Ο Θρόνος

Κεφάλαιο V

Ο Βασιλιάς τον κοίταξε εξεταστικά «Κάθισε.» αναφώνησε και ο πρίγκιπας έπραξε όπως του είπε. Μια μεγάλη παύση ακολούθησε με τους δύο άνδρες να κοιτούν ο ένας τον άλλον επίμονα. Είχαν να ειδωθούν αρκετές εβδομάδες πόσο μάλλον να βρεθούν μόνοι και να συζητήσουν.

Η σχέση τους δεν ήταν η τυπική που μπορεί να φανταστεί κάποιος ανάμεσα σε πατέρα και γιο. Πώς θα γινόταν άλλωστε όταν ο πατέρας είναι ο Βασιλιάς της Γαλλίας και ο γιος έχει αναλάβει τη διοίκηση του στρατού από το χρόνο ενηλικίωσής του.

«Καρλομάν...» ο Βασιλιάς θέλησε να πάρει το λόγο καθαρίζοντας τη νραχνή φωνή του. «Γνωρίζεις πως η κατάστασή μου χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.» ο πρίγκιπας συνοφρυώθηκε. Δεν μπορούσε να φανταστεί γιατί αναφερόταν στην αρρώστια ο πατέρας του. «Θα έρθει η στιγμή που θα αφήσω αυτό τον κόσμο. Πριν γίνει, όμως, αυτό θέλω να αποκατασταθείς.»

Ο πρίγκιπας έπλεξε τα χέρια του μεταξύ τους. «Δεν καταλαβαίνω. Τι εννοείς πατέρα;» ο τόνος του σοβαρός και ψυχρός σαν να μην διέθεταν σχέση πατέρα και γιου. «Εννοώ πως πριν πεθάνω θέλω να σε δω στο θρόνο μου και πλάι σου να στέκεται μια αντάξια γυναίκα που θα μπορεί να αναλάβει το ρόλο της Βασίλισσας μαζί σου. » ο πρίγκιπας σηκώθηκε μονομιάς αναστατωμένος.

«Δεν νομίζω πως κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο. Οι Βίκινγκς βρίσκονται στα σύνορα και παλεύουν να σφαγιάσουν τους πολίτες μας και εγώ θα είμαι εδώ και θα παντρεύομαι; Το σκέφτηκες καλά αυτό πριν το ξεστομίσεις;» ο θυμός τον είχε καταβάλει μη σκεπτόμενος τα λόγια που ξεστόμιζε. Ο πρίγκιπας είχε αναλάβει σοβαρά το καθήκον του και όσο για τις σαρκικές απολαύσεις που κάθε άνδρας επιθυμεί είχε αρκεστεί στα πανδοχεία, όπου δεχόταν τη συντροφιά γυναικών με κρυφή φυσικά ταυτότητα.

«Καρλομάν!» ο Βασιλιάς ύψωσε τον τόνο της φωνής του «Είσαι ο διάδοχος αυτής της χώρας και είτε το θες είτε όχι θα γίνεις ο Βασιλιάς της μετά από εμένα. Η διαδικασία, όμως, αυτή απαιτεί να βρεις το κατάλληλο ταίρι! Έγινα σαφής;» ο πρίγκιπας κοντοστάθηκε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και υποκλίθηκε μπροστά στον Βασιλιά του. Τα μαλλιά του έπεσαν απαλά στο πρόσωπο του και τα μάτια του έχασαν τη σπίθα τους.«Μάλιστα, Μεγαλειότατε.» Υπάκουσε στη διαταγή του πατέρα του όπως όφειλε και βγήκε ηττημένος από την κάμαρη του Βασιλιά.

Περιπλανήθηκε στους διαδρόμους και απέφυγε να μιλήσει σε οποιονδήποτε συναντούσε στο διάβα του, καθώς ο ίδιος ήταν χαμένος στις σκέψεις του. Μέχρι που η νύχτα είχε έρθει για τα καλά. Το προσωπικό του παλατιού είχε αφεθεί στα χέρια του Μορφέα και ο πρίγκιπας βρήκε την ευκαιρία να ξεφύγει από τα δεσμά του παλατιού για λίγο.