Under The Same Sky (#1) [UNEDITED]

.19

._.

"Why? Zanth, why?" Tanong ko habang nakatulala sa dagat.

Nandito kami sa buhanginan sa harap ng dagat. Tahimik at dumidilim na ang paligid at tanging alon lang ang maririnig. Muli akong tumingin sakaniya ng hindi siya sumagot.

"Ano ba talaga ako sa 'yo?" Pinunasan ko ang luhang nalaglag mula sa mata ko. "Ano ba ako sa tatlong taon na 'yon?"

He looked at me.

"Zanth? Please. Tell me." Tuluyan ng nag-unahan ang mga luha ko. "It's too tight, Zanth. I can't breath."

"Ava." Naupo ako sa buhanginan at niyakap ang sarili ko. "I'm sorry." Tumingin ako sakaniya.

"Tell me. Ano bang kulang sa 'kin para hindi mo maipagmalaki?" Kinuha ko ang kamay niya at hinawakan 'yon.

"Wala-"

"Then why?" Pinunasan ko ang mata ko. "Why can't you be proud of me as your girlfriend?"

"Ava, let's break up." I was even more stunned by the absence of what he said. I looked at him slowly. He was looking at my feet.

"You're joking." I laugh.

"No, I'm not." I stood up and touched his cheek.

"Zanth?"

"Let's break up." Again. My tears fell from my eyes. One by one. Naibagsak ko ang kamay ko at isa ay napahawak sa noo ko.

"Bakit ka nakikipag break? Ayos naman tayo kanina ah! Ano to!" Sigaw ko sakaniya. Hinayaan kong umagos ang luha sa mata ko. Ang sakit.

"Ayokong masira ka, Ava. I don't want to ruin you. I don't want to destroy you." Nagugulat akong napatingin sakaniya ng makita siyang umiiyak. "I'm sorry."

"You already ruin me by saying those words, Zanth." I said in a whisper. It was as something sharp was piercing my heart. I can't understand the pain I felt. I was being stabbed even without a knife. "But, Zanth." He looked at me with a teary eyes.

"I'll honestly do anything for you. Even if will destroy me." I added. I closed my eyes and let the tears flow down my cheeks.

"Ikakasal na 'ko." My eyes widden.

Tumingin siya sa 'kin.

"A-akala ko ba. Hindi niyo itutuloy yon?" Nauutal at nagugulat na tanong ko. "Zanth? Sabihin mong hindi totoo 'yon. Just lie."

"No, Ava. I'm getting married."

"Bakit ba hindi ka muna mag sinungaling kahit isa-"

Hinawakan niya ang pulsuhan ko at umiiyak niya akong tinitigan.

"Dahil mas gugustuhin kong saktan ka sa katotohonan kesa sa kasinungalingan!" Mahigpit niyang hinawakan ang magkabilang braso ko habang nakatingin sa 'kin ng mata sa mata. My tears doesn't want to stop.

"Pero sana. Kahit isang kasinungalingan man lang. Tatanggapin ko." Naisandal ko ang ulo ko sa dibdib niya at tuluyang umiyak.

"Umalis kana." Lumayo ako ng kaunti at tinitigan siya. "Alis!" He turned his back and step away from me. I laugh. "Aalis ka talaga?"

"What? Because you said!"

Bumuga ako ng marahas na hininga at tumingin sakaniya.

"Ava, I'm tired. Gusto mo 'kong umalis. Aalis ako." Natawa ako at mariing pinagsiklop ang kamay ko.

"Gago kaba?!" Pilit kong pinipigilan ang luha ko pero hindi ko sila mapigilan dahil kusa silang lumalabas mula sa mata ko. It's too tight to hold on.