HİKAYE DÜZENLENMİŞ BİR ÇOK YER DEĞİŞMİŞTİR.
Defne & Selim
"Ben mi bir şey yaptım ? Sana umut verecek bir davranışım mı oldu benim ?"
Bakışları canımı acıtıyordu.
"Merak etme sen her seferinde yerimi bana çok güzel hatırlattın, umut vermeyi bırak he...
Başladığınız tarihi yazabilirsiniz. Keyifli okumalar.♡
Bölüm şarkısı: Billie Eilish - I Love You
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gölgene bak, beni anlamak istiyorsan; O kadar yakın, ama sana asla dokunamayan.
♡♡♡
"Durgun gökyüzü altında mezarların etrafında şöyle bir gezindim. Fundalarla çançiçekleri arasında uçuşan pervanelere baktım. Çimenler arasında soluk alan usul rüzgârı dinledim, insan nasıl olur da bu güzel yerde uyuyanların uykularında rahat bulmadıklarını düşünür? diye şaşırdım."
Kitabı sakince kapatıp komodinimin üzerine bıraktım ve derin bir nefes aldım.
Her bitirdiğim kitaptan sonra bir süre hayatıma adapte olmakta zorluk çekerdim. Özellikle de hikayenin içinde kendimden bir şeyler bulduysam.Karakterlerin yerine kendimi koyar,onlarla beraber yaşardım.Kimi zaman başrol olurdum,kimi zaman tek bir paragrafta adı geçen öylesine biri.Kitap bittiğinde her şey yoluna girmiş,olmam gereken kişi olmuş,aradığım şeyi bulmuşsam hele de bir süre o dünya da yaşamıma devam ederdim.
Dışarıda içimde ki tatlı burukluğa eşlik eden şiddetli fırtına devam ediyorken,beyaz pamuk parçalarını andıran kar yeni yeni atıştırmaya başlamıştı.
Yatağımdan uyuşuk hareketlerle kalkıp, sandalyenin üzerinde duran kalın ,yün hırkamı giyindim.Parke zeminin soğukluğu çıplak ayaklarımı üşütüyordu.
Başucumda ki gece lambasının aydınlattığı odamın büyük penceresine ilerleyip perdeyi araladım. Hiçbir hareket bulunmayan ıssız sokakta,ufacık yaşam belirtisi görmek istercesine dolandı gözlerim.Gecenin 3'ü olduğunu düşünürsek bu ölüm sessizliği çokta şaşırtıcı değildi.
Evlerin ışıkları çoktan sönmüştü. Sokak lambasının yetersiz ışığı gecenin karanlığını cılızca aydınlatmaya çalışıyorken karanlık bir girdap gibi içine çekiyordu insanı.
Kitap okumaktan acıyan gözlerimi ovuşturup,titreyen bedenimi ısıtmak istercesine üzerimde ki hırkaya iyice sarıldım.Yine uyku düzenimi bozmuştum.
Yarın sabah uyanamadığımda annemin çemkirmelerini işiteceğimi düşününce sıkıntıyla yüzümü buruşturdum.
Ne yapayım bir kitaba ya da bir filme başlayınca onu bitirene kadar uyuyamıyordum işte benim suçum muydu bu canım? Ama evet pek sağlıklı bir durum değildi. Cezasını sabah erken uyanmanız gerektiği zamanlar fazlasıyla çekiyordunuz.
Bakışlarım rastgele döşenmiş odamda dolandı. Yatağımın arkasında kalan duvar ailem ve arkadaşlarımla çekindiğim fotoğraflarla doluydu. Daima yanık olan sarı led ışığım, komodinimin üzerinde duran küçük kaktüslerim,devasa kitaplığım ile bana göre kendine has anneme göre ise karman çorman bir odaydı. Her odama girdiğinde böyle genç kız odası mı olur diye başlardı.Benim dünyamdı burası.Bana ait tek yerdi. Ve bu şekilde mutluydum. Dağınık olmakta bir tarzdı bana göre.
