Under The Same Sky (#1) [UNEDITED]

.20

._.

"HELLO." Agad namuo ang luha sa mga mata ko.

"Ava?" Huminga ako ng maayos at ngumiti.

"Nasa trabaho ka?"

"Wala, why?" Junella asked. Tinakpan ko ang mata ko gamit ang braso ko at nagsalita.

"Come here. I need you." Then I burst into tears.

I waited for 2 hours. Then Junella arrived.

"Lock the door." Agad nangunot ang noo niya at inilibot ang tingin. Nagpameywang siya sa 'kin.

"Mukha kang kalansay. Oh!" Iniabot niya sa 'kin ang bag ng donut. Kinuha ko 'yon at kinain. "Linisin muna natin tong kwarto mo." Tumango ako.

Naligo ako at itinali ang buhok ko sa magulong bun at nagsuot ako ng maaliwalas sa tshirt at napakaiksing shorts.

We started to clean my room and put my dirty clothes on my washing machine. We change my bed sheets and my curtains. Even my bed color changed, from red to light blue. Junella said, that color will help me heal. Nag-iba rin ang ayos ng mga gamit sa loob ng kwarto ko. Ang dating bed na nasa tapat ng bintana ay nasa gilid na niyon. Ang dating malaking closet ko ay siyang naging shoe and bag cabinet ko. Nagpagawa si Junella ng open cabinet para sa mga damit ko. And yeah, It's perfect. And my car key is not in my room now. Nailagay sila sa opisina ko na puro alikabok. My side table is now color white. My sofa is now color light blue. My whole room became a shining room. Ang dating dark at medyo madilim, ngayon ay parang ang saya ng kulay.

Actually I hate bright colors but now, I actually love them. I used to like dark color such dark red. But It change.

My dark office became sunny office. It's now light yellow with a white lines. Napalitan din ang mga nakasabit na paintings sa wall. My black office table became white table. My red sparkly office chair became white simple chair. My office curtains became simple too. Puti lang na kurtina. Even the visitors chair changed. From gray to white. May isang mahabang lamesa rin ang nasa gilid ng mahabang sofa at doon nakalagay lahat ng pictures ko at ng family ko. Sa tapat na wall non ay ang family picture namin. Naglakad ako papunta sa office table ko at tinignan ang mga litratong nadoon.

Dalawa lang naman. Ang isa ay yung highschool picture ko na napakataba ko. At ang isa ay-

Picture of Me and Zanth.

Nakaputing sleeveless dress ako don at tila nililipad ng hangin ang buhok ko dahil may nakaharang na hibla sa mukha ko. Nakangiti rin ako don. Si Zanth naman ay nakayakap sa bewang ko at tila tumatawa. Nakalight blue siya na tshirt at magulo ang buhok niya. Agad kong ibinaliktad yon at pinunasan ang luha ko.

"Ava- bat ka umiiyak?" Patakbo akong hinawakan ni Junella sa kamay. Tinignan ko ang picture at naluluhang tinignan siya ulit. "Ay! Sorry. Oo nga pala. Andale alisin ko diyan." Pinigilan ko ang kamay niya.

"No, let that picture. Ako nalang yung magtatago." Sabay kaming naglakad pababa. May nakaluto ng pagkain at nasa lamesa na si Papa. Humalik ako sa pisngi niya at yakap ang sarili ko na umupo sa tabi ni Junella.

I remember the paperbag na galing kay Zanth ng araw na umalis siya.

"Ma?" Tumingin sa 'kin si Mama ng mailapag niya ang kare-kare at paksiw.

Zanth.

"Yes, Baby." Binasa ko ang pang-ibabang labi ko at inalis ang tingin sa paksiw at tumingin kay Mama.

"Natatandaan niyo papo ba yung paper bag?" Nag-isip siya at tumango.

"Nasira yung kare-kare eh. But nasa akin yung tupperware at paper bag. Ipapabalik ko nalang dito mamaya." Tumango ako at nag-umpisa ng kumain. Tahimik ako at hindi iniintindi ang pinag-uusapan ng tatlo.