Slept with your crush | Taekook

Prolog.

25 wrzesień 2020, poniedziałek.

Przemierzał wilgotne i chłodne dzielnice stolicy. W lewej dłoni trzymał papierowy kubek, sącząc z niego piernikową kawę. W uszach niedbale wetknięte zostały białe słuchawki, a szyja dwudziestolatka obrywała zimnymi podmuchami. 

Na plecach miał swój ulubiony szary plecak, w którym znajdowały się najważniejsze rzeczy. Chociaż, czy faktycznie były najważniejsze? Różne były pojęcia konieczności, racja? Przez ramie przewieszona czarna torba sportowa, a u stóp stała walizka. Wymęczona, skatowana, cała zadrapana i poobijana. Najwidoczniej przeprowadzka z nadmorskiego Busan do tętniącej życiem stolicy, było wyczerpujące. 

Jeongguk odbierając swoje klucze do akademickiego pokoju, wreszcie odetchnął z ulgą. Był to taki wdech, jakiego nie zaznał od przeszło dwudziestu lat swojego życia. Poczuł się... wolny? W zasadzie co się dziwić? Dokonał tego, co pragnął.

Po wielu walkach z samym sobą, a także z domem rodzinnym zdał egzaminy maturalne na najwyższe wyniki. Sam nie był pewien, skąd wzięła się w nim ta determinacja i dociekliwość, lecz jedno było pewne - wyszło mu to na lepsze. 

Następnie przysłowiowo zacisnął zęby, kiedy wysyłał pierwsze w swoim życiu CV do branży kulinarnej. Nie potrzebował zbijać majątku, potrzebował odłożyć co nieco. Chociaż miał odłożoną naprawdę sporą sumę. A to dzięki stypendiom, a to dzięki spadkowi, dzięki pracy dorywczej. Niekiedy za młodu robił też rysunki (a raczej grafiki) na zlecenia. Niby nic wielkiego, ale zawsze troszkę wonów w portfelu więcej. 

Wyprowadził się, teraz był absolutnie na swoim utrzymaniu. To czy przeżyje, zależało tylko i wyłącznie od niego. 

Kiedy wypełniał formularz wprowadzający nowych studentów Seluskiego Uniwerystetu Artystycznego, pierwszy raz pomyślał - może być ciężko. Tego pragnął. Żył przeświadczeniem, że przeżył już tyle, że nic go nie zabije. Z resztą, nie bez przyczyny w życiu dwudziestolatka nierzadko przewijało się powiedzenie (będące zarazem jego motto):

Co cię nie zabije, to cię wzmocni. 

Mimo faktu, że busańczyk nie musiał aż tak oszczędzać na każdym wonie, zaznaczył jednak pokój dzielony z drugą osobą. Niby było go stać na osobny pokój akademicki, ale w zasadzie stwierdził, że może być też ciekawiej. Tak miał w planach pracować, nawet miał umówioną wizytę w jednej z jadłodalnii. Oczywiście pobliskim szkole. 

Ciemnowłosy podreptał na mieszkaniowy balkonik, w dłoni obracając co chwilę czarną zapalniczkę. Gdzieś w kieszeni jego zarówno ciemnych dresów znajdowała się także paczka, z piekącą używką. Czym prędzej podpalił tytoń, momentalnie zaciągając się. Aish, jak on kochał tę palącą pyszność! Czuł satysfakcje, kiedy z malinowych ust wylatywały coraz to większe kłęby dymu. Niekiedy formował je w kółka, niekiedy w malownicze obłoki. Czasem wyrzucał dym nosem, przypominał wtedy smoka. Ale coś w tym wszystkim, oczarowało młodego Jeona.

Czy nowa rzeczywistość była taka piękna, na jaką się zapowiadała? Może brak rodziny u boku, wymarzona szkoła i uliczny gwar pomogą zregenerować chłopakowi nadszarpniętą psychikę? Bardzo by tego pragnął. 

Przez ostatnie dwa i pół roku odrzucał od siebie każdą możliwą formę przyjemności. Postawił na nauce, nauce i jeszcze raz nauce. Jedyną deską oparcia w całym tym nieszczęściu był nikt inny jak Yoo Kihyun. Czyli w dalszym ciągu nierozłączona część Jungkooka. Uważał go za swojego przyjaciela, a zarazem drugą połówkę, za swoją bratnią duszę. Rozumieli się bez słów. Dwudziestolatkowi w ich przyjaźni podobało się najbardziej to, że nie musieli rozmawiać codziennie. Przez ten okres widzieli się kolejno dwa razy. Dwudziestotrzylatek ambitnie podszedł do swojego życia, a razem ze swoim chłopakiem postanowili przejść na poważniejszy etap związku. Listopada dwa tysiące dwudziestego roku, hyung zaprosił nawet bruneta do swojego miasta, miał wtedy okazję poznać jego ukochanego.