The Ghost Of Our Past |Luke Patterson ◦ 𝖳𝗋𝖺𝗇𝗌𝗅𝖺𝗍𝗂𝗈𝗇

Ten, który odszedł

Wyciągam ramiona, próbując dosięgnąć brata, ale znikam, zanim nadarzy się okazja, kończąc w tym samym pokoju, do którego trafiliśmy, gdy umarliśmy.

Stoję bezradnie, wciąż w sukience i butach, a łzy spływają mi po twarzy.

Nie ma mnie. Zniknęłam.

Nie ma sposobu, żebym mogła do nich wrócić. Do mojego zespołu. Przyjaciół. Rodziny. 
I oczywiście, żeby dobić mnie jeszcze bardziej, na jednej ścianie wyświetlane jest życie chłopaków i Julie.

Widzę tylko smutne twarze. Mój brat wygląda na załamanego, stojącego nieruchomo, gdy patrzy, gdzie stałam. Julie szlocha, a jej całe ciało drży, gdy klęka na podłodze.
Reggie siedział pod ścianą z pustym wyrazem twarzy, a potem pojawił się Luke. Po twarzy spływały mu łzy, kiedy siedział na kanapie, delikatnie szarpiąc nową gitarę, którą mi kupił.

Przysuwam dłoń do ust, tłumiąc ciche szlochanie, które wydobywa się z moich ust, gdy zsuwam się po ścianie, nie mogąc odwrócić wzroku. Ci ludzie byli moją rodziną, a teraz... Nie ma mnie.

— Summer after high school, when we first met
We'd make-out in your Mustang to Radiohead — śpiewam cicho, obserwując, jak wydarzenia układają się przede mną.

Noc mijała i powoli zespół rozpadał się, wyruszając, aby robić swoje, kiedy ja siedziałam i ich obserwowałam.

~ ~ ~

Minął kolejny dzień. Kolejny dzień kiedy byłam uwięziona w tym głupim pokoju, nie mając dokąd pójść, a jedyne, co mogłam zrobić, to patrzeć, jak moi przyjaciele zajmują się swoim codziennym życiem.
Trochę im zajęło przyzwyczajenie się do tego, że mnie tam nie było.

Kiedy ćwiczyli, widziałam Luke'a patrzącego w lewo, jakby patrzył na mnie, tylko po to, by zdać sobie sprawę, że mnie tam nie ma.
Chodzili, żeby ustawić mój statyw mikrofonowy, tylko po to, żeby zdać sobie sprawę, że mnie tam nie ma.
Julie odwracała się, żeby na mnie spojrzeć, tylko po to, żeby zdać sobie sprawę, że mnie tam nie ma.

Zmienili się i zachowywali tak, jakby już ich nic nie obchodziło.

— Used to steal your parents liquor and climb to the roof
Talk about our future like we had a clue
Never planned that one day I'd be losing you — mamroczę, obserwując ich, gdy jestem zwinięta w kłębek z rękami owiniętymi wokół moich nóg.

Nienawidziłam tego. Nienawidziłam tego przekonania, że ​​utknę tutaj na zawsze.

Bezsenne noce. Albo dni. Już nawet nie wiedziałam. Nie wiedziałam, jak długo to trwało, a jedyny sposób, w jaki zabijałam nudę, to patrzenie na ekran.

~ ~ ~

Mija kolejny dzień i widzę, że zespół gra dziś wieczorem na koncercie.

Uśmiecham się. Żyją dalej. Choć mnie to zasmuca, jestem z nich dumna. Jestem dumna, że mogą przez to przejść.

Jeszcze tej samej nocy poszli na koncert. Julie chwyciła mikrofon i przeszła na przód sceny, podczas gdy wszyscy szaleńczo wiwatowali.

— Dziękujemy wszystkim za przybycie — zaczyna Julie, spoglądając na wszystkich.

Na widowni widzę jej tatę i brata, a także Flynn.

— Ta piosenka jest dedykowana bardzo wyjątkowej dziewczynie, która pojawiła się w moim życiu. Pomogła przywrócić mi muzykę i nigdy nie będę w stanie pokazać jej, jak bardzo jestem za to wdzięczna.

Aww, to słodkie. Napisała kolejną piosenkę dla Flynn.

— Niestety, nie ma jej już z nami — Julie kontynuuje, połykając rosnącą gulę w gardle.

Chwileczkę...

— Pomogła mi tak bardzo i kocham ją. Razem z zespołem jesteśmy już na zawsze wdzięczni za wszystko, co dla nas zrobiła i wiem, że obserwuje nas z góry. Więc wiesz, że to jest dla ciebie. Kochamy cię, piękna dziewczyno — mówi ze łzami w oczach.

Ocieram łzy z twarzy, kiedy zaczyna śpiewać „Beautiful Girl", a reszta zespołu zaczyna grać.
Widzę wiele zmieszania w tłumie, gdy rozpoznają piosenkę, ponieważ teoretycznie Bobby to wydał.

Ale i tak to grają i grają lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Klaszczę i głośno wiwatuję, chociaż nie słyszą mnie. Gdy zespół się kłania, a chłopcy znikają ze sceny.
Cały tłum szaleje i byłam pewna, że Julie patrzy prosto na mnie.

~ ~ ~

Minęło kolejne kilka dni i cały zespół powoli wraca do dawnego rytmu. Nie mogłam być bardziej szczęśliwa.

Julie znów wróciła do szkoły, która swoją drogą szumiała z powodu występu z poprzedniej nocy, ake Flynn zawsze była przy niej.

— Nie udało jej się? — pyta Flynn, na co Julie kręci głową, gdy idą razem w ciszy.

Następnie obraz się zmienia i widzę, jak mój brat siedzi na moim dawnym łóżku na strychu, trzymając w dłoniach moją ulubioną kurtkę, a łzy płyną po jego twarzy.

— Tęsknię za tobą, As. Tak bardzo za tobą tęsknię. Tak cholernie cię przepraszam — szepcze.

Łzy mi grożą, że opuszczą moje oczy, gdy oglądam jego słowa i tak bardzo chcę iść, przytulić go i powiedzieć, że wszystko jest w porządku. Ale nie mogę.

— In another life, I would make you stay
So I don't have to say you were the one that got away
The one that got away

Ale to ja odeszłam.