what a beautiful teacher! || hwitae

21

Eski günlerdeyken neden var olduğumu sorguluyordum. Neden diyordum kendi kendime. Ama bir sonuca ulaşmanın ne kadar zor olduğunu biliyordum. Yine de çok ısrarcıydım kendime. Cevapsız kalacağını bile bile kendime soruyordum. Senin yaşama amacın ne Kyun? Bilmiyordum işte. O zaman neden soruyordun? Çünkü arıyordum. O kadar çok aramama rağmen bulamamıştım ama zamanla fark etmiştim ki bir yaşama amacım vardı. Beni buraya bağlayan hâlâ bir şeyler vardı. Sevdiklerim benim yaşama amacımdı. Bu yüzden hâlâ nefes alıyordum. Adını tek tek saymak istemediğim bir çok insan beni her gün daha fazla iyileştiriyordu. İşte bu yüzden vardım. 

Son zamanlarda en çok nefes almamı sağlayan kişi ise Taeyang'dı. Yanındayken bütün amacım oymuş gibi hissediyordum. Onu ilk gördüğüm andan beri bütün hayatım değişmişti. Ama bunların hepsini zilyonuncu kez düşünüyorum zaten. Sadece anlamak istiyorum, neden? Onu bana farklı kılan şey ne? Bilmiyorum belki de önceki hayatımızda da birlikteydik. Bu tanıdıklık hissini açıklıyordu. Belki de sadece kalplerimiz tanışıyordu. Bilmiyordum işte. Yine de önceden tanıştığımıza inanıyordum. 

Onun yüzüne bakarken kendimi huzuru bulmuş gibi hissediyordum ve bunu hayatımda ilk defa yaşıyordum. O üzülünce veya sinirlenince kendimi onu taklit ederken buluyordum, en doğrusunu o bilirmişçesine onu takip ediyordum. İşte bu çok fenaydı. Hayır sadece bir hayranlık değildi, biliyordum. Zaten bazen aşkı sadece kendi kafamızda oluşturduğumuza inanıyordum. Yani eskiden. Lakin şu an kesinlikle böyle düşünemiyordum. Bu yaşadığım duyguların o kadar açıklaması yok ki şaşırıp kalıyordum. Aşıktım işte. İnsan celladına nasıl aşık olurdu bilmiyordum ama beni bir kaşık suda boğsa bile çırpınmayacağımı biliyordum. Bu hissi tadacağıma da inanmazdım bir zamanlar. En derinden canımın acıdığını görmek beni bir şeyleri düşünmeye itiyordu. 

Elimde telefonla saatlerdir odamın penceresinden sokağı izliyordum. Arada sırada da telefonu kontrol ediyordum. Bir arama, belki bir mesaj. Ufacık bir şey istiyordum. Bir nokta bile yazsa kendimi iyi hissedecektim. Ama bu sabahtan beri konuşmuyorduk. Yani Baek Juho'yu gördüğümüzden beri. İçimde çok kötü bir his vardı. Rahat uyuyamayacağımı çok iyi biliyordum. Aramalı mıydım? Belki de. Ya da sadece onun iyi hissetmesini beklemeliydim. Ona zaman tanımalıydım. Eminim kendini daha iyi hissettiğinde beni arayacaktı.

Odamın kapısının bir anda açılmasıyla irkildim. Kim geldiğine emin olsam da arkamı dönme ihtiyacı hissetmiştim. Gülümseyerek bana bakıyordu kuzenim her şeyden habersiz. Kapıyı arkasından kapatıp yanıma gelmeye başladı.

''Ee, anlat bakalım. Nasıl başladı? '' diyerek yatağımın ucuna oturdu. Penceremin kenarında duran koltuğa kendimi attım. Uzun süredir ayakta beklediğim için bacaklarım ağrımıştı. Sadece durmak istiyordum. Cevap vermek istemiyordum. Kafam o kadar doluydu ki arkadaşlarımla bile ilgilenememiştim doğru düzgün her ne kadar yolcu ederken saatlerce ağlasam da. Uzun bir süre görüşemeyeceğimizi biliyordum. Çok kısa da olsa birbirimizi görmek iyi hissettirmişti bana. Hala neden üç gün için buraya geldiklerine anlam veremiyordum yine de sorgulamak istememiştim. Sadece yanımda olmaları yeterliydi. 

Ben konuşmayınca tekrar konuşma ihtiyacı hissetti herhalde ve soru sormaya devam etti.

''Kyun, söylesene. Ne zaman sevgili oldunuz? Ne zamandır beni ayakta uyutuyorsunuz?'' dedi kızıyormuş gibi yaparak. Yüzüme aval aval bakıyordu. Ama bir yandan gülümsüyordu. Birazdan neşesinin içine edecektim.

''Hyung, bugün Baek Juho bizi gördü.'' dedim kalınlaşmış sesimle ve dolmuş gözlerimle ona baktım. Aniden gözleri büyüdü ve ayağa fırladı. Bu duruma verilecek en hafif tepki bu sayılırdı. 

''Siktir, ne?'' dedi sesini ayarlayamayarak. Ne diyeceğini şaşırmış görünüyordu. Gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı. Gerçekten kötü bir şey olmak zorunda mıydı ki? Ne olurdu sanki hiçbir pürüz karşıma çıkmasaydı?