Ο Θρόνος

Κεφάλαιο XXVI

Ανέβηκε πάνω στο μαύρο του άλογο, ενώ ο ήλιος μόλις είχε κάνει την εμφάνισή του. Προχώρησε καβάλα στο άλογό του και πλησίασε τους πρώτους στρατιώτες που περίμεναν στην πύλη.

<<Καρλομάν!>> γνώριμη φωνή ακούστηκε και γύρισε να αντικρύσει τον αδερφό του να τρέχει κοντά του. <<Άσε με να έρθω μαζί σου! Θέλω να πολεμήσω για την Γαλλία!>> φωναζε μέχρι να φτάσει μπροστά στο άλογό του Καρλομάν.

<<Σε παρακαλώ αδερφέ, μην επιμένεις, δεν πρόκειται να σε αφήσω να διακινδυνεύσεις, πρέπει να μείνεις πίσω γιατί σε περίπτωση που εγώ δεν τα καταφέρω θα πρέπει να πάρεις τη θέση μου. Εκτός αυτού θέλω να μένεις εδώ και να προσέχεις τη γυναίκα και το παιδί μου. Μόνο εσένα μπορώ να εμπιστευτώ σε αυτό το παλάτι.>> του ανακοίνωσε και ο Λουδοβίκος τον κοίταξε έκπληκτος.

<<Πολύ καλά, θα φροντίσω τότε να παραμείνουν τα πάντα όπως ακριβώς τα άφησες.>> είπε και υποκλίθηκε βαθιά. Μπορεί να ήταν αδέρφια, αλλά δεν έπαυε να έχει μπροστά του τον Βασιλιά της Γαλλίας.

Τότε ικανοποιημένος ο Καρλομάν ξεκίνησε την πορεία του για τα βόρεια εδάφη της Γαλλίας, ενώ ταυτόχρονα η Ελίσα τον παρακολουθούσε από το δωμάτιό τους, κρατώντας την κοιλιά της ανήσυχη.

~

Ένα μήνα μετά η Ελίσα βρισκόταν έξω σε ένα από τα παγκάκια του κήπου και διάβαζε ένα βιβλίο. Ήταν η μόνη της παρηγοριά για να μην θυμάται τον άνδρα της που βρισκόταν μακριά.

<<Κυρά μου!>> ακούστηκε η φωνή της Λόρελαϊ από μακριά και η Ελίσα έκλεισε το βιβλίο της. Η νεαρή την έφτασε σύντομα και την πλησίασε με κοφτές αναπνοές να ξεφεύγουν από τα χείλη της.

<<Τι έγινε, Λόρελαϊ;>> ρώτησε ανήσυχη και η κοπέλα έψαξε στην τσέπη του φουστανιου της βγάζοντας ένα γράμμα με τη Βασιλική σφραγίδα.

<<Ήρθε γράμμα από τον Βασιλιά.>> η Ελίσα το πήρε απότομα στα χέρια της και της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο από τον ενθουσιασμό της.

<<Σε ευχαριστώ πολύ.>> ψιθύρισε και έτρεξε γρήγορα μέσα από τους διαδρόμους κατευθυνόμενη στο δωμάτιό της.

<<Ελίσα τι έγινε;>> την ρώτησε απορημένος ο Λουδοβίκος, ενώ εκείνη τον προσπερνούσε.

<<Ο αδερφός σου μου έστειλε γράμμα!>> φώναξε ενθουσιασμένη και κλείστηκε στο δωμάτιο.

Κάθισε γρήγορα σε μια καρέκλα και έβγαλε τη σφραγίδα από το γράμμα, ερχόμενη αντιμέτωπη με το γραφικό χαρακτήρα του αγαπημένου της.

Αγαπημένη μου Ελίσα,

Το ταξίδι μου ήταν κουραστικό και χρονοβόρο. Αρκετοί από τους στρατιώτες παραπονέθηκαν κατά την πορεία, αλλά τα καταφέραμε. Μπορώ να ομολογήσω πως μέχρι και εγώ υποφέρω, αλλά όχι εξαιτίας της κούρασης. Τις νύχτες δύσκολα κοιμάμαι χωρίς την παρουσία σου,αλλά φαντάζομαι τη ζωή μας όταν γυρίσω μαζί με το παιδί μας και η ηρεμία με κυριεύει.

Βρισκόμαστε σε ένα από τα βορειότερα τμήματα της χώρας και έχουμε κατασκηνώσει ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από τους Νορμανδούς. Χθες ήρθαμε αντιμέτωποι για πρώτη φορά μαζί τους και αρκετοί από τους δικούς μας έχασαν τη ζωή τους στη μάχη. Ενώ έχουμε και πολλούς τραυματίες, αλλά οι γιατροί μας είναι από τους καλύτερους και εξακολουθώ να έχω αισιοδοξία. Μπορεί να είναι δύσκολες οι μάχες και να μην τα καταφέρουμε να τους αντιμετωπίσουμε όπως εμείς επιθυμούμε, αλλά προσπαθούμε και η πίστη του λαού μας δεν έχει χαθεί ακόμη.

Η σκέψη μου είναι πάντοτε σε εσένα και το παιδί που θέλω να πιστεύω πως θα καταφέρω να δω να γεννιέται. Ελπίζω να είσαι υγιής και να φροντίζεις τον εαυτό σου.

Με αγάπη,
Καρλομάν

Ένα δάκρυ γλίστρησε από τα μάτια της και άγγιξε το χαρτί και στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλα, μέχρι που χείμαρρος ξεχύθηκε. Η σκέψη του άνδρα της στη μάχη. Ο κίνδυνος της ζωής του. Η πιθανότητα να μην τον ξαναδεί ποτέ στη ζωή της. Όλα αυτά της προκαλούσαν αβάσταχτο πόνο στην καρδιά. Έπρεπε όμως να παραμείνει δυνατή για το αγέννητο παιδί της.