Codename: Alpha Zero

Chapter 38

MINA

Marsh went out the car after saying those words. I was left dumbfounded.

Kasabay ng paglabas ko sa kotse ni Marsh ay ang pagsabi ko ng pangako sa sarili ko na hinding-hindi na ako sasakay sa kahit anong sasakyan basta't si Marsh ang magmamaneho. I don't want to die early just because of a car crash. That's too horrible.

Dumeretso kami sa elevator. Marsh pressed the button and the elevator doors closed. Nagre-reflect sa bawat sulok ng elevator ang mga sarili namin. That's the time that I noticed that we are only two here.

"Iniwan mo si Randy?" tanong ko.

"Did you really think that the hospital will allow someone like him to enter?" patanong na sagot sa akin ni Marsh. He has a point. Bakit nga naman magpapasok sa ospital ng isang lasing na lalaki? Baka kung ano pa ang gawin no'n.

Pagbukas ng elevator ay lumabas agad kami at dumeretso sa Room 015. Pagpasok namin ay wala kaming nadatnan na kahit sino maliban nalang sa lalaki na nakahiga sa kama.

Lumapit kami sa kaniya at tiningnan siya. I felt a pain in my chest when I saw him. Gustung-gusto ko nang makita kang gising.

"Don't cry," Marsh said. Napahawak ako sa pisngi ko. Hindi ko napansin na may luha na pala na tumutulo dito.

Nagulat ako nang bigla niyang kalabitin ang braso ni Al ng maraming beses. He even punched the side of his body. Nang makontento ay bumuntong-hininga.

"Fine!" he sounded as if he surrenders. "You owe me big time, man."

Matapos niyon ay lumabas siya ng kwarto. Nakakunot pa ang noo ko dahil sa inakto niya. Is that how hard he miss Al?

I looked back to Al. He is still sleeping peacefully. "Gumising ka na diyan," pagkausap ko sa kaniya kahit pa alam ko naman na hindi siya sasagot. "All of us miss you. All of Us needs you especially at this time. We need the best Alpha we have. Hindi na namin alam kung anong gagawin. Please, wake up."

I suddenly remembered our relationship at first. Nang hindi ko pa alam ang tunay nilang katauhan. Bawian lang sa mga pranks. Asaran hanggang sa may mapikon. Because of that, we got closer to each other. More closer than we should have.

"Don't cry," napalingon ako sa likuran ko. I thought Marsh came back but there is no one who entered the room. "Hey, look at me."

Dahan-dahan akong napalingon sa harap. Then my eyes met the eyes of the man I am thinking of right now. I blinked a few times to confirm that I am not hallucinating.

"G-Gising ka na?" naninigurado ko pang tanong. Although obvious naman na ang sagot.

"What do you think?" he answered and smiled back at me. "Miss me?"

Hindi ako nagsalita at basta nalang siyang niyakap. I hugged him very tightly. Baka hindi pa siya makahinga dahil sa higpit ng pagkakayakap ko sa kaniya.

"Gosh, you really missed me that much?" tanong niya matapos ang ilang segundo. He hugged me back.

Umalis ako sa pagkakayakap sa kaniya at hinampas siya. "Pinag-alala mo 'ko!" I crossed my arms on my chest, pouted, and looked away. Narinig ko siyang tumawa ng mahina dahil sa ginawa ko.

"You can't fool me. You're not that type of girl," sabi ni Al. Napatingin ako sa kaniya. "You're the type of girl who looks tough both inside and outside. Palaban, kumbaga. Hindi basta-bastang magpapatalo."

Pinangunutan ko siya ng noo. "Is that a compliment or an insult?"

He smirked. "Depends on how you understand it."