Codename: Alpha Zero

Chapter 35

MINA

Kasalukuyan akong nakatingin ngayon sa aking phone. The BlackMail app is in the home screen. Matagal na din noong huli ko itong nabuksan. Maybe because the Alpha Fleet focused on the war against the Omega.

Biglang may lumabas na number sa phone ko. Someone's calling. Unknown ang number nito.

"Hello?" pagsagot ko sa tawag.

"Hello? Mina?" hinihingal na sagot ng nasa kabilang linya. His voice sounds familiar.

Napakunot ang noo ko. "Excuse me? Pa'no mo nalaman ang pangalan ko?"

"This is Randy," pagpapakilala niya. "You know what? I don't have time for introductions. You need to get here quickly! Emergency!"

Magtatanong pa sana ako kaya lang ay binaba na niya ang tawag. A message suddenly popped up from the screen of my phone.

Unknown~
Simmons Hospital
Ground Floor, Room 015

Malapit lang ako sa ospital na iyon kaya hindi na ako nahirapan pa na magpunta doon. Lakad-takbo ang ginawa ko. Based on Randy's tone, this is really an emergency.

Hindi na ako nagtanong sa front desk at dumeretso na sa room na sinend sa akin ni Randy. I quickly opened the door.

Bumungad sa akin ang isang lalaki na nakahiga sa kama at mukhang natutulog. Nasa isang mahabang sofa naman si Randy at Marsh, along with the other Decades. They are not wearing anything to hide their faces. Sa Alpha Fleet na ospital naman ito kaya okay lang.

Napatingin sila sa akin nang ilang sandali bago muling bumalik sa kanilang ginagawa. Ang iba ay nakatulala lang, habang si Randy at Marsh ay nakatingin sa hospital bed.

I went near the hospital bed. I saw Al resting there. May dextrose na nasa tabi niya at meron ding nakasuot sa kaniya na device na nakakonekta sa oxygen.

I felt someone walked to me. Hinawakan niya ako sa balikat.

"They set us up," panimula ni Marsh. "Al inhaled too much of the poison gas kaya mas matagal siyang maka-recover kaysa sa amin."

"The doctor said pwede siyang magising after five days," Randy added.

"Hindi ako makapaniwala na kaya nila 'tong magawa sa pinakamalakas na Alpha," I said.

"They can't," napatingin ako kay Marsh dahil sa sinabi niya. "They can do that to us, but to Al? No. Sinalo lang talaga kami ni Al nang mangyari 'yon kaya siya ang napuruhan. If Al was to fight them alone, he would win with just a few scratches."

I don't have any doubt in what he said. Nakita na ng mismong mga mata ko kung gaano kalakas si Al. Baka nga kaya niyang matalo ang buong Pentagon nang mag-isa.

Come to think of it, I don't remember Al fighting alone with one of the Pentagon. Siguro ay nakalaban na niya sila pero hindi ko lang alam. I'm just a Chaser after all.

Nag-stay pa ako sa room ni Al for some more minutes until Ate Mincy asked me to join them for lunch.

We went to the hospital's cafeteria. Naging tahimik ang pagkain namin. Of course it is unusual to see the Decade silently eating together. Kadalasan ay may magbibiro o kaya ay may magsisimula ng mapag-uusapan.

I observed all of them. Wala talagang balak na magsalita. Naisip ko na hindi na rin ako magsasalita. Baka hindi nila magustuhan kung magbibigay ako ng topic na mapag-uusapan.

"I hate this silence," Farrhein finally speaked. "What's our move?"

"Kailangan makaganti tayo sa kanila," Laire said. "They will definitely not get away with this!"