinaghahampas ako! Wala akong nagawa kundi salagin ang mga hampas niya.

“I’m sorry! Please, hayaan mo akong magpaliwanag!”

DIANA’S POV

Napailing ako nang humingi siya ng tawad sa akin at sinabing magpapaliwanag daw siya. Anong ipapaliwanag niya? Kung gaano kasarap anuhin ang kapatid niya? Kahit ilang taon na ang nakakalipas matapos kong mahuli siya, sariwang sariwa pa rin! Nakakadiri sila!

I stopped crying at matalim siyang tinignan. “Paliwanag? Para saan pa? Tapos na. Wala ka nang magagawa.”

Kanina, gusto kong humingi ng tulong. Hirap na hirap na ako sa buhay ko. Pero ngayon? Nagbalik na ang bagong ako. Hindi ako magpapatalo. Alangan namang bitawan ko ang lahat at magpakabaon nalang sa sakit?

Iaabsorb ko nalang ang lahat hanggang sa maging manhid ako. Manhid sa katotohanang wala na akong magagawa sa buhay ko kundi ang pikit matang harapin ang lahat. Lahat ng kaplastikang ipinapakita ng ama ko saakin.

Gusto ko nang makatikim ng katahimikan. Gusto ko namang maging masaya ngayon. Siguro magpapatawad ako, at magpapatuloy sa buhay ko ngayon. Pikit mata kong lulunukin lahat ng sakit. Ipagpapatuloy ko ang buhay ko. Ipagpapatuloy ko!