let the colors /mgc

back to black

Merhaba! Bu gecenin ikinci bölümü oldu, bu bölüm senin için sevgili butterfly, hala burada olduğun için teşekkür ederim. Açıklama bu kadar, umarım seversiniz, iyi okumalar, boool yorumlar!

2019 Mayıs

*

68 gün. 

Michael Clifford bu dünyadan ardında iki aşık, binlerce tutkulu hayran, onlarca kalbi kırık dost ve bir fetüs bırakarak ayrılalı tam olarak 68 gün geçmişti.  Amy için bu, 68 uykusuz gece, 68 berbat gün anlamına geliyordu. 

36 gün.

Amy, ablasını hiçbir açıklama yapmaksızın ardında bırakıp Jennifer'ın yanına yerleştiğinden beri geçen 36 gün. Ablasının Amy'e ulaşmaya çalıştığı, kendisini neden yeniden bırakıp gittiğini anlamadığı ve Amy'den de bir açıklama bulamadığı, 18.günü doldururlarken Amy'nin telefon numarasını değiştirmesi ile aralarına bir set çeken; 36 koca gün. Jennifer ve Amy'nin, Michael'dan kalan tek parçaya kutsal bir emanetmiş gibi tutundukları 36 gün. 

23 gün.

Amy'nin Jennifer'ın ağzından Luke ismini duymasının ardından geçen 23 gün. Luke'un Jennifer ve Michael'ın ilişkisinden haberdar olduğunu, Michael'ın ölümünün ardından Jennifer'a bir ihtiyacı olup olmadığını tam üç kez sorduğunu öğrendiği 23 gün. Jennifer'ın hamileliğinden haberi olmasa da, bu hamileliğe sebep olabilecek her şeyin yaşandığını Luke'un bildiğini öğrendiğinden beri geçen 23.gün.

13 gün.

Amy'nin Jennifer'ın elini sımsıkı tutarak girmesini sağladığı ultrasonda, Michael'ın kızının kalp atışlarını duydukları andan beri geçen 13 gün. İkisinin de saatlerce ağlamasını ve geceler boyu hayata ve geleceğe dair planlar kurmasını sağlayacak olan "Bir kız!" cümlesini duymalarının ardından geçmiş olan 13 gün.

5 gün.

Jennifer'ın rahminde artık iki yıpranmış kadını hayata bağlayacak olan o küçük umudun, Michael'ın geride bıraktığı enkazın altında birbirine tutunmuş olan iki kadının gördüğü tek gün ışığının onları terketmesinin ardından geçen 5 gün. Jennifer'ın düşük yapmasının ardından geçen 5 gün.

3 gün.

Jennifer'ın sadece yaşayabilecek düzeyde yemek yiyerek ve hiç konuşmayarak yataktan çıkmadan geçirdiği 3 gün. Bu şehri ve ülkeyi terkedip, kaybettiği sevgilisinin ve kızının küllerini savurmak için çekip gitmeye ihtiyaç duyduğunu anladığı 3 gün.

Ve 2 gün.

Amy'nin Jennifer'ın gidişinin ardından düşüncelerinin ağırlığıyla olduğu yere çöktüğü, ne yapacağını bilemeden öylece beklediği 2 gün. Kimsenin aramadığı, kimsenin telefon numarasını dahi bilmediği 2 gün.

Ve birkaç saat.

Birkaç saat önce kendine gelebilmiş, Jennifer'ın yattığı çarşafları değiştirmiş, evi toparlamış, temizlemiş ve tüm eşyalarını da kendisiyle beraber alarak bir daha asla yeniden açmaması umuduyla kapatmıştı o evin kapısını. Jennifer'ın giderken kollarını ona sımsıkı sarıp, istediği kadar bu evde kalabileceğini kendisine söylediğini hatırladı. Yapmayacaktı.

Kalacak, yüzleşecek ve acısını yaşayacaktı. Jennifer'a söz verdiği gibi, onun çekip gittiği yerde asla onu anlatmayacak, kaybettikleri bebeği hiç ana rahmine düşmemiş gibi sayacaktı. Böyle olmalıydı. Bu kadar kayıpla, var olduklarını bile bile ve kabullene kabullene baş edemezlerdi. İkisi de.

İşte buradaydı.

Michael'ın arabasının direksiyonuna kafasını yaslayıp saçlarının önüne düşmesine izin verdi. Kendinde bu gücü bulamıyordu. Kendinde son 68 gündür, hiçbir şey için en ufak bir güç kırıntısı dahi bulamıyordu gerçi. Ama yapmalıydı işte. Gücü yoksa da, varmış gibi davranmalıydı.