let the colors /mgc

I know better now

Merhaba, merhaba! Okunmalar da yorumlar da oylar da gitgide çok azalsa da hala burada olanlara teşekkürler ve iyi okumalar!

Bayan Collins beyaz önlüğünü düzeltirken "Bugün nasılsın Amy?"diye sordu ve Amy'nin bakışlarının ona çevrilmesine sebep oldu. Amy, kırklarının ortalarında olduğunu düşündüğü doktoruna gülümserken "İyiyim, teşekkür ederim."dedi. İyiydi, iyi olacaktı.

Bayan Collins sandalyesine otururken Amy'nin kendi isteğiyle kısa kesilmiş ve tedavinin etkisiyle sağlıkla uzamaya başlayan saçlarına baktı. "Sevindim."dedi, "İyi gözüküyorsun."

Amy onu başıyla onaylarken yüzünde bir ay öncesindeki kadar eğreti durmamaya başlayan bir tebessüm parlıyordu. "Mektuplara devam ediyor musun?"

Amy, doktorunun sorduğu soru yüzünden bir an duraklasa da yeniden başını salladı ve hırkasının kollarını avuç içlerine çekerken "Evet."dedi, "Eskisi kadar sık olmasa da."

Bayan Collins ondaki gelişimden memnundu ve arkadaşları da dahil kimsenin beklemediği kadar büyük bir cesaretle iyileşiyor olması onu da şaşırtmıştı. Amy tüm yaşananlara rağmen azimli bir genç kadındı ve Bayan Collins onun mektupları kendi kontrolüyle azaltmaya başlamasını da çok doğru bir karar olarak görmüştü. Kliniğe ilk geldiğinde onun daha zor toparlanacağını ve bir hayaleti kovalayarak yaşayacağını düşünse de beklediği gibi olmamıştı ve işte buradalardı.

"Seni buraya çağırdım çünkü.."dedi, ellerini önünde birleştirip sıyrılmaya başlayan krem rengi ojelerine bakarken, "Sana izletmek istediğim bir video var."

Amy, siyah gözlerini doktoruna çevirirken kaşlarını kaldırdı. Bunu beklemiyordu. Bu odaya geldiğinde genelde havadan sudan sohbet etmek bahanesiyle Amy'nin gelişimi kontrol edilir ve Amy bir çift göz başta olmak üzere bir çok göz tarafından yakından takip edilen hareketlerini iyileşiyor olduğuna inanılır olması doğrultusunda titizlikle seçerdi.

"Öyle mi?"dedi, merakını gizleme gereği duymadan. Bayan Collins odanın mavi mobilyaları ve duvarlarıyla uyumlu beyaz çalışma masasının çekmecesini cebinden çıkardığı küçük bir anahtarla açarken Amy onu izliyordu. Bayan Collins siyah, küçük bir telefon çıkarırken boğazını temizledi ve onu olduğundan yaşlı gösteren kemik gözlüklerini burnundan gözüne doğru kaldırdı.

"Bu video.."dedi, işaret parmağını ekranda gezdirirken, "Bir konser videosu."

Amy kalbinin teklediğini hissetti. Michael'ın olduğu bir videoyu izleyeceğini umarak ve bundan hem korkup hem bunu delicesine isterken yüzüne kocaman bir gülümseme yayıldı. Bayan Collins onun tepkilerini izlerken telefonun ekranını Amy'e çevirdi ve Amy'nin yerinde hareketlenip tüm dikkatini ekrana çevirmesini bekledi. Amy avuç içlerine sıkıştırdığı hırkasını panikle çekiştirirken Bayan Collins kontrollü bir şekilde videoyu başlattı ve büyük bir gürültü odada yankılandı.

Amy'nin gözleri Michael'ı ararken ekranda gözüken sahnede gezindi ve sahnede her zaman onun bulunduğu yer olan sol köşede onu göremeyince duraksadı. Sahne ışıkları bir anda yandı ve Amy ne kadar uzun zamandır bu görüntüyü görmediğini düşünmeden edemedi. Sahnede artık Michael'ı görememek göğüs kafesine bir ateş kümesinin düşmesine sebep olsa da çocukların yeniden sahnede olması onu mutlu etmişti. Bayan Collins'in onu izleyen ela gözlerine kısa bir an için bakıp gülümsedi.

Luke, bir hayranın kamerasından çekildiği belli olan görüntüde mikrofona yaklaşınca Amy yüzünü telefona biraz daha eğdi. Luke, üzerindeki kırmızı gömleğin yakasını ve kulaklığını düzeltirken "İşte yeniden buradayız.."diye mırıldandı ve sesi o kadar az geldi ki konserdeki herkes bir anda susup Luke'un açıklayacağı şeyin ağırlığıyla beklemeye başladılar. "Hepinizin bildiği gibi.."Luke boğazını temizledikten sonra öne eğdiği başını kaldırdı ve yaşlı mavi gözleri parladı. "Çok da uzun olmayan bir süre önce Michael'ı kaybettik. O bizim sevgi dolu gitaristimiz, biricik dostumuz ve şahane bir insandı."