"Emin adımlarla uzaklaştım hayatın sesinden Buzluklarda sakladım mikroplardan pislikten Buz tutmuş her yerin adeta, sen fark etmeden Sarıldım hiç korkmadım ne soğuktan üşümekten"
Özlem mi hissediyordum? Kaybettiklerimin acısını mı? Sevinse miydim sevgilimi bulduğuma? Üzülse miydim yangındaki acı çığlıkları duyduğuma?
Hiçbir şey düşünmemek, hiçbir şey hatırlamamak istiyordum. Bugünün hadiseleri, onlara hatıralarımla bile dokunmaktan ürkecek kadar kıymetliydiler.
Odamda bağlı otururken bir doktor odama girdi. Başımı delirtici bir yavaşlıkla kapıdaki doktora çevirdim.
İçimden söylediğim şarkıyla yavaşça bir sağa bir sola sallıyordum bedenimi. Yandan bir gülüş atıp önüme döndüm ve duvardaki bir noktaya bakmaya devam etim.
Güldüm önce. Yavaşça gülümsemem büyüdü. Sonra kahkaha attım. Bizimkiler duvara yaslanmış ve yere oturmuş bana bakıyorlardı.
Bu halime şaşırmış gibi bir müddet kapıda bekledi. Sonra temkinli adımlarla yanıma geldi. Bana son kez bakıp ellerimi çözmeye başladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yine aynı yavaşlıkla yüzüne doğru çevirdim bakışlarımı. Sonra da elimi çözen ellerine baktım. Durup "Bana şöyle bakmayı kes!" dedi. Önüme dönüp aynı noktaya bakmaya devam ettim. Hala dans etmeyi sürdürüyordum.
Ellerim serbest kaldığında bileklerimi ovaladım ve yatakta oturur pozisyona gelip bağdaş kurdum.
Karşımdaki koltuğu gösterip "Buyurun. Oturabilirsiniz." deyip oturması için teşvik ettim. O oturacaktı zaten ama şu an ben oturmasına izin verir gibi olmuştum. Buna gülümsedim.
Beni bozmadan "Teşekkür ederim, efendim." dedi ve yavaşça koltuğa doğru adımladı. Sakin ama temkinli adımları vardı. Bir de her hareketimi inceliyordu.
Oturdu ve yavaşça bir bacağını diğer bacağının üstüne attı. Ceketinin cebinden bir not defteri çıkardı. Bir de kalem çıkardı. O kadar yavaş hareket ediyordu ki delirecektim.
Hayır ben deli değildim.
Daha delirmemiştim.
Ben de herkes gibiydim. Dünya gerçeklerine oldukları gibi değil de olmalarını istediğim gibi bakıyordum.
İnsan sevilmekten çok anlaşılmayı bekliyordu belki de.
Belki de tükenmişimdir. Bir şeyler yapacak bir şeyler için uğraşacak çabayı kendimde bulamıyorumdur. Benim de emek vermeden güzel giden şeylere ihtiyacım vardır. Hep ben yorulmak istemiyorumdur. İnancımı yeniden kazanmaya ihtiyacım vardır belki de.
