The Ghost Of Our Past |Luke Patterson ◦ 𝖳𝗋𝖺𝗇𝗌𝗅𝖺𝗍𝗂𝗈𝗇

Ty i ja do końca

Po około tygodniu zaczynam zauważać, że życie zespołu powoli wraca do normy. 

Znowu przez większość popołudnia robią próby, Reggie spędza czas z Rayem. 
Moja biała gitara stoi na wystawie w rogu pokoju, a wokół niej są zwiędłe kwiaty i kilka ręcznie robionych kartek. 

Uśmiecham się delikatnie, zauważając sposób, w jaki to upamiętnili. Kocham tych chłopaków. 

Siadam na ziemi, wzdychając z irytacją, że nadal mam na sobie te same ubrania.  Sukienka i buty.  Chociaż z jednej strony to dobrze. To była ostatnia rzecz, jaką miałam na sobie, zanim kopnęłam w kalendarz... Znowu.

— O mój Boże. Chciałabym mieć swoją gitarę — mruczę, znudzona. 

Nagle moja biała gitara ląduje na moich kolanach.  Patrzę na to zszokowana. 

Co się właśnie wydarzyło?  Jak to się stało? 

Położyłam ją na ziemi i wstaje na równe nogi, stwierdzając, że moja obecna sytuacja jest jeszcze bardziej powalona, niż przypuszczałam.

POV trzeciej osoby

— Ej, ludzie? — pyta Alex schodząc po schodach. — Gdzie jest gitara Ally?

—Co masz na myśli mówiąc „gdzie jest gitara?" — pyta Luke, nie ruszając się z kanapy. — Jest w rogu... Gdzie do cholery jest gitara Ally? — pyta, nie wierząc własnym oczom, że jej brakuje.

— No wcale o to przed chwilą, nie pytałem — mruczy sarkastycznie Alex.

— Reg, dotykałeś gitary Ally? — pyta Luke, wstając i rozglądając się.

— Nie... Dlaczego? — pyta, nieświadomy sytuacji, która się dzieje.

— Co za osioł — mówi Alex, uderzając się w czoło.

POV Ally

Obserwuję ich spotkanie, całkowicie zdumiona faktem, że to zauważyli.  Więc jeśli mogę przywołać moją gitarę, czy to oznacza, że ​​mogę ją odłożyć? 

Dobra gitaro, wracaj do garażu. 

Patrzę na to przez chwilę, zanim zniknie. Dysząc, odwracam się do ekranu i patrzę, co się dzieje.

POV trzeciej osoby

— Stary, wróciło! — mówi Alex, uderzając Luke'a w pierś i wskazując miejsce, w którym jest gitara.

— Nie sądzisz, że to...? — Luke mówi, że pytanie zawisło w ich powietrzu. 

Patrzą na gitarę, jakby migotała, a uśmiech pojawił się na twarzach wszystkich trzech chłopaków. 

— To ona. To naprawdę ona — mówi cicho Luke, podchodząc do stojaka na gitarę i patrząc w niebo. — Tęsknimy za tobą, Als. Każdego dnia. Ale wiem, że tu jesteś. I że zawsze będziesz z nami —mówi.

POV Ally

Uśmiecham się, obserwując ich radosne reakcje na ruchy mojej gitary i nie mogę się powstrzymać przed łzą spływającą po mojej twarzy, kiedy słucham krótkiej przemowy Luke'a. 

Nagle w mojej głowie rodzi się pomysł.

— Potrzebuję marker — mruczę, krążąc wokół. 

Trwa to chwilę, ale wkrótce przedmiot spada na podłogę. 
Krzyczę z zachwytu i podnoszę go. Słowa przychodzą mi do głowy i piszę je ładnymi, płynnymi literami wzdłuż gitary. 
Zamykając zakrętkę, pozwoliłam, by pełen satysfakcji uśmiech pojawił się na mojej twarzy, gdy chciałam, aby moja gitara wróciła do garażu.