36. Bölüm: Yıldızların Kucağında... "Ben gülüyorum diye geceleri gökyüzüne baktığında sana bütün yıldızlar gülüyormuş gibi gelecek. Gülmeyi bilen yıldızların olacak senin..."
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~
Telefonuma gelen mesajı görmemle birlikte gerilmek için geç kaldığımı farkettim. Yatağımdan yavaşça kalkıp kapımı araladım ve boş koridora baktım. Kimsenin olmadığını gördüğümde yavaşça kapıyı kapattım ve üzerimi değiştirdim.
Rahat eşofman giyip üzerime polarlarımdan geçirdim. Onun üstüne pofuduk montumu giyip dudaklarıma hafif nemlendici sürdüm ve camın önüne gidip dışarıya baktım.
Bu gece ay hiç olmadığından daha fazla parlıyordu. Kendini belli etmek istercesine büyük ve parlaktı. Ona her baktığımda kendimle özleştiriyordum. Ne kadar dibe batmaya yakın olsakda pes etmeyip kendimizi göğe çıkarmayı başarıyorduk. Mecburduk bir bakıma da. Kimse bizim dibe batışımızla ilgilenmeyecekti. Kendi kendimizi kaybetmekle kalacaktık. Peki neden kimse bizim düşüşümüzü umursamazken biz dibe batalım?
Ne yaşarsak yaşayalım her şeyin bir çıkış yolu vardır elbette. Allah o derdi bize veriyorsa bir çıkışını da veriyordur ama biz derdimizle uğraşırken çıkış yolunu göremiyoruz.
Ay da her gün doğumunda batıyor ve gece olunca yeniden sahalar onun oluyor. Oysa ki seyircileride yıldızlar...
Bugün okuldan eve dönerken yolda bir kağıt parçası görüp yerden aldım. Kağıt çamurlanmış ve ıslanmıştı. Ona rağmen iğrenip bir köşeye atmadım. Aksine kağıdı açıp içinde yazanı okumaya başladım.
"Beyaz , siyaha demiş ki ; "Geceyi bana ver."
Siyahta cevap vermiş; "Her gece ağlama seslerine dayanabilecek misin?"
Ve beyaz cevap vermiş; " Peki sen ağlamamak için kendini zor tutan insanların iç sesine dayanabilecek misin? "
Gözlerimin dolduğunu kağıdı okuyup katladıktan sonra montumun cebine atınca anlamıştım. Yüzüme rüzgar vurduğunda bir titreme gelmişti. Bu aralar çok ağlak bir kız olmuştum fakat bundan şikâyetçi değildim. Her zaman kolay kolay ağlayabilen bir kız değildim ve biraz ağlamak iyi geliyordu.
Demem o ki, pes etmeyin. Günün birinde en güzelleri sizi bulacaktır.
Penceremin önünden kalkıp kapıya doğru ilerledim. Hâlâ televizyon sesleri geliyordu. Herkesin yatmasını bekliyordum yakalanmamak için. Telefonuma bildirim gelmesiyle irkilip sessizce kapıyı bilmem kaçıncı kez geri kapattım.
Miraç: Kızım yazalı tam yarım saat oldu.
Miraç: Sen gelemiyorsan biz geliriz ve bahane olarakda 'kusura bakmayın bu saatte rahatsız ettik. Tabiki edeceğiz burası bizim kankamızın evi. Kızınız hamile olduğunu söyledi ve bizde basmaya karar verdik. ' aynen bu cümleleri söylerim.
