İşte yeni bölüm ile karşınızdayım. Umarım herkes iyidir. Pandemi dönemi hepimizi zorluyor. Kendinize dikkat edin amannn.
Şimdi öncelikle şunu söylemeliyim. Burası kurgu dünyası ve bu akıl hastanesi de bir kurgu olduğu için mantık aramamanızı rica ederim. Bu akıl hastanesinde hayat var.
Ee o zaman artık, benden size
KEYİFLİ OKUMALAR...
&
"Bugünlerde ruhumda korkunç bir ur var Derinlerde sinmiş semirmiş bir sansar Sönmüş, tükenmiş ve bitmişti sancak Yani derinden, derinden"
Bazen hayat bizi yorar. Ne yapacağımızı bilemeyiz. Akışına bıraksak sürüklenip kaybolacağımızı bildiğimizden sürüklenip gitmemek için büyük mücadeleler veririz. Hayatımızı kontrolümüz dahilinde yaşayalım isteriz ama ne fayda...
Hayat mücadelem çok yordu beni. Düştüm. Kalktım ve yine düştüm. Neydi benim mücadelem? Koşuyordum. Evet ama nereye? Ne zamana kadar koşacaktım?
Dizlerim kan içindeydi. Kimse yaralarımı sarmamıştı. Düştüm diye yine ittirildim. Ben de herkes gibi ağlamak yerine güldüm. Kahkahalar attım.
Deli, dediler.
.
.
.
.
Onunla ilk karşılaşmamızda bedenimde gerçekleşen değişime kendim bile inanamadım. Sanki çok tanıdıktı. Beni heyecanlandırmıştı da. Bunu tek fark eden ben değildim tabii ki. Arkadan Onur yürümem için komut verdi. Hipnozdan çıkmış gibi hemen bakışlarımı kaçırıp önüme döndüm. Zaten hemen odama yönlendirildim.
Odaya geçtiğimizde durdum. Onlar da zorlamadan durdular. Bir anda deminki kalp sıkışmam arttı. Çektiğim nefes ciğerlerime gitmiyordu. Başım dönüyordu. Kulaklarım uğulduyordu.
Çıtırtı sesleri doldu kulaklarıma. Ses çok yüksekti. Kulaklarımı acıtıyordu sanki. Bir anda çığlık atmaya başladım. Olduğum yerden çıkıp ateşlerin içine düştüm.
Yangının tam içindeydim. Arkadaşlarım yanıyordu ama yüzlerini göremiyordum. Siyah birer objelerdi. Çığlık atıyorlardı. Hızla kulaklarımı kapattım. Başımı sağa sola sallamaya başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sonra sırtım yumuşak bir zemine değdi. Yatağa mı yatırılmıştım? Çırpınmaya ve ellerinden kurtulmaya çalıştım.
Bağırmaya ve çırpınmaya devam ederken kolumda bir sızı hissettim. Görüntü bulanıklaşırken gördüğüm son şey bir hemşirenin elindeki iğne oldu. Sonra her yer karardı ve ben karanlığa teslim oldum.
