what a beautiful teacher! || hwitae

27

Birinin bakışlarından ne demek istediğini anladığınız olmuş muydu hiç? Belki de anladığınızı sandığınız? Göz gözeyken hissettiklerinizi aslında kendi kafanızda sanki o bunu düşünüyormuş gibi düşünmekten öte değil bana kalırsa. Bana bakışlarındaki özlemi kendi kafamda yarattığımı düşünüyordum, çünkü ben de o özlemi hissettiğim içindi. Evet bu kesinlikle böyleydi.

Sanki beni hayatında ilk defa görüyormuş gibi gözlerini üzerimden ayırmıyordu. Ona sorsanız benim için aynı şeyleri söyleyemezdi ama. Sınıfa geldiğinden beri somurtmuş bakışlarımla onu izliyordum. Bir mimik dahi oynatmamıştım. Oysa hislerimi onun kadar belli etmek istesem de bunu yapmak içimden gelmiyordu.

En son teyzemin evindeyken attığım mesajdan sonra hiç konuşmamıştım onunla. Artık kızgın değildim ama yüzyüzeyken de dinlemek istiyordum onu; mimiklerini görmek, ona inanmak ve ona sığınmak istiyordum. Ondan kaçmak isterken bile ona sığınmam kaderimin bir oyunuydu ya da kaderimizin. Sanki çöldeydim ve susuz kalmış gibi hissediyordum, onu öpersem hepsi geçecek gibiydi. Evet, evet. Buna ihtiyacım olduğuna oldukça emindim. Yaşadığım onsuzluk hissi kaburgalarımı üşütüyordu. Sıcaklığıyla sarmalasın istiyordum beni. Ve bu yüzden onu terk edemeyeceğimi böyle anlamıştım. Dönüp dolaşacağım evim yine oydu.

Oturduğum sıranın üstüne bakıp gülümsedim boş boş. Ona bakıp gülümsemek istemiyordum. Chanhee, sanki gülüşümü görmüş gibi koluma vurdu. Bu ara matematik derslerini pür dikkat dinlediğini fark etmiştim ve beni de sık sık uyarıyordu, en azından okula gelmeye karar verdiğim zamanlarda.

Akademik başarı peşinde koşmak istemiyordum sanırım. Gelecek için bazı planlarım kafamda oluşmaya başlamıştı ama yine de yarın ne olacağını bilemezdim. Belki karar değiştirebilirdim ama çok farklı bir yöne gidebileceğimi zannetmiyordum.

Bu yaştayken sahip olduğumuz kaygılar, bizi daha da yaşlandırıyordu. Sınav stresi ve okul bitince hissedeceğim o boşluk hissi... bilmiyorum sanırım en çok yine onu göremeyeceğim için üzülebilirdim. Öte yandan arkadaşlarıma olan bağlılığım da üzüleceğim konulardan birisiydi ama bu kadar. Boşluğumun temelinde bile o olacaktı. Öte yandan akranlarımı düşündüğümde onlar için üzülüyordum, bu uğurda burunları kanayana kadar ders çalışıyorlardı ve bu sayede iyi bir üniversite kazandıklarında tatmin olmuşluk hissiyle ne acılarla ve stresle bu noktaya geldiklerini unutuyor, üniversitede de çalışmaları hatta daha fazlasını yapmaları gerektiğinde bu onları daha da yaşlandırıyordu. Sanırım bu yaşlanma durumuna fazla takılmıştım. Yaşlanmak derken söylemek istediğim, hayati çırpınışlarımızın bizi daha da yıprattığını ve belki de otuzlarımızdayken kendimizi en az altmış yaşında hissedecek olmamızdı. Kendi şahsım adına bunu yaşamak istemiyordum. Otuzlarımdayken de öyle hissetmeliydim yoksa yaşamanın anlamı olmayacaktı. Ve mümkünse Taeyang'la olmalıydım. Asıl o zaman belki kendimi daha genç hissedebilirdim.

Konumuza dönecek olursak Chanhee, üniversite sınavı için ders çalışıyordu ve ben onun başarılı olacağını biliyordum. Her ne kadar onu ilk tanıdığım zamanlarda çok önemsemiyor gibi görünse de şu an hayli emek sarfediyordu ve bu da beni gururlandırıyordu. Umuyordum ki yaşamını kurarken bazı şeyleri gözden geçirirdi ve önceliklerini hiçe saymazdı. En çok dilediğim buydu onun için.

Koluma dokunan Chanhee'ye bakma ihtiyacı hissettim çünkü dikkatimi çekmeyi başarmıştı. Derse odaklan der gibi Taeyang'ı gösterdi çenesinin ucuyla. Bu sefer bakışlarım onun üzerindeydi. Arada sırada göz göze gelsek bile konsantrasyonunu bozmadan ders anlatabiliyordu. Bu yönünü her zaman tebrik etmek istiyordum çünkü tanıdığım en iyi matematik öğretmeniydi. Hayır, sevgilim olduğu için öyle olduğunu düşünmüyorum. Gerçekten öyle. Bir öğretmen olmanın ona nasıl hissettirdiğini merak ediyordum ya da öğrencisiyle birlikte olmanın. Başlı başına yanlış olduğunu bilsek de ayrılamıyorduk birbirimizden. İşte bu yüzden bu aramızda yaşanan şey aşktı. Benim bunu adlandırmak için başka bir kelimeye ihtiyacım yoktu.