Biz sezon finali yapmadık arkadaşlar unutalım bunu.
Kaldığımız yerden devam. Ben size söz verdim ama bizimkilerin yine inadı tuttu. Mutlu olamadılar.
Onların suçu. Okuyun görün.
İyi okumalar canlarım...
&
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bugün baharın geldiğinin habercisi olan güneş kavurucu bir şekilde yeni günü aydınlatırken ben içimdeki karanlıkla boğuşuyordum.
Zor zamanlar atlatıyorduk ve ben sanki bizimkilere ihtiyacım varmış gibi hissediyordum. Onları görürken sanki hiç derdim yoktu. Hiç yalnız kalmıyorum gibi geliyordu bana. Şimdi derdim mi büyüdü? Yoksa ben mi yeni yeni üstümdeki yükün ağırlığını fark etmiştim?
Sanki onları artık görmediğim ağırlığı da yüklenmişti ya da benim yükü onlarla taşıdığım düşüncesiyle taşıyabilirken şimdi yalnızlıkla taşıyamıyordum.
Onlar varken kolaydı.
O an kapım açıldı ve içeri doktor girdi. Ali Bey. Bu sıralar çok haşır neşir olduğumuz doktor. Ya o bize kafayı takmıştı ya da bizim kafa bir şeylere takılıp ona muhtaç kalmıştı.
İkilemdeydim.
Konuşmasına izin vermeden kalktım ve tam karşısına geçtim. "Kendimiz için biraz çabalayalım diyoruz ama siz bizi çabamızdan da vuruyorsunuz. Ne yapsak, ne yapmasak çözemiyoruz artık. Tamamen yorulduk ya. Bırakın bizi artık kendi halimize diyoruz ama bırakmıyorsunuz. Ne istiyorsunuz? Size hep mahkum kalmamızı mı?" diye bağırdım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sesim kısılana kadar bağırıyordum bir sola bir sağa yürüyordum ama o tepki vermiyordu. Sessizce beni izliyordu.
Sinirle "Tepki versene be adam!" dedim ve göğsüne vurdum.
O an kapı açıldı. Biri beni kolları arasına aldı. Tanıdık kokuyla gevşedim ve başımı boynuna daha çok gömdüm. "İyi değilim. Dayanamıyorum artık. Yoruldum." deyip ağlamaya başladım.
