Ο Θρόνος

Κεφάλαιο XII

<<Καλημέρα Ελίσα!>> οι κουρτίνες άνοιξαν απότομα και η Ελίσα αναγκάστηκε να ανοίξει τα μάτια της που πλέον ήταν εκτεθημένα στις ζεστές ηλιαχτίδες του ήλιου. Η Έμμα άφησε ένα φουστάνι με λεπτά κεντιμένα σχέδια στο χρώμα του πένθους και πλησίασε τη νεαρή. Την βοήθησε να πληθεί και να χτενιστεί. <<Πρέπει να ετοιμαστείς γρήγορα!>> αναφώνησε, καθώς έπλεκε τα μαύρα μαλλιά της Ελίσα.

<<Έμμα γιατί είσαι τόσο αναστατωμένη;>> απόρησε και κοίταξε την Κυρία των Τιμών της μέσα από τον καθρέπτη. Η Έμμα έσκυψε κοντά της και ψιθύρησε λες και δεν ήταν οι μόνες μέσα στο δωμάτιο. 

<<Ο Βασιλιάς πέθανε...>>

~

Την ίδια στιγμή στην κάμαρη του Βασιλιά ο πρίγκιπας Καρλομάν βρίσκεται ατάραχος μπροστά στο άψυχο σώμα του πατέρα του. <<Αντριάν σε παρακαλώ φρόντησε να ενημερωθεί ολόκληρο το βασίλειο για τον θάνατο του Βασιλιά και κανόνισε την τελετή της ταφής του άμεσα>> αναφέρθηκε σε έναν αξιωματικό και εκείνος με τη σειρά του έκανε να φύγει όταν οι πόρτες του δωματίου άνοιξαν διάπλατα και ο νεότερος πρίγκιπας έκανε την εμφάνισή του. Από πίσω του ακολούθησε ο ξάδερφος Κάρολος που μάταια προσπαθούσε να τον καθησυχάσει.

<<Πατέρα!>> φώναξε δυνατά με δάκρυα στα μάτια και έπεσε στα γόνατα μόλις αντίκρυσε την όψη του πολυαγαπημένου του Βασιλιά. Το πρόσωπό του χλωμό είχε χάσει τη ζωηράδα του ζωντανού, τα μάτια του ερμητικά κλειστά και τα χείλη του παγωμένα. Ο νεαρός πρίγκιπας έπιασε το χέρι του αναστατωμένος. <<Πατέρα μην με αφήνεις. Δεν μπορείς να πεθάνεις έτσι!!>> φώναζε κρατώντας σφιχτά το παγωμένο χέρι κοντά στην καρδιά του σαν ασυναίσθητα να προσπαθούσε να τον ζεστάνει.

<<Λουδοβίκε!>> ο Καρλομάν φώναξε δυνατά και ο ξάδερφος Κάρολος προσπάθησε να επέμβει, αλλά με ένα νεύμα του Καρλομάν έκανε πίσω. Αρκετές από τις δούλες έτρεξαν να δουν τι είχε συμβεί και έγιναν θεατές ενός έντονου καβγά. <<Λουδοβίκε ηρέμησε δεν αρμόζει αυτή η συμπεριφορά σε έναν πρίγκιπα!>> φώναξε για άλλη μια φορά και ο αδερφός του τον κοίταξε με τα πρισμένα από δάκρυα μάτια του. Σηκώθηκε απότομα και τον πλησίασε φανερά εκνευρισμένος. 

<<Σταμάτα επιτέλους να παριστάνεις τον δυνατό! Ο πατέρας μας μόλις πέθανε και εσύ το μόνο που σκέφτεσαι είναι πως αρμόζει σε έναν πρίγκιπα να φέρεται; Στο διάβολο οι κανόνες και οι νόμοι σας! Μόλις έχασα άλλον ένα γονιό!>> άρχησε να χτυπά στο στέρνο τον Καρλομάν με μανία. Οι φωνές γέμησαν όλο το παλάτι. Μέχρι και η Ελίσα με την Έμμα έφτασαν έξω από το δωμάτιο να δουν σε τι οφειλόταν η ταραχή. <<Έχω κουραστεί να μην σε βλέπω ως στήριγμα. Έχεις γίνει πιο άψυχος και από τη νεκρή μάνα μας!>> συνέχισε να ξεσπά μέχρι που ο Καρλομάν έφτασε στα όρια του. Έπιασε στιγμιαία τον αδερφό του από τα μπράτσα και τον κάρφωσε με τα ψυχρά του μάτια.

<<Γίνε επιτέλους άνδρας και αντιμετώπισε τις καταστάσεις όπως πρέπει. Δεν είσαι ένας τυχαίος άνθρωπος. Είσαι ο πρίγκιπας αυτού του τόπου και εάν λυγίσεις εσύ τότε και η χώρα σου θα λυγίσει μαζί σου.>> η Ελίσα προχώρησε προς το εσωτερικό του δωματίου λίγο πιο πίσω από τον Κάρολο που παρακολουθούσε έκπληκτος. <<Δεν είσαι πια παιδί και εγώ δεν είμαι υποχρεωμένος να σε φροντίζω. Μάθε ,λοιπόν, να συμπεριφέρεσαι όπως εγώ, αλλιώς δεν θα καταφέρεις να αντέξεις τις ευθύνες.>> ο τόνος του ναι μεν ήταν ψυχρός, αλλά δεν θα μπορούσε να είναι πιο κατατοπιστικός με τα λόγια του. 

<<Τι ανοησίες είναι αυτές που λες; Θες να γίνω ψυχρός και αναίσθητος σαν και εσένα;>> ο Λουδοβίκος απομακρύνθηκε από το κράτημα του αδερφού του και πισωπάτησε. Το προσωπικό του παλατιού ήταν αρκετά ανήσυχο για την εξέλιξη αυτού του καβγά κάνεις όμως δεν τολμούσε να μπει ανάμεσα στη βασιλική οικογένεια.

<<Εάν τα μάτια σου είχαν ζήσει όσα έχουν δει τα δικά μου δεν θα απορούσες γιατί συμπεριφέρομαι έτσι. Σύντομα θα αναλάβεις σοβαρές ευθύνες μην ξεχνάς πως οι εχθροί μας πλησιάζουν και ο θάνατος του Βασιλιά μας δεν ήταν τυχαίος. Νομίζεις πως η αρρώστια του τον οδήγησε πλάι στη μητέρα μας;>>  ο Λουδοβίκος πισωπάτησε για άλλη μια φορά. Έννοιωθε πως πνιγόταν και έπρεπε να φύγει μακριά από τον αδερφό του και τον άψυχο πατέρα του.

<<Τι έννοείς;>>

<<Κώνειο μικρέ μου αδερφέ! Κάποιος μέσα από το παλάτι δολοφόνησε τον πατέρα μας με τον πιο δειλό τρόπο.>> ο Λουδοβίκος δεν άντεξε και έφυγε τρέχοντας από το δωμάτιο με το προσωπικό του παλατιού να τον ακολουθεί. Όλοι προσπάθησαν να τον καθησυχάσουν με τον ξάδερφο του να βρίσκεται στο πλευρό του. Μόνο η Ελίσα στάθηκε στη θέση της και παρατήρησε το ψυχρό βλέμμα του μελλοντικού Βασιλιά.

<<Υψηλότατε, δεν γνωρίζω τι ακριβώς έχετε ζήσει και πως η ζωή σας έχει φερθεί μέχρι στιγμής. Δεν θα ήταν όμως καλό να σκέφτεστε και τα συναισθήματα των γύρω σας; Δεν διοχετεύουν όλοι τη θλίψη με θυμό και πραγματικά λυπούμαι εάν ο μελλοντικός μου Βασιλιάς και πιθανότατα σύζηγος συμπεριφέρεται τόσο ανίδεα.>> η Ελίσα ανταπέδωσε το ψυχρό του βλέμμα και δεν έκανε βήμα παρόλο που ο Καρλομάν την πλησίασε απότομα. Τόσο κοντά που τα σώματα τους παραλίγο να άγγιζαν.

<<Τολμάς να επιπλήττεις ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας; Από που πηγάζει αυτό το θάρρος;>> ο εκνευρισμός του ήταν φανερός. Ήταν ο ιδιαίτερος για εκείνον τρόπος να δείξει τη θλίψη του. Άλλωστε δεν έχανε ποτέ την ήρεμη στάση του τόσο εύκολα.

<<Δεν σας μιλώ ως μια κοπέλα κατώτερης τάξεως, ούτε ως η υποψήφια σύζυγός σας. Σας μιλώ ως άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει πληγωθεί τόσο όσο εσείς, αλλά δεν παύει να κατανοεί τον πόνο σας. >> τα μάτια του Καρλομάν γαλήνεψαν, το σώμα του ηρέμησε και μόνο θαυμασμός τον κατέκλυσε απέναντι στη γυναικεία αυτή παρουσία. Δεν πρόλαβε όμως να συνεχίσει τη συζήτηση τους, που προφανέστατα του έκανε καλό. Αντιθέτως η Ελίσα υποκλίθηκε βαθιά.

<<Θα σας δω στην ταφή του Βασιλιά μας, μεγαλειότατε.>>