GECENİN NEZDİNDEKİ AY

XV - BAŞLANGIÇ

Ailemin beni arkalarında bırakmaları çok olmuştu. Şimdide ben onları arkamda bırakıp kendime kurduğum hayata adım atıyordum. Yeni bir şehir, yeni bir düzen beni o hayattan uzaklaştıracak mıydı bilmiyordum fakat bunun için çaba göstermek benim elimdeydi. Geçmişimin en büyük yarasını taşıyordum. Beni hayatlarından çıkaran ailemin terk etmeleriydi bu. Elimdeki valizi kenara koydum. Barış, kendimi toparlamamı bekledi. Bu durum çok sürmedi.

"Beni sık sık haberdar ediyorsun tamam mı? Eğer Oğuz gelirse haberim olacak. Manyak o adam, içeriden kaçar falan..." İçeriden kaçmasına gerek yoktu, o girdiği yerde bile beni rahatsız etmeyi pek ala başarırdı.

"Tamam abicim." Dalga geçtiğimi bildiği için kaşlarını çattı. Biraz olsun iyi hissetmek için bir şeyler yapmam gerekiyordu. Neşeli gözükmeliydim, en azından Barış'ın içi rahat etsin diye bunu yapmalıydım. Aklı ben de kalırsa içim rahat ermezdi. Cüzdanını çıkardı ve kart uzattı.

"Bunu alamam."

"Aymira, farkındaysan üzerinde beş kuruş yok." Doğruydu. Babam sayesinde ortada böyle kalakalmıştım. Sonra cüzdanında ne kadar para varsa çantama koydu. Verdiği para çok fazlaydı. Tam ağzımı aralamıştım ki, "Bak şimdi ya, hadisene kızım git artık. Abini kızdırıyorsun," dediği an gülüşüm çoğaldı. Sıkıca sarıldım. Sanırım bu süre zarfında Barış'la uzak kalmam benim için en zor olanıydı. O da duygusaldı biliyordum.

Gözlerime bile bakmadan arabasına geçti. Binaya girmemi bekledi, onu bekletmeden binaya girdim. Son kez geriye baktığımda yanağındaki ıslaklıkları gördüm. Yine öz abim olmasını ne çok isterdim dediğim yerdeydim. Gülümseyerek el salladı. Elinde olsa yanımdan ayrılmazdı ama böyle yaşanmazdı ki. Bana başka şehre gidelim dediğinde bile ciddiyetini bildiğimden ona asla hissettiklerimi belli etmemeye çalışıyordum. Ona gidelim desem hiç tereddüt etmez giderdi benimle. O, benim hayatımdaki en güzel insandan biriydi. Onun düzenini bozamazdım, o en azından kendi dünyasında yaşamayı bilen biriydi. Nefesimi düzene soktum. Artık bu dünyada bana ayrılan bir yer olacaktı. Adımladım. Sanki her adım atışım ıstırap vericiydi. Gözlerimi kapatıp nefesimi soluyarak ilerledim. Üçüncü kat olduğunu bilerek asansöre bindim. Kalbimin atışına engel olamıyordum. Karşılaşacağım kız nasıldı, beni nasıl karşılayacaktı merak konusuydu. Elimdeki bütün özgüveni binaya girerek sağladım.

12. dairenin önünde durdum. Çekingenliğimi kenara atıp zile bastım. Sanki yeni hayatımın yeni aralanan kapısıydı burası. Çok geçmeden kapı açıldı. Karşımda oldukça genç bir kadın duruyordu. Birkaç saniyenin ardından gülümseyip, "Aymira?" dedi soru sorarcasına. Tatlı sesiyle sıcacık oldum. Başımı salladığımda kocaman gülümsedi.

"Benim," dedim gülüşüne karşılık verip. Kenara çekildiğinde ayakkabılarımı çıkarıp içeriye girdim. Elimdeki valizi köşeye bıraktığımda önce ne yapacağımı bilmeden bana bakan Maşita'ya döndüm. İlk önce birbirimize yabancı kaldık ama çok geçmeden samimi tavrını ortaya koyup bana sarıldı. Yıllarca görüşmeyen iki dost gibiydik.

"Sabahtan beri Ruman beni aradı. Valla ben de merak etmedim değil." Aklıma gelmeyen telefonla, "Kapatmıştım, açmayı unutmuşum," deyip valizimle beraber ilerledim. Maşita, bana kalacağım odayı gösterince, "Sen biraz dinlen, daha sonra tanışma faslına geçeriz," deyince başımı sallayıp onaylamakla iktifa ettim. Yanımdan ayrıldığında ben de valizimi köşeye koyup öylece odaya baktım. Ev büyüktü. Kaldığım oda ise oldukça ferah duruyordu. Odanın ortasında toprak ve krem renklerinin hüküm sürdüğü orta büyüklükte bir yatak bulunurken hemen yanında aynı tonlarda bir gardırop bulunuyordu. Diğer tarafı büyük camekândan yapılmış ahşap kapıdan oluşurken kapı balkona çıkıyordu. Duvarlar mat gri renginden oluşurken tavan krem rengindeki straforla dekoratif edilmişti. Büyük bir avize büyük odanın uyumuna eşlik etmişti. Zeminde ise kilim vardı. Köşede duran çalışma masası ve ufak kitaplık işime yarayacaklar listesindeydi.