Zabrana o zmierzchu

Rozdział 20

Kylie była w szoku. Jane zabiła swoje dziecko? Czy to dlatego miała amnezję?

Potworność tego czynu sprawiła, że nie była w stanie z tym wytrzymać?

Jane stanęła przed Catherine, z wściekłością unosząc pięści.

– Ile razy mam mówić, że nie jestem Bertą! Nie zabiłam mojego dziecka. Nigdy nie zabiłabym dziecka. Kochałam je.

Catherine spojrzała na Kylie.

– Jest zagubiona. Wydaje mi się, że zrobili jej lobotomię. Pewnie chcieli ją naprawić.

– Nie jestem Bertą! – Jane Doe krzyknęła tak głośno, że Kylie aż się skrzywiła. – Mam serdecznie dość tego, że tak mnie nazywasz.

– Więc jak ci na imię? – warknęła Catherine.

W oczach Jane zalśniły łzy.

– Nie wiem. Nie wiem, kim jestem, nie wiem, czym jestem. Ale wiem, kim nie jestem. Nie jestem Bertą Littlemon. Myślę, że moje dziecko umarło, ale ja go nie zabiłam. Byłam czyjąś żoną. A teraz jestem zagubiona. I pusta. I martwa – odwróciła się do Kylie, jakby przypomniała sobie wizję. – Ktoś mnie zabił.

Po policzkach kobiety potoczyły się łzy i zniknęła.

Kylie ogarnęło współczucie. Podniosła się z trawy. Chciała wierzyć Jane Doe, ale przybyła tu szukać odpowiedzi. A do tego musiała zadawać pytania.

– Czemu uważasz, że to Berta Littlemon?

– Nie uważam, ja wiem – powiedziała Catherine. A potem się uśmiechnęła. – I powiem ci wszystko, co wiem, jeśli wyświadczysz mi przysługę.

Kiedy pół godziny później podszedł do niej Burnett, stała nad grobem Berty Littlemon. Tym razem wampir nie pytał, czy wszystko w porządku. Pewnie nie musiał. Wystarczyło spojrzeć na jej skonsternowaną twarz. Położył jej rękę na ramieniu i zapytał.

– Czy to było... pomocne?

– Nie wiem – odparła Kylie, zagubiona i zaniepokojona informacjami od Catherine O'Connell. Owszem, dostała pewne informacje, ale wyprawa na cmentarz zaowocowała głównie uświadomieniem jej, jak niewiele wie o Jane Doe i jak niemożliwie trudno będzie jej pomóc.

– Możemy wracać? – zapytał.

Skinęła głową i ruszyła do bramy, przy której stała Della, z taką samą nieszczęśliwą miną, co zaraz po przyjściu na cmentarz. Za nimi szedł tłum duchów; były blisko, ale tym razem już jej nie otaczały.